Ναι. Αλλά όχι σε όλα. Ναι στη γιορτή της Ελευθερίας, Ναι στην παρέλαση για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Ιδιαίτερα για όσους από εμάς λόγω χούντας και κιτς δήθεν ελληνοχριστιανικού πολιτισμού με βασανιστές και σαδιστές δεν θελήσαμε να γιορτάσουμε, υπακούοντας στα θέσφατα μιας εγκληματικής εξουσίας, τα 150 χρόνια, το 1971. Ούτε θυμούμαι το τι και το πώς. Η αλλεργία, η απέχθεια που προκαλούσαν οι δικτάτορες κατάφερε να βάλει στον γύψο όχι μόνο λέξεις, όπως πατρίδα και ελευθερία, αλλά και τη χαρά της γιορτής για τα όσα γενιές ολόκληρες τόλμησαν και μπόρεσαν για την πατρίδα αυτή.
Σήμερα δεν έχουμε χούντα. Το σοβαρό ζήτημα της αστυνομικής βίας, στο οποίο και οι συνδικαλιστές αστυνομικοί έχουν αναφερθεί, δεν συνιστά από μόνο του τη μετάλλαξη σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Οσο εύθραυστη και να είναι η δημοκρατία μας, αυτήν οφείλουμε να καλλιεργήσουμε, γι’ αυτήν αξίζει να μην παραιτηθούμε. Αυτή την όση δημοκρατία την έχουμε πληρώσει ακριβά. Και γι’ αυτό ας την υπερασπίσουμε, όχι όμως αποδεχόμενοι αλλά αντιστεκόμενοι στα πολλά θλιβερά που συμβαίνουν, όπως αυτά της κρατικής βίας, συμβολικής και υλικής, και της κρατικής ακαλαισθησίας.
Ναι, ο εορτασμός θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Χωρίς να απωθούμε το πένθος της πανδημίας, τιμώντας το κουράγιο των νοσηλευτών μας. Γιατί να μη γινόταν συμβολικά η υποδοχή των καλεσμένων στο πάρκο του «Ευαγγελισμού»; Του κεντρικού αυτού νοσοκομείου της Ελλάδας και των Βαλκανίων που έχει επιφορτιστεί με την υποδειγματική μονάδα για Covid-19; Γιατί μια παιδική χορωδία δεν θα μπορούσε να τραγουδήσει εκεί τον Υμνο, ύμνο στην ελευθερία πονεμένων και όχι αιμοχαρών ανθρώπων; Την τόσο δύσκολη και πολύτιμη, αυτήν που λευτερώνει από τα δεινά του ζυγού ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και κάθε άνθρωπο από τη νόσο, σωματική και ψυχική;
Επέλεξαν την Ακρόπολη. Οχι όμως -φοβούμαι- αυτήν του Φειδία και του Καλλικράτη, του Μακρυγιάννη και του Γλέζου. Αλλά αυτήν της παραφωνίας του τσιμέντου, του αναβατoρίου και της Γιουρoβίζιον. Οσο για τη δεξίωση, έγινε όπως πληροφορηθήκαμε με εδέσματα γκουρμέ μεν αλλά προερχόμενα από την ελληνική γη. Ποια ελληνική γη; Αυτή του Ελληνικού και του κυρίου Λάτση; Εκείνη την άλλη στις Σκουριές; Ή μήπως, αντιθέτως, αυτήν που φυλάνε τα φανταράκια στα νησιά και στον Εβρο, την ώρα που η κυρία Μέρκελ συνεχίζει να χαϊδεύει τον γείτονα δικτάτορα που απειλεί τον λαό μας και άλλους λαούς, ενώ ταυτόχρονα πνίγει τον δικό του; Λέμε ναι στη γιορτή της Ελευθερίας. Ξέροντας ότι την ελευθερία την τιμά κανείς αγωνιζόμενος κάθε στιγμή για την ελευθερία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας