Μερικές φορές αναρωτιόμαστε πώς μπορεί να εκφράσει, πώς δείχνει το ενδιαφέρον, την αγάπη του για τον τόπο, για τη χώρα, για την πατρίδα κάποιος. Αρκεί να το πει, να το διατυπώσει, να πει τη φράση «είμαι πατριώτης»; Ή κατά τις παλαιότερες εποχές να δηλώσει εθνικόφρων; Τότε που χωρίζονταν οι άνθρωποι σε αυτούς που, κατά δήλωσή τους, αγαπάνε την πατρίδα και στους άλλους, τα ονομαζόμενα μιάσματα.
Ετσι, για δεκαετίες οι από ’δώ διαχειρίζονταν, νέμονταν καθετί του Δημοσίου. Μόνο που κάποτε συνέβαιναν και τραγελαφικά πράγματα.
Βρισκόμαστε κάνα δυο χρόνια μετά το 1960. Δύσκολα χρόνια. Αρχές καλοκαιριού, στις αλυκές του κόλπου Καλλονής γίνονται προσλήψεις εργατικού προσωπικού και μουλαριών. Τα μουλάρια τα χρησιμοποιούσαν για να σέρνουν τα βαγονέτα πάνω στις ράγες και να μεταφέρουν το ακατέργαστο αλάτι.
Σκληρή δουλειά, για ανθρώπους και ζώα, κάτω από τον καυτό ήλιο. Αλλά κάθε ιδιοκτήτης μουλαριού θα πληρωνόταν διπλά, για τον δικό του κόπο και για το μουλάρι που ήταν στην ιδιοκτησία του. Πέρασε η περίοδος των αιτήσεων και τοιχοκολλήθηκαν, στο γραφείο του επιστάτη, οι πίνακες όσων προσλήφθηκαν ως εργάτες και αντίστοιχες για τα μουλάρια. Ενας αγωγιάτης, ο κυρ Κώστας, δεν βλέπει στον πίνακα των ζώων το μουλάρι του, γεγονός που σήμαινε ότι δεν θα εργαζόταν ως ιδιοκτήτης κι ο ίδιος.
Του ήρθε άρναμος, γιατί θα έχανε τα μεροκάματα που με αυτά θα ζούσε τον χειμώνα. Από τον επιστάτη μαθαίνει ότι δεν υπάρχει η αίτησή του κι ότι τώρα που ανακοινώθηκαν οι προσλήψεις δεν μπορεί να γίνει κάτι. «Τι λέτε –ωρύεται–, του θκομ’ του μλαρ’ είναι εθνικόφρον! Θα πάγου στου Μπιγέλ’». Οπου Μπιγέλ’ ο βουλευτής της ΕΡΕ, του νομού Λέσβου, Βιγέλης.
Θυμήθηκα τούτη την ιστορία καθώς κοιτάζω σε διάφορα, παράξενα μέρη υψωμένες σημαίες. Οπως στην κορφή ενός ελαιόφυτου λόφου, σε έναν βράχο στην άκρη της θάλασσας, πάνω σε παρακείμενη βραχονησίδα, σε μια άθλια κατασκευή, κατ’ ευφημισμό στάνη κατσικιών. Σουρουπώνει, το γαλάζιο της θάλασσας και των σημαιών γίνεται σκούρο, μπλαβί. Στα παραλιακά μαγαζιά ανεβαίνει η ένταση της μουσικής, οι ξαπλώστρες και τα τραπεζάκια συνεχίζουν να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας, οι κάδοι των σκουπιδιών να βρομολογάνε. Κι οι σημαίες να ανεμίζουν. Λέτε να χαίρονται οι ελιές, τα κατσίκια κι οι βράχοι τον σημαιοστολισμό τους; Ποιος ξέρει, μπορεί να γίνουν εθνικόφρονες, όπως το μουλάρι.
* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας