Η κίτρινη πεταλούδα

Αυγουστιάτικο μεσημέρι. Ζέστη και ησυχία. Η πόλη λαγοκοιμάται ενοχλημένη από το διαρκές φρρρρρρρ φρρρρρρρ του ανεμιστήρα που γυρίζει αριστερά-δεξιά, μέσα στο αναγκαστικό ημίφως. Παράθυρα και παντζούρια κλειστά για να μείνει έξω από το σπίτι ο καύσωνας.

Ρούχα λίγα κι ελαφριά, κρύο νερό στο κομοδίνο και παγωμένο πεπόνι στο ψυγείο για μετά. Το γατί τεντώνεται νωχελικά στο χαλάκι από γιούτα, ανοιγοκλείνει τα μάτια, πλένει λίγο τις πατούσες του και ξαναξαπλώνει βαριεστημένο. Εχει βρει τη σωστή γωνιά για να φτάνει η δροσιά, χωρίς να τον ενοχλεί ο αέρας.

Είναι οι ώρες που θέλεις λίγο να ξεκουραστείς από τη ζέστη της ημέρας και να ελπίσεις ότι το απόγευμα, όταν θα πέσει λίγο ο ήλιος, θα ρίξεις νερό στο μπαλκόνι και θα ποτίσεις τα διψασμένα λουλούδια, όλα θα είναι καλύτερα. Ισως να βγεις λίγο να περπατήσεις κιόλας, εκεί κατά τις οκτώ - η μέρα έχει κατ’ ελάχιστο μικρύνει και αυτό τέτοιες μέρες είναι κάπως ανακουφιστικό.

Μέσα στα όνειρα -αυτά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου- οι φύλακες της πόλης, όσοι δεν δουλεύουν, αλλά κυρίως οι άλλοι, που μπαίνουν και βγαίνουν σε τρένα και λεωφορεία, που ιδρώνουν με αναμμένα κλιματιστικά ή κάνουν διαδρομές, ζηλεύουν ανομολόγητα όσους μπορούν να βρίσκονται κοντά στη θάλασσα. Ή έστω σε ένα ορεινό χωριό, σε μια πλατεία με πλατάνια και μια αιώνια πηγή.

Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι προτιμούν να μένουν στην πόλη τον Αύγουστο. Οτι δεν αντέχουν την πολυκοσμία στα παραθεριστικά μέρη. Οτι αγαπούν τα ήσυχα βράδια της, ακόμη και αν είναι όλα κλειστά και μετρούν στα δάχτυλά τους τους ανθρώπους που συναντούν. Και μάλλον λένε αλήθεια. Μόνο που τους λείπουν η θάλασσα, το τραγούδι του τζίτζικα και μια μυρωδιά από αλάτι στο ηλιοκαμένο δέρμα μετά το μπάνιο.

Ενα τηλεφώνημα ή ένας ασυνήθιστος ήχος ή το ίδιο το σώμα τους, που θα αντιδράσει στην κουραστική αυτή κατάσταση ημιανάπαυσης, θα τους βγάλει από την αναγκαστική ραθυμία. Ενα χλιαρό ντους, λίγο νερό, λίγο φρούτο και κάπως θα συνέλθουν. Ετσι πιστεύουν, έτσι γίνεται συνήθως. Ενα τέτοιο απόγευμα, πηγαίνοντας στην κουζίνα, κάτι αναπάντεχο συνέβη και σ’ εκείνη. Μια πεταλούδα έχει καθίσει πάνω στη χρωματιστή πετσέτα που σκεπάζει τα πλυμένα πιάτα στο σουρωτήρι. Εχει μεγάλα φτερά, ανοιχτόχρωμα, κίτρινα, σαν από μετάξι. Εχουν από μία στρογγυλή κηλίδα το καθένα, ανοιχτή καφέ.

«Μα, πώς μπήκε στο σπίτι; Ισως την ώρα που άνοιξα το πρωί. Μα τέτοια εποχή;», σκέφτηκε, ενώ το γατί την είχε δει και την παρατηρούσε με σκανταλιάρικη διάθεση. Το ένστικτο του κυνηγού είχε ξυπνήσει το τιγράκι που έκρυβε μέσα του.

Επρεπε να τη βοηθήσει να φύγει, να γυρίσει στο περιβάλλον και να ζήσει όσο ήταν να ζήσει. Πήρε μια πετσέτα και έκανε αέρα αρκετά μακριά της για να την κάνει να κινηθεί. Ανοιξε την πόρτα. Το όμορφο έντομο πέταξε και πήγε και κάθισε στη γάμπα της. Ο γάτος πια είχε εύκολο στόχο. Του έβαλε φωνή και έκανε πίσω. Βγήκε γρήγορα στη βεράντα και η πεταλούδα πέταξε, αφήνοντάς της μια ανεπαίσθητη αίσθηση χαδιού στο πόδι. Πήγε τινάζοντας τα υπέροχα φτερά της και κάθισε πάνω στη γλάστρα με το φουντωτό γαριδάκι. Κι έμεινε εκεί, πάνω σε κάποιο από τα ρόδινα βάκτρια που προστάτευαν τα λευκά λουλούδια του από τον καυτό ήλιο.

Ετρεξε και το γατί πίσω της, αλλά δεν πρόλαβε. Σε λίγα δευτερόλεπτα η πεταλούδα έφυγε μακριά. Δεν θα την έβλεπαν ποτέ ξανά. Μπήκε στο σπίτι, φώναξε και τον γάτο μέσα. Την ακολούθησε ώς το μπάνιο, όπου τον περίμενε το φρέσκο νερό του. Βούτηξε το πόδι του μέσα, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι είναι δροσερό. Υστερα ήπιε ώσπου χόρτασε.

Τον άφησε στην ευτυχία του. Βγήκε να καθαρίσει το μπαλκόνι. Το βράδυ, στη δροσιά σκέφτηκε να ζωγραφίσει μια πεταλούδα. Ετσι, για να μην την ξεχάσει.