Ο κακός καιρός

Βροχερές οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου. Μέχρι και χαλάζι έριξε. Καθόταν στο μπαλκόνι μ’ ένα κεράκι σιτρονέλας αναμμένο, για να ανασχέσει την επίθεση των κουνουπιών. Ολόκληρο καλοκαίρι δεν είχε δει ούτε ένα. Ολα τώρα έπεσαν μαζεμένα.

Μια άλλη μέρα, σε έναν άλλο χρόνο, με μια άλλη διάθεση, θα την αγαπούσε αυτή τη βροχή. Τώρα τη γέμιζε με μια παράλογη απελπισία. Κι ας είχε ακόμη μία εβδομάδα άδειας, κι ας διαβεβαίωναν οι μετεωρολόγοι ότι από την Κυριακή όλα θα θύμιζαν πάλι καλοκαίρι -θα ήταν πάλι καλοκαίρι.

Λαχταρούσε τη θάλασσα, πολύ. Μικρές στιγμές απόλαυσης και το αλάτι να καίει το δέρμα μέχρι να έρθει η ώρα για το ντους. Τον ύπνο σε ένα δροσερό δωμάτιο με ξύλινα παντζούρια και το μεσημεριανό φως να μπαίνει από τις γρίλιες.

Αυτό το θαυματουργό το φθινόπωρο τακ τακ στην τέντα και στα κάγκελα τώρα της φαινόταν βασανιστήριο. Σαν μια αόρατη φυλακή η οποία την περιόριζε από την υπόλοιπη ζωή, που κάπου αλλού έτρεχε με χίλια και εκείνη δεν μπορούσε να χαρεί.

«Πολύ σε επηρεάζει η βροχή» της είχε πει κάποιος, κάπου, κάποτε. «Ναι», είχε απαντήσει. «Κι εγώ από νερό είμαι. Κι εσύ. Πάνω από 70%. Είναι επιστημονικά βεβαιωμένο».

Αυτή η μεγάλη μπόρα που έκανε ποτάμια τους δρόμους λίγες ώρες πριν, ενώ επέστρεφε με το τρένο στο σπίτι, αυτός ο κατακλυσμιαίος ήχος που άλλοτε θα την πλημμύριζε συναισθήματα, τώρα την έπνιγε.

Εκεί, μέσα στο βαγόνι, με τα ρυάκια του νερού να κυλούν στα παράθυρα, ένιωσε το κενό μιας μεγάλης απουσίας. Τι έλειπε; Ολα και τίποτα. Αυτά που ήθελε και ό,τι δεν είχε. Ηταν λίγο σαν το συναίσθημα που περιέγραφε η αλεπού στον «Μικρό Πρίγκιπα». Σαν να είχε εξημερωθεί και να είχε εγκαταλειφθεί. Οι μικρές συνήθειές της -ή η ελπίδα μικρές χαρές να γίνουν συνήθεια- δεν ήταν εκεί. Στίχοι από τραγούδια που μιλούσαν για βροχή γύριζαν σαν ζαλισμένα έντομα πάνω από το κεφάλι της.

«Κάθε φορά που θα ’ρθεις βρέχει/ δεν φταις εσύ, δεν φταίει κανείς/ Λες κι ο καιρός χαρές δεν έχει/ Κι έρχεσαι εδώ για να κρυφτείς».*

Ή «Ερχεται βροχή, έρχεται μπόρα/ έρχεται μπόρα και παγωνιά/ στα πόδια μας ζεστή μια θερμοφόρα/ κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά».**

Ηταν αστείο αν το σκεφτεί κανείς· στην καρδιά του καλοκαιριού -το μεσημέρι είχε φάει το ωραιότερο καρπούζι της χρονιάς- εκείνη σκεφτόταν έναν χειμώνα, ζεστές κουβέρτες και θερμοφόρες.

Να κρύωνε κιόλας. Αντίθετα, ζεσταινόταν, περισσότερο από τις μέρες του καύσωνα. Ηταν σαν να έβραζε σε ένα καζάνι γεμάτο υδρατμούς. Είχε 26 βαθμούς και ποιος ξέρει πόση υγρασία. Ογδόντα τοις εκατό;

Και διψούσε. Μπήκε στο σπίτι, έφτιαξε μια λεμονάδα. Εξω σκοτείνιαζε πια και μέσα το δελτίο ειδήσεων προετοίμαζε ίσως για τον δυσκολότερο χειμώνα πολλών δεκαετιών. Δυσοίωνες οι προβλέψεις, δυσοίωνη και η διάθεση των πολλών.

Εξω από την ντουλάπα κρεμόταν η γαλάζια λινή μπλούζα της. Λίγο τσαλακωμένη, αλλά μύριζε ακόμη την κολόνια της. Κάτι που θύμιζε θάλασσα και καλοκαιρινές διακοπές -γι’ αυτό την είχε αγοράσει.

Αλλά τώρα το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο χειμώνας. Που θα ερχόταν κάποια στιγμή, ήταν αναπόφευκτο, αλλά αυτή η πρόγευση καθόλου δεν της άρεσε. Πώς γίνεται, αναρωτιόταν, εμένα μου αρέσει ο χειμώνας. Το καλοκαίρι το αντέχω μόνο στις διακοπές, πλάι στη θάλασσα. Μου αρέσει ακόμη και η αγριεμένη θάλασσα τον χειμώνα, που μαυρίζει, που οργίζεται, που τη βλέπεις απειλητική, αλλά καταλαβαίνεις γιατί. Τόσα χατίρια έκανε, δικαιούται να ξεσπάσει.

Εξήγηση γι’ αυτό που ένιωθε δεν μπορούσε να δώσει. Το τραγούδι επέμενε: «Τέτοια ζωή ποιος την αντέχει/ ίσως εγώ και η βροχή,/ τάτα τατά, τατά, τατάτα…».*

Ο γάτος, κουνώντας τη φουντωτή ουρά του, την κοίταζε που πήγαινε και ερχόταν δύσθυμη. Οταν τον πλησίασε για να τον χαϊδέψει, της πάτησε μια γερή δαγκωνιά. Και τότε κατάλαβε. Τίποτα δεν έφταιγε, μόνο ο κακός μας ο καιρός.

* «Κάθε φορά που θα ’ρθεις βρέχει», Γιάννης Σπανός, Τάκης Καρνάτσος, Τάνια Τσανακλίδου

** «Ερχεται βροχή, έρχεται μπόρα», Διονύσης Σαββόπουλος