Τα φιδάκια στους μύλους

Μετράμε ακόμα την καταστροφή -σε στρέμματα, σε δέντρα, σε σπίτια, ευτυχώς όχι σε ανθρώπινες ζωές αυτή τη φορά.

Οποιος έχει ζήσει μια πύρινη καταστροφή από σχετικά κοντά, όποιος δεν κοιμήθηκε βράδια ολόκληρα από την αγωνία για το πού μπορεί να φτάσει ο Αρμαγεδδώνας και αν οι φλόγες θα απειλήσουν ό,τι αγαπάει, δεν μπορεί να έμεινε ασυγκίνητος από τα όσα είδαμε είτε από κοντά είτε από τις οθόνες των τηλεοράσεων όλο αυτό το καλοκαίρι, κυρίως τις τελευταίες μέρες.

Φανταστείτε πώς αισθάνθηκαν αυτοί που αγαπούν τη φύση, που τους αρκούν λίγες στιγμές περισυλλογής πλάι στα δέντρα για να γίνουν σοφότεροι, για να μάθουν όσα μερικές φορές δεν μπορεί να σου διδάξει ο καλύτερος δάσκαλος, το μεγαλύτερο σχολείο.

Δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά, αυτό το ζωογόνο πράσινο που μπορεί να ξεκουράσει κάθε ταλαιπωρημένο βλέμμα, η οσμή των άγριων καρπών που ωριμάζουν πάνω στα δέντρα, η δροσιά που νικά κάθε είδους καύσωνα, καιρικό ή πνευματικό, κυρίως αυτόν τον τελευταίο.

Είναι κάτι που δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια: είναι γνώση, ελπίδα, δέος, γαλήνη, πλούτος που δεν μετριέται σε χρυσό. Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω.

Ο άνθρωπος λέει έγινε άνθρωπος, δηλαδή σοφότερος, όταν ο Προμηθέας έκλεψε από τους θεούς τη φωτιά για να του τη χαρίσει, για να μπορέσει να ζεσταθεί, να φτιάξει εργαλεία, να μαγειρέψει. Και πόσο δίκιο είχε… Και μόνο που βλέπεις την εικόνα ενός τζακιού τον χειμώνα, αρκεί για να νιώσεις θαλπωρή. Χώρια τα θαύματα που έφτιαξαν τα ανθρώπινα χέρια δουλεύοντας τη φωτιά, είτε στα μαγειρεία είτε στα εργαστήρια.

Τι ειρωνεία.

Το όργανο της σοφίας, το -κλεμμένο- δώρο των θεών, έγινε όργανο της καταστροφής. Και το αποτέλεσμά της ορατό: ένα μαύρο και γκρίζο, πένθιμο τοπίο. Μόνο κουφάρια κάθε λογής φιλοξενεί πια: δέντρων, φυτών και ζώων. Μικρότερων και μεγαλύτερων.

Ζάκυνθος, Ηλεία, Κάλαμος, Κύθηρα και πόσα ακόμη μέρη, που δεν θυμάμαι να απαριθμήσω.

Οι αρχές μετρούν τις απώλειες, θα δώσουν πιθανόν και οικονομικές αποζημιώσεις στους πληγέντες, σε εύλογο χρόνο θα αρχίσουν την αναδάσωση. Σωστά, πολύ σωστά.

Ομως τις τελευταίες ημέρες, μαζί με τα δάση και τα δέντρα που έχω συναντήσει στην έως τώρα ζωή μου, τρέμω και για όσα εξακολουθούν να επιβιώνουν, για όσα ενδεχομένως απειληθούν στο μέλλον από μια άλλη πυρκαγιά ή από τις συνέπειές της όταν έρθει ο χειμώνας.

Και μαζί τους τρέμω για τους κατοίκους τους, αυτούς που δεν είχαν την εύνοια του Προμηθέα, όπως ο άνθρωπος, αλλά συμβάλλουν στην αιώνια αλυσίδα της ζωής: τα ζώα, τα πουλιά, τα έντομα και τα ερπετά. Ναι, τα ερπετά.

Κυρίως τα φιδάκια του Μυλοπόταμου. Τα φιδάκια την ύπαρξη των οποίων δεν γνώριζα όταν ξεκίνησα να δω τους νερόμυλους των Κυθήρων και με ανοιχτά παπούτσια ανέβηκα κατά μήκος της ρεματιάς. Στόχος μου να φτάσω ώς τις πηγές και την πλατεία του χωριού. Κάποιοι τότε γέλασαν με την αποκοτιά -αυτά τα δηλητηριώδη όντα αν σε δαγκώσουν, μπορεί να κινδυνέψει η ζωή σου, μου είπαν, πώς δεν το ’ξερα.

Τα είχα ακούσει να κινούνται πλάι μου, θυμάμαι, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Φοβήθηκα μεταχρονολογημένα, όταν ενημερώθηκα για τον κίνδυνο, όπως και μεταχρονολογημένα ανακουφίστηκα που είχα γλιτώσει τους μπελάδες.

Αλλά αυτές τις μέρες πολύ τα σκέφτομαι τα φιδάκια των μύλων και εκείνη την παρακινδυνευμένη βόλτα που αποφάσισα να κάνω, όταν οι άλλοι προτίμησαν να δροσιστούν με κρύους καφέδες και λεμονάδες κάτω από τα πλατάνια.

Θα ήθελα να μάθω αν οι απόγονοί τους επιβίωσαν από την καταστροφή, αν εξακολουθούν να τρομάζουν τους παράτολμους τουρίστες που ενδιαφέρονται για την προβιομηχανική ιστορία του τόπου –στην πραγματικότητα τη δροσιά της ρεματιάς και την απαράμιλλη ομορφιά θέλουν να απολαύσουν.

Γιατί αν τα φιδάκια των μύλων τα έχουν καταφέρει, δεν μπορεί, και άλλοι κρίκοι της αλυσίδας θα τα κατάφεραν. Και η φωτιά, σε ένα έστω πεδίο, θα έχει ηττηθεί.