Downton

Αναγκάστηκα να φτιάξω την τηλεόραση αφού η ΝΕΡΙΤ άρχισε να προβάλλει τον καινούργιο κύκλο του Downton abbey. Τι να κάνω, ο εκμαυλισμός με τους πύργους (αββαεία κιόλας, αυτό πώς το προσπεράσαμε έτσι απλά;) είναι πλέον ανεξέλεγκτος κι ας έχει το σενάριο πλημμυρίσει με απίθανα και σαπουνοπερικά σε βαθμό κακουργήματος. Ρωτούσα τον εαυτό μου τις ώρες που παιδευόμασταν οικογενειακώς με τους αποκωδικοποιητές, τις κεραίες και τα βύσματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω εγώ το σχετικό βίτσιο, τι στο καλό ακαταμάχητο έχω βρει στις εικόνες αυτές, πέρα από το ταλέντο της Μάγκι Σμιθ;

Να είναι τα ρούχα που με ξετρελαίνουν, να είναι οι σιλουέτες που τα φορούν, να είναι τα χτενίσματα, τα σερβίτσια, οι λεπτομέρειες φροντιστηρίου με δυο λόγια, που μιλάνε στην ανεξέλεγκτη γυναικεία απληστία μου για προικιά, την οποία πιθανότατα καταπίεσε η αφοσιωμένη στη χειραφέτηση νεότης μου; Να είναι τα έπιπλα και οι ταπετσαρίες, άλλο απωθημένο αυτό, που μου θυμίζουν τις βόλτες με τον πατέρα μου στα παλιατζίδικα, τα μόνα μέρη που επισκεπτόμασταν τακτικά οι δυο μας; Να είναι τα πράσινα τοπία, μόνιμος καημός της στερημένης μου ματιάς; Αλλά θα μπορούσα να βολευτώ και με ντοκιμαντέρ. Μήπως είναι οι κοινωνικές ιεραρχίες που αναλύει διαρκώς αυτό το σίριαλ, τα σαβουάρ βιβρ που μας διδάσκει ξανά και ξανά, επί σειράν ετών, μέσα από τις ταραγμένες βεβαίως, και διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων διαφόρων κοινωνικών τάξεων; Μήπως όλη αυτή η επιτήδευση είναι που με γοητεύει, οι τρόποι των ευγενών μεταξύ τους, αυτοί που υιοθετούν προς τους κοινούς θνητούς ή όσοι οι κοινοί θνητοί καλλιεργούν μεταξύ τους, πότε αντίστοιχοι με των ανωτέρων, πότε διαφορετικοί;

Ευγενείς πότε άραγε ονομάστηκαν οι φεουδάρχες; Κι από πότε έγινε η ευγένεια κοινό τοις πάσι αγαθό και σε κάθε τουαλέτα κοινόχρηστη ονομάζεσαι λαίδη και τζέντλεμαν, απ’ όπου κι αν κρατάει η σκούφια σου; Κι αν η φεουδαρχία δεν τελείωσε τη σωστή ιστορική στιγμή, έχεις ελπίδες να ζήσεις αυτή την τάση εξάπλωσης των περίτεχνων συμπεριφορών ή πρέπει να περιμένεις να συμβούν όλα απ’ την αρχή;

Κι όλα αυτά γιατί; Τόση αγωνία και τόση ζήλια, για ποιο λόγο; Επειδή σου παίρνουν τη σειρά στο γκισέ, σε σπρώχνουν στο τρόλεϊ, σε βρίζουν οι οδηγοί μοτοσικλέτας καθώς ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο όπου περπατάς, σου κοπανάνε τις πόρτες στα μούτρα κ.λπ. κ.λπ.; Ή για κάτι άλλο, πιο μεγάλο, που όλοι περιμένουμε; Και που δεν έρχεται ποτέ;