Είδε πολύς κόσμος το ντιμπέιτ. Υπήρξε δηλαδή ενδιαφέρον. Ωστόσο όταν τα κανάλια ρωτούσαν στον δρόμο τους τηλεθεατές, η συντριπτική πλειονότητα τους απαντούσε ότι δεν έμαθαν κάτι καινούργιο και ότι ο τρόπος διεξαγωγής του, χωρίς διάλογο, ήταν βαρετός.
Ολα αυτά σηκώνουν συζήτηση από διάφορες απόψεις. Πρώτον, όπως δείχνει η κοινή πείρα, οι περισσότεροι πολίτες δεν γνωρίζουν βασικές συνιστώσες των προγραμμάτων των κομμάτων, ακόμα και των κομμάτων που ψηφίζουν, πολύ περισσότερο των κομμάτων για τα οποία νιώθουν απώθηση. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί οι ίδιοι κλείνουν μάτια και αυτιά για διάφορους λόγους είτε γιατί τα μέσα ενημέρωσης κάνουν ό,τι μπορούν για να επιδεινώσουν τυχόν προβλήματα όρασης και ακοής.
Δεύτερον, ακριβώς επειδή υπάρχει ο πρώτος προαναφερθείς παράγοντας, τα κόμματα, ιδίως τα μικρότερα, προτιμούν να περάσουν το μήνυμά τους με μονολόγους, γιατί σε αυτό το ντιμπέιτ διαθέτουν για πρώτη και μοναδική φορά ισοτιμία χρόνου και όρων συμμετοχής με τα άλλα κόμματα και ιδίως το κυβερνητικό. Δεν θα θυσίαζαν μια τέτοια ευκαιρία για έναν διάλογο που, λόγω του πλήθους των προσώπων, θα κινδύνευε να μετατραπεί σε αρένα χωρίς καμία δυνατότητα να ακουστεί το μήνυμά τους καθαρά.
Πρέπει, πάντως, να πιστωθεί στους έξι αρχηγούς ότι ακόμα και έτσι, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, έδειξαν ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν στους προκατασκευασμένους μεν, όχι όμως και τόσο εύκολους κανόνες του παιχνιδιού.
Είναι αμφίβολο αν έστω και οι μισοί από τους φανατικούς επικριτές τους, που τους ρίχνουν ανελέητο «ξύλο» στα κοινωνικά δίκτυα, θα είχαν την ικανότητα, σε συνθήκες απευθείας τηλεοπτικής μετάδοσης, ξέροντας ότι τους βλέπει η μισή Ελλάδα, να πουν μέσα σε πολύ συγκεκριμένο χρόνο κάτι με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς να υποπέσουν σε σωρεία λαθών, χωρίς να υπερβούν βάναυσα τον χρόνο ή χωρίς να τον αφήσουν αναξιοποίητο σταματώντας στη μέση.
Βέβαια, θα έλεγε κάποιος, μια τέτοια ικανότητα αποτελεί στοιχειώδη απαίτηση για ανθρώπους που διάλεξαν να γίνουν πολιτικοί. Και που σίγουρα έχουν πάρει μαθήματα ρητορικής, ορθοφωνίας, επικοινωνίας. Σωστό, αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι όλα τούτα είναι αυτονόητα. Και αυτό οι περισσότεροι, έστω και υποσυνείδητα, το καταλαβαίνουν.
Οπότε τι είναι βαρετό τελικά; Αυτό που για να είμαστε ακριβείς είναι όχι βαρετό, αλλά έχει κουράσει, είναι οι ίδιες οι παθογένειες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Που είναι μια μορφή δημοκρατίας, στην πραγματικότητα πολύ λιγότερο δημοκρατική απ’ όσο επαίρεται ότι είναι. Με πολλή υποκρισία, αδιαφάνεια, μαύρες τρύπες σκοτεινών, αδιαφανών περιοχών, αποφασιστικές επιρροές εξωπολιτικών παραγόντων.
Και έχει κουράσει, φυσικά, και η συνεχής υπερπροσπάθεια των περισσότερων να επιβιώσουν σε συνθήκες διαρκούς κρίσης. Μέσα σε αυτό το πέπλο μηχανισμών και δυσκολιών που φαντάζει αδιαπέραστο, σκεπάζονται και κουράζουν ακόμα και οι μεγαλύτερες διαφορές, ακόμα και οι μεγαλύτερες ικανότητες. Και η πλειονότητα, τουλάχιστον μέχρι να έρθει το σημείο βρασμού, ως μη όφειλε, καταθέτει τα όπλα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας