Τα πυροφάνια του Ευβοϊκού

Οταν ξύπνησε, η νύχτα είχε αρχίσει να πέφτει. Ο ήλιος χανόταν πίσω από το βουνό και ο κήπος είχε γεμίσει σκιές. «Μα πόσο κοιμήθηκα…», σκέφτηκε αναλογιζόμενη ότι ο πρώτος μεσημεριανός ύπνος των διακοπών είχε ξεφύγει αρκετά από το μεσημέρι. Είχε πέσει «να χαλαρώσει», βέβαια, κάπως αργά. Σίγουρα όχι μεσημέρι.

Ενιωθε μια ακατανίκητη λαχτάρα για κάτι γλυκό. Γέμισε ένα ποτήρι νερό και έβαλε μέσα μια κουταλιά βανίλια υποβρύχιο. Αν ήταν πιο νωρίς, θα έφτιαχνε ελληνικό καφέ και θα έβαζε στο πλάι λουκούμι με άρωμα τριαντάφυλλο ή γλυκό του κουταλιού βύσσινο. Και αν ήταν πρωί, θα είχε πάει στη συκιά να μαζέψει τα πρώτα ώριμα σύκα. Λευκά, βασιλικά, την ώρα που το γλυκό και ζεστό άρωμα του δέντρου σού γαργαλάει τη μύτη. Αυτές ήταν οι γεύσεις του καλοκαιριού, τα αρώματα των αυγουστιάτικων διακοπών.

Κάθισε στη βεράντα και αφέθηκε στην απόλαυση του να μην κάνεις τίποτα για όσο χρόνο θες. Ο Ευβοϊκός στο βάθος γινόταν όλο και πιο σκούρος και τα φώτα στα παράλια πόλλαιναν και πολλαπλασιάζονταν φτιάχνοντας μια πουαντιγέ φωτεινή λωρίδα πάνω και κάτω από το σκοτεινό, σχεδόν μαύρο, κομμάτι της θάλασσας με σκόρπιες συστάδες εδώ κι εκεί που λιγόστευαν όσο πήγαινε το βλέμμα προς το βουνό.

Ησυχία. Το γιασεμί -αυτό το ηρωικό γιασεμί των παιδικών της χρόνων- και το νυχτολούλουδο που μόλις άρχιζε να ανθίζει γέμιζαν ευωδιές την ατμόσφαιρα. Ελάχιστο αεράκι και μόνο ο γάτος που σκαρφάλωνε στην κληματαριά έκανε κάποιο θόρυβο, είτε ξύνοντας τα νύχια του είτε γλιστρώντας κάτω, άμαθος σπιτόγατος καθώς ήταν στις απολαύσεις της φύσης.

Και τότε τα είδε. Τα φώτα μέσα στη θάλασσα. Ενα, δύο, τρία… έντεκα στην ευθεία μπροστά, κάπως ακατάστατα μοιρασμένα κοντά στην απέναντι ακτή και ένα, δύο, τρία, τέσσερα λίγο πιο αριστερά, στην ίδια ευθεία και σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους. Τα πυροφάνια του Ευβοϊκού, που εκμεταλλευόμενα τη σκοτεινή νύχτα -το φεγγάρι είχε περάσει τη φάση της χάσης του- είχαν βγει να ψαρέψουν.

Η απόλαυση του να μην κάνεις τίποτα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Αφησε το βλέμμα και το μυαλό να περιπλανηθούν στα φώτα μέσα στο νερό, χωρίς να σκέφτεται τίποτα συγκεκριμένο και σχεδόν τα πάντα. Πόσο της άρεσε να μετράει τα πυροφάνια στο μαύρο νερό, να κλείνει τα μάτια και να απολαμβάνει το άρωμα από το χώμα όταν το νερό του πηγαδιού πότιζε τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, τα σταφύλια στην κρεβατίνα που κιτρίνιζαν κάτω από τον ήλιο, τα λεμόνια, τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια, μικρά και πράσινα ακόμα, που μεγάλωναν πάνω στα δέντρα. Τόσο λίγα δεντράκια, τόσο μεγάλη η ευλογία τους. Οι κάκτοι, παραταγμένοι στη σκάλα, εκεί που της άρεσε να κάθεται τα απογεύματα όταν έπεφτε ο ήλιος και να ακουμπάει το κεφάλι της στον ζεστό τοίχο, στη βάση του σπιτιού.

Σ’ αυτόν τον κήπο και σ’ αυτό το σπίτι, που κουβαλούσε στον μεταλλικό σκελετό και στα κόκκινα κεραμίδια του όλη τη μνήμη των παιδικών και εφηβικών χρόνων της, τώρα έτρεχε και έπαιζε η επόμενη γενιά παιδιών. Και ενώ τίποτα δεν έμοιαζε να έχει αλλάξει, όλα ήταν διαφορετικά. Και τόσο οικεία. Και εκεί που κάποιοι κάποτε περίμεναν τον μπαμπά, εργάτη και δημιουργό του παραδείσου αυτού, κάποιοι άλλοι τώρα περιμένουν τον παππού και του αφήνουν ζωγραφιές στο ψυγείο, στερεωμένες με μαγνητάκια.

Και όμως πάλι ένιωθε ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει. Σαν τα πυροφάνια, που τόσες δεκαετίες τώρα κάνουν την ίδια δουλειά. Βγαίνουν τη νύχτα, ψαρεύουν μέχρι τα ξημερώματα και φεύγουν. Κι ύστερα το άλλο βράδυ και το άλλο βράδυ. Μόνο θέση αλλάζουν μερικές βραδιές, όταν η σελήνη είναι μεγάλη και φωτεινή. Στήνουν για λίγες ώρες τις παγίδες τους στα ξεγελασμένα ψάρια στα πιο σκοτεινά σημεία, ώσπου η βασίλισσα της νύχτας να μεσουρανήσει και να τους δείξει τους κινδύνους που παραμονεύουν. Εως την άλλη νύχτα, αυτό και το επόμενο και το μεθεπόμενο καλοκαίρι.