Η Ιστορία βεβαίως δεν επαναλαμβάνεται. Μας φτύνει, όμως, στα μούτρα και μας υπενθυμίζει ότι το μόνο που διδάσκει είναι ότι κανείς ποτέ δεν διδάχθηκε από αυτήν. Χθες αλήτες, σήμερα αλητάκια. Δεν διαφέρουν και πολύ τα πρόσωπα: υπουργοί, βουλευτές και διάφοροι σφουγγοκωλάριοι που επιθυμούν να κολλήσουν στο άρμα της εξουσίας συναγωνίζονται στην «αλητεία».
Προφανώς αυτοί δεν μισούν μόνο τη δημόσια εκπαίδευση, όπως νόμιζα, αλλά και τα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία. Ισως επειδή ούτε ποτέ φοίτησαν σε αυτά, ούτε ποτέ τα υπηρέτησαν. Και από κοντά και η υπουργός Παιδείας, η οποία, αντί να υπηρετεί το λειτούργημά της, συμπεριφέρεται σαν διευθύντρια φυλακών και εξαγγέλλει διαρκώς μέτρα καταστολής. Επιχειρεί δε ανενδοίαστα να μετατρέψει σε δεσμοφύλακες τους δασκάλους των παιδιών!
Στο ίδιο έργο θεατές. Πολλά χρόνια πριν, το 1973. Μια πραγματική ιστορία: «Απόγευμα Παρασκευής ήταν, 17 Νοέμβρη, όταν συγκεντρώθηκε η παρέα των συμμαθητών του Μικτού Γυμνασίου Καισαριανής. Εκείνη η μέρα, όμως, δεν ήταν όπως οι άλλες. Εκείνο το απόγευμα, εκείνο το βράδυ σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του Αχιλλέα. Τότε χαράχθηκε η γραμμή της μετέπειτα πορείας του, της ένταξής του, των «πιστεύω» του, των δικαιωμένων και αδικαίωτων αγώνων του. Τότε διάλεξε τον δρόμο. Ηταν μια σημαδιακή μέρα. Τότε που τον έλεγαν αλήτη.
»Στο διάβα του προς το Πολυτεχνείο άλλα περίμενε και άλλα τον βρήκαν… Ακουγε καθαρά τις φωνές που τους έλεγαν αλήτες. Χλευασμός, ειρωνεία, επιθετικότητα από ανθρώπους που διακήρυτταν ότι ενδιαφέρονται για τους νέους και θέλουν το καλό τους. Αυτοί και άλλοι στα μπλόκα της ντροπής. Ασφαλίτες και “δάσκαλοι” αγκαζέ. Συνοδοιπόροι και ρουφιάνοι στο πλάι.
»Πτοήθηκε, στενοχωρήθηκε και λίγο ακόμα ίσως και να ένιωθε ενοχές. Οταν, όμως, έφτασε τους ξέχασε όλους αυτούς. Εκεί συνάντησε την πραγματική ζωή. Ανθρωποι όλων των ηλικιών είχαν κατακλείσει την Πατησίων. Κυρίως νεολαία. Η μουσική του Θεοδωράκη, που άκουγαν συνωμοτικά στη γειτονιά, στη διαπασών..
Το “Πότε θα κάνει ξαστεριά” με τη συγκλονιστική φωνή του Νίκου Ξυλούρη, μέσα στην καρδιά της δικτατορίας, γίνεται σημαία αντίστασης. Μαγική ατμόσφαιρα. Ο αρχικός φόβος φεύγει. Μοιάζει σαν πανηγύρι. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, άγνωστοι μεταξύ τους, φοβισμένοι ώς χθες, αγκαλιάζονται, τραγουδούν, φωνάζουν συνθήματα και ψυχανεμίζονται την ελευθερία. Λαϊκό πανηγύρι. Ο Αχιλλέας ανάμεσά τους, ενθουσιασμένος και μαγεμένος. Πρωτόγνωρη εμπειρία. Μαζί με τους φίλους του ζούσε τις μεγάλες αυτές στιγμές. Ακουγε τους ανθρώπους να μιλούν χωρίς προφυλάξεις».
Αξιζαν μια ολόκληρη ζωή αυτές οι στιγμές, αγόρι μου. Μην πτοείσαι από αυτούς που δεν τις έζησαν ποτέ. Θυμήσου και τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη που έλεγες στις σχολικές γιορτές: «Τις ἡμέρες ἐκεῖνες ἔκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την ἀπόφαση, ἐπειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγοῦν ἔξω σε δρόμους και σε πλατεῖες…Και νωρίς ἐβγήκανε καταμπροστά στον ἥλιο, με πάνου ὡς κάτου ἁπλωμένη την ἀφοβιά σά σημαία, οἱ νέοι με τα πρησμένα πόδια πού τούς έλεγαν ἀλῆτες».
* πανεπιστημιακός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας