Λένε πως η επιδημία ξεκίνησε από την Κίνα. Προχώρησε στην Ευρασία και στη Βόρεια Αφρική, πέρασε στη Σικελία, την Ιταλία και από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Χτύπησε μια και δυο φορές τον ίδιο αιώνα. Εξαπλωνόταν, λένε, ακόμα και με μια απλή επαφή με τα ρούχα κάποιου αρρώστου. Στοίχισε τη ζωή σε πολλά εκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη.
Την είπαν ο Μαύρος Θάνατος. Η γεωγραφική εξάπλωση συνδέθηκε με τη μετάλλαξη. Την ίδια εποχή μια ηθική πανδημία, για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, έπληξε τις ψυχές, τα σώματα, τις πολιτείες. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η φυσική αρρώστια μεταλλάχθηκε σε ηθική ή το αντίθετο. Και δεν ισχύουν βέβαια οι διαδόσεις πως η αρρώστια στη μεταλλαγμένη ή την πρώτη μορφή της ήταν θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες των ανθρώπων. Κάποιοι πιο σοβαροί θύμισαν για το θέμα αυτό πως ο θεός δεν έχει τη μοχθηρότητα που έχουν πολλοί άνθρωποι.
Αρκετές φορές, σε αυτήν εδώ την εφημερίδα και αλλού, έγινε μνεία του «Δεκαήμερου» του Βοκκάκιου. Του έργου όπου εφτά κοπέλες και τρεις νέοι περνούν την καραντίνα για την πανούκλα αφηγούμενοι ιστορίες για τον έρωτα και τον θάνατο. Θάνατο που έχει να κάνει με τα ανθρώπινα πάθη, κατ’ εξοχήν τον έρωτα, και όχι με τη νόσο. Η πανούκλα είναι απούσα από τις εκατό αφηγήσεις του βιβλίου.
Ο Βοκκάκιος απαντά στον ζόφο της νόσου, της φυσικής, της ηθικής και της πολιτικής, διά της δημιουργίας. Και στον άλλο ζόφο, τον σημερινό, που πολιορκεί τη ζωή μας, αυτόν που όλες οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, όπως βιασμοί, βία, καταπίεση, ακόμη και όταν ακριβολογούν δεν καταφέρνουν να τον συλλάβουν; Μου έχουν μείνει στο μυαλό τα λόγια ενός κοριτσιού που αναρωτήθηκε αν τελικά θέατρο σημαίνει αρρώστια.
Η φράση αυτή από την άλλη είναι άδικη για όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν δουλέψει επίμονα και ταπεινά στον δύσκολο εργασιακά αυτόν χώρο. Και το ίδιο ισχύει για τον αθλητισμό, και για τα πανεπιστήμια. Ισως είναι αυτή η ώρα μέσα στον πόνο της νέας επιδημίας που βιώνουμε για μια προσπάθεια αυτορρύθμισης αυτών των χώρων. Το παράδειγμα του κειμένου των φοιτητών και φοιτητριών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών με τον σεβασμό που το διακρίνει είναι οδηγητικό.
Οσο για τα μεγάλα έργα πολιτισμού που μίλησαν για πανδημίες, τα θυμόμαστε προσπαθώντας, εκτός από μάθημα και παρηγοριά, να αναζητήσουμε ένα ηθικό τουλάχιστον εμβόλιο κατά της νόσου. Και αυτό γιατί χωρίς να ξεστρατίζουμε σε ώρες αγωνίας σε αισθητικές αναλύσεις, είναι καιρός να πάψουμε να επιδεικνύουμε τη νόσο ως θεραπεία.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας