Υπάρχει ένα παλιό αρχοντορεμπέτικο τραγουδάκι, που τραγουδούσαν οι αδελφές Στρατηγού -η Αλέκα, η Ρένα και η Στέλλα-, στην πρώτη επιθεώρηση στο θέατρο Βέμπο, το «Βίρα τις άγκυρες», το 1950, και έλεγαν «παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία, ούτε στιγμή δεν έζησα με δίχως αγωνία, με αχ περνούν οι μέρες μου με βαχ περνούν τα βράδια, οι μαχαιριές κι αν φύγουνε, θα μείνουν τα σημάδια»...
Αλλά από την άλλη υπάρχει και εκείνο το ανέκδοτο που λέει ο Γούντι Αλεν στο ξεκίνημα μιας ταινίας του -νομίζω στον «Νευρικό εραστή». Είναι δύο κυρίες που τρώνε σε ένα εστιατόριο και λέει η μία στην άλλη πως το φαγητό είναι πολύ κακό και οι τιμές ακριβές και συμπληρώνει η άλλη «και τι μικρές μερίδες»... Και λέει μετά ο Γούντι Αλεν «έτσι είναι και η ζωή μας, γεμάτη βάσανα, προβλήματα, στεναχώριες, υποχρεώσεις αλλά είναι και τόσο μικρή».
Σε ένα πολύ έξυπνο τραγούδι - νούμερο στο καμπαρέ, εμφανίζεται ο κομπέρ και εκθειάζει τα προσόντα της κοπέλας του, η οποία όμως, απ' ό,τι βλέπουμε, είναι μια μεγάλη μαϊμού και καταλήγει «ξέρω πως δεν είναι ωραία, μα ωστόσο ξέρω και πως μου κάνει θαυμάσια παρέα και στο κάτω κάτω δεν είναι και εβραία» -αυτό το τελευταίο, γιατί βέβαια η ταινία εξελίσσεται στη Γερμανία του Χίτλερ...
Μ' αυτά θέλω να πω πως η ζωή έχει πάντα κρυμμένα για μας τα χειρότερα αλλά έχει και τα καλύτερα και ποτέ δεν πρέπει να το βάζει κανείς κάτω. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πέρασα μια μεγάλη δοκιμασία και έφτασα στο τσακ του «χειρότερου» -γιατί υπάρχει πάντα το χειρότερο, απλώς πια δεν ζεις για να το ζήσεις...
Μετά μου έτυχαν κι άλλα, από καθημερινά προβλήματα μεγεθυμένα υπερβολικά μέχρι ακόμα και «προδοσίες» δικών μου και συγγενικών προσώπων. Κάθε φορά σκεφτόμουν πως τίποτα δεν είναι χειρότερο απ' αυτό που έζησα, οπότε όλα τα άλλα, αργά ή γρήγορα, βρίσκουν τη λύση τους και βέβαια «ό,τι δεν λύεται κόβεται».
Διαβάζω για τα Τέμπη και τους πρωταγωνιστές τους, για την πρόταση της εισαγγελέως σχετικά με τον κ. Μίχο, για την αντίδραση της εκκλησίας και διαφόρων άλλων σχετικά με την αφίσα της ταινίας «Αδέσποτα κορμιά», ακόμα και για τον καρνάβαλο στην Κέρκυρα με τον κ. Κασσελάκη με κραγιόν και ζαρτιέρες. Διαβάζω και ζω ιστορίες αλητείας, ανοησίας, χυδαιότητας και άλλα πολλά, αλλά έρχεται η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, μεθαύριο, και μετά Καθαρά Δευτέρα και όλες αυτές οι μέρες έχουν φτιαχτεί από αρχαιοτάτων ως τάιμ άουτ για όλα τα καθημερινά και δύσκολα προβλήματα που ξέρει πολύ καλά η ζωή να μας προσφέρει. Κοιτάξτε να περάσετε καλά. Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα, γι' αυτό πείστε τους εαυτούς σας και στο τέλος θα το πιστέψει και αυτός, να 'στε σίγουροι. Απολαύστε αυτό το τάιμ άουτ, όπως και το -τυχερό φέτος- τάιμ άουτ της 25ης Μαρτίου και για τα προβλήματα υπάρχει καιρός μετά και ό,τι και να γίνει θα βρεθεί η λύση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο -εκτός αν είναι το «χειρότερο» απ' το «υπάρχουν και χειρότερα» που λέμε όλοι, αλλά γι' αυτό δεν υπάρχει λύση, μόνο ο Θεός και αυτός βέβαια μόνο αν πιστεύεις.
Καλή Αποκριά και καλή Καθαρά Δευτέρα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας