ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ στα 1919 μας άφησε χρόνους ο Γιώργος Σουρής. «Μπόι δυο πήχες,/ κόψη κακή,/ γένια με τρίχες εδώ κι εκεί./ Κούτελο θείο,/ λίγο πλατύ,/ τρανὸ σημείο/ του ποιητή...». Ετσι σκιαγραφούσε τον εαυτό του αυτοσαρκαζόμενος. Επί τριάντα πέντε συναπτά έτη εξέδιδε το σατιρικό φύλλο «Ο Ρωμηός». Το 'γραφε μοναχός με μέτρα και ρίμες· ακόμα και τις μικρές αγγελίες. Διακωμωδούσε τον κακό μας τον καιρό και δυστυχώς έναν αιώνα αργότερα παραμένει τραγικά επίκαιρος. Ας πάρουμε μια μικρή γεύση:
ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΚΡΑΤΟΣ λιγοστό/ σ’ όλη τη γη μοναδικό,/ εκατό να εξοδεύει/ και πενήντα να μαζεύει;/ Να τρέφει όλους τους αργούς,/ νά 'χει επτά πρωθυπουργούς,/ ταμείο δίχως χρήματα/ και δόξης τόσα μνήματα;/ Δυστυχία σου, Ελλάς,/ με τα τέκνα που γεννάς!/ Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,/ τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
ΒΑΛΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ, βάλετε εις την πτωχήν μας ράχη,/ ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα/ σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι/ κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα./ Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει/ βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει.// [...] Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει/ για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά/ εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει/ χωρίς ν' αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά./ Κι αν τώρα πάλι έπεσεν επάνω του ο κλήρος/ πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος, μάρτυς, ήρως.
ΤΕΜΠΕΛΙΑ Δεν έχω κέφι για δουλειά/ πάλι με δέρνει η τεμπελιά/ και κάθομαι στο στρώμα/ νιώθω το σώμα μου βαρύ/ και όλη η γης δε με χωρεί/ κι ο ουρανός ακόμα./ Κακά νομίζω τα καλά/ και βλέπω μια στα χαμηλά/ και μια κοιτώ απάνω/ σ’ αυτό τον κόσμο το χαζό/ αχ να γινόταν να μη ζω/ μα δίχως να πεθάνω.
Ο ΡΩΜΗΟΣ Στον καφενέ απέξω σαν μπέης ξαπλωμένος,/ του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,/ και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,/ κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.// Σε μια καρέκλα το 'να ποδάρι μου τεντώνω,/ το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί/ αφήνω το καπέλο και αρχινώ με τόνο/ τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.// Ψυχή μου τι λιακάδα, τι ουρανός, τι φύσις/ αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές/ κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις/ και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ Ο Ελλην δύο δίκαια/ ασκεί πανελευθέρως/ συνέρχεσθαί τε και ουρείν/ εις όποιο θέλει μέρος.
Η ΑΝΕΓΕΡΣΗ του Δρομοκαΐτειου στα 1884 και ο ευεργέτης που το χρηματοδότησε του ενέπνευσαν τους στίχους: Ω εορτή των εορτών. Ω ευτυχής ημέρα./ Ω! τώρα πρέπει ο καθείς του Αστεως πολίτης/ να βάλει στο μπαλκόνι του μια κόκκινη παντιέρα/ με μια χρυσήν επιγραφή: «Ζωρζὴς Δρομοκαΐτης».// [...] Φρενοκομείο κτίζεται και στη σοφήν Ελλάδα./ Α! ο Θεός εφώτισε τον Χιώτη τον Ζωρζή/ και τώρα μέσα στου Δαφνιού την τόση πρασινάδα/ θα βρίσκουμε παρηγοριά κι η μνήμη του θα ζει.// [...] Θέλει λαμπρόν μαυσώλειον αυτός ο κληροδότης/ παιάνας κι αποθέωσιν εις τρίτους ουρανούς!/ Ευρέθη μες στους Χιώτηδες με γνώση κι ένας Χιώτης/ κι εσκέφθη ο μεγάλος του και πρακτικός του νους/ πως μέσα στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα/ φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα-πρώτα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας