Ισως όμως να ήταν πιο ευτυχισμένοι, λέει νοσταλγικά η νεαρή μου φίλη καθώς κοιτάμε τους λόφους της Τήνου ριγωμένους απ’ άκρη σ’ άκρη από πέτρινες πεζούλες κι αναρωτιόμαστε πώς ήταν η καθημερινότητα των ανθρώπων που τις έφτιαξαν. Ζούσαν στα χωριά που επισκεπτόμαστε τώρα εμείς με το αυτοκίνητο, τα περπατάμε και λαχανιάζουμε σε πέντε λεπτά, πανέμορφα για τον σημερινό επισκέπτη.
Καλλιεργούσαν τις πεζούλες που είχαν χτίσει με τα χέρια τους, διασκέδαζαν στις θρησκευτικές γιορτές, παντρεύονταν μικροί, πέθαιναν νέοι. Δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή τους, αλλά τη φανταζόμαστε απλή, χωρίς επιλογές. Αυτό μπορεί να φαίνεται ανακουφιστικό, να κάνει σημερινούς ανθρώπους να νοσταλγούν μια ζωή που δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν ούτε μισή μέρα.
Κάποτε στην Κίνα ο Μάο Τσετούνγκ αποφάσισε ότι οι διανοούμενοι έπρεπε να δουλεύουν σαν αγρότες για να επέλθει ισότητα στην κοινωνία. Εστειλε μερικές χιλιάδες φοιτητές στα χωράφια, κίνηση γοητευτική στα μάτια των Δυτικών. Ο Σαρτρ κι άλλοι τολμηροί διανοούμενοι τον θαύμασαν για καιρό πριν καταλάβουν πόσο δολοφονικές ήταν οι ιδέες του.
Νομίζω και ο Τσίπρας είχε κάποτε δηλώσει τον θαυμασμό του. Οι φοιτητές εκείνοι εξοντώθηκαν, όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά, άμαθοι καθώς ήταν στον σκληρό αγροτικό τρόπο ζωής της εποχής. Δεν ξέρω πόσο καιρό έκαναν οι Δυτικοί να καταλάβουν ότι ο Μάο ήθελε απλώς να εξαφανίσει πιθανούς πολιτικούς αντιπάλους με τον ευφάνταστο αυτό τρόπο.
Υπάρχει ένα είδος νοσταλγίας για την έλλειψη επιλογών στη ροπή που δείχνουμε προς τον αυταρχισμό τα τελευταία χρόνια. Η ελευθερία είναι αληθινός πονοκέφαλος, να πρέπει να αποφασίζεις για τη ζωή σου. Να σου λένε οι άλλοι, οι γονείς, οι στρατηγοί, οι οδηγητές, οι παπάδες, είναι πιο ξεκούραστο. Δεν έχεις παρά να υπακούς, ή να αντιστέκεσαι, πράγμα ηρωικό.
Πολλοί ζηλεύουν τη γενιά του Πολυτεχνείου που είχε να αντισταθεί σε κάτι. Λένε ότι μια χούντα μάς χρειάζεται, όχι τόσο για να βάλει τάξη, όσο για να προσφέρει ευκαιρίες ηρωισμού. Ελλείψει χούντας, βρίσκουμε την τρόικα, τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, το σύστημα γενικώς, κάτι που να μοιάζει αυταρχικό για να του αντισταθούμε. Σταδιακά το κλισέ της αντίστασης γίνεται πανίσχυρος κομφορμισμός, μια προσευχή που πρέπει να απαγγέλλεις παντού για να γίνεσαι αποδεκτός, να περνάς καλά, να μη τσακώνεσαι με τους φίλους σου, να μη σε βρίζουν στο Facebook. Αναποδογύρισαν τα πράγματα.
Αυτός ο κομφορμισμός, κυβερνώντας πλέον, φτάνει να προτείνει να πούμε όλοι μαζί Οχι στην Ευρώπη, απαντώντας στο πολύπλοκο ερώτημα που κατασκεύασε, μακρύ κι ασαφές κι ολίγον διφορούμενο, σαν χρησμό που μπορεί να σε γλιτώσει ή και να σε καταστρέψει αν τον ερμηνεύσεις λάθος.
Να γλιτώσουμε από την πολύπλοκη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατική οργάνωση, τις προκλήσεις και τους στόχους της που αφαιρούν εξουσία από τους ντόπιους πολιτικούς, να βρούμε τον αληθινό βαθύ εαυτό μας τον ανάδελφο, ίσως και τον σοσιαλισμό σε μια μόνη χώρα.
Αδικώ τις νησιώτικες πεζούλες με τους συνειρμούς αυτούς. Φταίει η επικαιρότητα. Θα μπορούσαν, υποθέτω, μια χαρά να καλλιεργηθούν με μεθόδους πολύ πιο ξεκούραστες από εκείνες της εποχής που φτιάχτηκαν. Υπάρχει τεχνογνωσία, στις όχθες των ευρωπαϊκών ποταμών, ξέρετε.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας