Φρίκη και δέος. Η απανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο, ανεμίζοντας πάνω από πτώματα και ερείπια κλεμμένα λάβαρα πατρίδων, θρησκειών ή και δικαιωμάτων που δήθεν υπερασπίζονται. Ρωσία εναντίον Ουκρανίας, Αζέροι εναντίον Αρμενίων, Χαμάς εναντίον Ισραήλ, Ισραήλ εναντίον Παλαιστινίων, με τους επιτιθέμενους έτοιμους να γίνουν θύματα και τους ενορχηστρωτές να χαμογελούν από το διαφανές παρασκήνιο και να αυτοπροτείνονται με το αζημίωτο ως ειρηνοποιοί και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης και των υπολογιστών μας είμαστε θεατές ενός εφιαλτικά ανακαινισμένου ρωμαϊκού Κολοσσαίου από όπου διακοπτόμενες από διαφημιστικά μηνύματα φτάνουν οι εικόνες του εφιάλτη, με σάουντρακ σε νέα έκδοση τα εμβατήρια των πραιτοριανών του κάθε Νέρωνα, οι οιμωγές των μελλοθάνατων και οι βρυχηθμοί των λιονταριών.
-Μα αυτά, πάει, περάσανε, θα πει κάποιος. Τα κατορθώματα του Νέρωνα και του Καλιγούλα δεν είναι πια χρήσιμα παρά για κάποιο ξεθυμασμένο σίκουελ του Κβο Βάντις και οι διάδοχοι του Αγίου Πέτρου που σταυρώθηκε τότε στην Αιώνια Πόλη κυβερνούν σήμερα πνευματικά και υπερασπίζονται την επί Γης ειρήνη από την έδρα τους στο Βατικανό.
Το κακό ωστόσο είναι πως, ό,τι και να λένε με επιχειρήματα κάποιοι επιστήμονες, η Ιστορία είναι πάντα εδώ και μάλιστα πολλές φορές επαναλαμβάνεται σε χειρότερη εκδοχή. Ποιος θα το έλεγε ότι με την «ευκαιρία» του πολέμου που μόλις ξέσπασε στη Μέση Ανατολή θα ξαναμιλούσαμε, μισό αιώνα μετά, για «επανάληψη» του αιγυπτο-ισραηλινού πολέμου του Γιομ Κιπούρ που πλήρωσαν ακριβά εκτός από άλλους η Ελλάδα και η Κύπρος; Ποιος θα περίμενε ότι οι Αρμένιοι θα ξανάπαιρναν τον δρόμο του ξεριζωμού πάνω από έναν αιώνα μετά τον μεγάλο διωγμό που ήδη χαρακτηρίζεται διεθνώς γενοκτονία; Και ποιος θα φανταζόταν ότι οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας, έπειτα από όσα υπέστησαν από τον ναζισμό, θα ζούσαν τον εφιάλτη ενός σχεδόν αδελφοκτόνου πολέμου;
Και τι μας νοιάζουν όλα αυτά εμάς, θα ισχυριστεί κάποιος. Τα μέτωπα του πολέμου βρίσκονται μακριά από την Ελλάδα. Δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία αυτή. Οι συγκρούσεις στις οποίες βραχυλογικά αναφέρθηκα δεν είναι μόνον εφιαλτικές καθ’ εαυτές. Είναι και τα πιο ορατά κεφάλαια μιας πολιτικής και πολιτισμικής σύγκρουσης οικουμενικών διαστάσεων, στην οποία η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έχει επανειλημμένα σπεύσει να δηλώσει ότι παίρνουμε ήδη μέρος υπέρ του ενός από τους αντιμαχομένους. Κάτι που κατά τη γνώμη μου κάνει τον πόλεμο να μην είναι πια προ, αλλά δυνάμει, εντός των πυλών της Ελλάδας.
Πιστεύω ότι η χώρα που γέννησε τις έννοιες της ελευθερίας, της ειρήνης και της εκεχειρίας επείγει να κρατήσει μια διαφορετική στάση. Να γίνει ο δρων απόστολος του διαλόγου και της ειρήνης.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας