Δεν θα ξανάρθει πια στο εστιατόριο του «Κυριάκου» στο Ηράκλειο ο οικουμενικός Ελληνας Στυλιανός Αλεξίου (1921-12 Νοεμβρίου 2013), με το εφηβικό φωσφόρισμα στα μάτια, μοσχοβολώντας αρχοντιά, να γείρει από τη δεξιά πλευρά, βάζοντας το χέρι του χωνί στο αυτί να αφουγκράζεται καλύτερα, δημιουργώντας ένα ανεπανάληπτο πνευματικό συμπόσιο ιδεών στις καθιερωμένες συναντήσεις που είχαμε κάθε είκοσι ημέρες τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Ισως ήταν ο τελευταίος Ευρωπαίος πολίτης που συμπύκνωνε τόσο βαθιά την έννοια του Καθολικού Ανθρώπου, με το πολυδιάστατο πνευματικό έργο πάνω στον ελληνικό πολιτισμό και τη μοναδική παιδεία που διέθετε.
Διψούσε να ακούει πρωτότυπες ιδέες πάνω σε καινούργια και παλιά γεγονότα, η συνθετική ματιά τον έθελγε - άλλωστε ο ίδιος αποθέωνε «τη συνδυαστική φαντασία και την κριτική σκέψη». Του κρατούσα ως έκπληξη τις φιλοσοφικές ιδέες του Θεοτοκόπουλου. Αλλά το ραντεβού δεν έγινε ποτέ. Υπήρξε το αντίπαλο δέος του ευτελούς αλλά θανατηφόρου ηθικο-πνευματικά ρεύματος του Μεταμοντέρνου.
Το έτος 2012, ο Στυλιανός Αλεξίου εξέδωσε από τις εκδόσεις «Στιγμή», του αγαπημένου του εκδότη Αιμίλιου Καλιακάτσου, τη μοναδική του ποιητική συλλογή με τίτλο «Στίχοι Επιστροφής», με εξήντα ποιήματα γραμμένα από το 1939 έως το 1999. Στον πρόλογο της συλλογής, ο σοφός Αλεξίου, θιασώτης του ρυθμού και της μουσικότητας της ρίμας, για την κατάντια της σημερινής ποίησης, μεταξύ των άλλων σημειώνει: «Αντίθετα από την καθιερωμένη ποιητική των τελευταίων δεκαετιών, εδώ επιδιώκεται η επιστροφή στο συγκεκριμένο, στο βίωμα, και στην οργανωμένη μορφή του λόγου… Ρυθμός και ρίμα είναι λοιπόν δεμένα με την ψυχή μας περισσότερο από όσο νομίζαμε. Γι’ αυτό φαίνεται σήμερα αμφίβολο αν ο λεγόμενος "ελεύθερος στίχος" θα εξακολουθήσει να προσφέρει κάτι στο μέλλον. Τον αξιοποίησαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης που ήταν κάτοχοι και της παραδοσιακής τεχνικής. Η διάδοση του ελεύθερου στίχου αργότερα, οδήγησε στην πλήρη αδυναμία παραγωγής ρυθμικού και ευφωνικού λόγου». Ασπαζόμενος την άποψη του Γκέτε, ότι η ποίηση γίνεται «από βιώματα, όχι από τον αέρα», αποφαίνεται για τη σημερινή κατάσταση στην ποίηση: «Νεοϋπερρεαλισμός, μοντέρνα ποίηση, ελεύθερος στίχος έχουν καταλήξει σήμερα να είναι "μανιέρα", όπως ήταν και η απλοϊκή, κοινότοπη, παραδοσιακή ποίηση "συναισθημάτων" του μεσοπολέμου».
Το ποίημά του «Στιγμή», υποδειγματικό «δεσίματος» ρυθμού, μουσικής και περιεχομένου:
«Λυτρώσου απ’ την επόμενη στιγμή, πρόσεξε τη Στιγμή που τώρα τρέμει. Μέσα σ’ αυτή, μακριά, σαν μουσική κάθε παλιά στιγμή αγαπημένη.
Μέσα σ’ αυτή, το Σύμπαν το πλατύ, που τόσοι Γαλαξίες το 'χουν στέψει. Σ’ αυτή κι οι αιώνες οι μελλοντικοί. Απέραντη η Στιγμή – αν την προσέξεις».
Αποτυπώνοντας το σήμερα στο ποίημά του «Τέλος του αιώνα».
«Ζεστό του Ιούλιου μεσημέρι, λουτρό σε γύμνια και ομορφιά, Αννα και Φαίη, χέρι-χέρι.
Αγκαλιασμένες Σίσυ, Αλίκη, μηροί στον ήλιο ή στη σκιά, ώμος, το κινητό στ’ αυτιά,
κι ένα στο φάλι σκουλαρίκι!».
Στο ποίημα, «Υπνος», γράφει: «Αίσθηση βάρους που αποθέτεις στο κρεβάτι», «αλλαγές θέσης αδιανόητες για νεκρούς», «μικρές κινήσεις που σε πείθουν πως υπάρχεις».
Μνήμη Αλεξίου, Ρίγος του Πνεύματος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας