Νόμος 4.000/45 περί κανιβαλισμού

Βεβαιώθηκε πως δεν παραμονεύουν πεζές περιπολίες στην Ισαύρων. Από ψηλά στον Λυκαβηττό ίσαμε κάτω προς τον Στρέφη μόνο ιπτάμενα μοτοσακό της δημοτικής αστυνομίας διέσχιζαν πού και πού τον αιθέρα. Δεν ανησύχησε ωστόσο. Οι δημοτόμπατσοι μοίραζαν κλήσεις στους παραβάτες των ταρατσών· στα σταθμευμένα αεριωθούμενα και στις απλωμένες μπουγάδες. Σκανάριζαν με ηλεκτρονικό ανιχνευτή τις πινακίδες κυκλοφορίας ή την ούγια των ρούχων και το τσουχτερό πρόστιμο πιστωνόταν αυτομάτως στον ΑΦΜ των κατόχων που παρέλειψαν να καταβάλουν τα σχετικά τέλη. Τοποθέτησε την καλά διπλωμένη οικολογική τσάντα για τα ψώνια στη δεξιά κωλότσεπη του τζιν. Στην αριστερή μπροστινή φούσκωνε το μπαγιόκο με τα χαρτονομίσματα των γειτόνων.

Ιδρωνε απ’ την αγωνία. Εκοψε το χαρτάκι του ημεροδείκτη, κλείνοντας την πόρτα. Παρασκευή 6 Ιουλίου 2057 έγραφε στη μια όψη. Στην άλλη διάβασε το λαϊκό στιχάκι: «Αν βγεις στη στράτα μοναχός θα πρέπει να προσέχεις. Το μέλλον είναι άδηλο, τι κρύβει δεν κατέχεις». Ρίγη διέτρεξαν τη ραχοκοκαλιά του. Δεν κάλεσε το ασανσέρ για να αποφύγει δυσάρεστα συναπαντήματα με ρουφιάνους. Κατέβηκε ακροποδητί τα σκαλιά απ’ τον τέταρτο. Δεν διασταυρώθηκε με κανέναν. Ανάσανε με ανακούφιση τον πνιγηρό αέρα του δρόμου.

Για καλό και για κακό φόρεσε την προστατευτική προβοσκίδα. Οι κρατήρες στην άσφαλτο ξέβραζαν ακόμα χημικά απ’ τις χθεσινοβραδινές οδομαχίες. Κοίταξε την ώρα. 13.13’. Είχε υπολογίσει τη διαδρομή με ακρίβεια δευτερολέπτου. Το νταλαβέρι γινόταν εξάπαντος σε πολυκοσμία· να μην κινεί υποψίες. Πέρασε τη Μαυρομιχάλη, τη Χαριλάου Τρικούπη, τη Ζωοδόχου Πηγής κι ανέβηκε τα σκαλοπάτια. Στην Εμμανουήλ Μπενάκη πήρε τον κατήφορο. Στην Καλλιδρομίου πλήθη περίμεναν υπομονετικά στους πάγκους της Λαϊκής να προμηθευτούν φτηνό ζαρζαβάτι. 13.22’ τζαστ τον αντίκρισε ν’ ανηφορίζει απ’ την Πλατεία. Το σχέδιο δούλευε ρολόι.

Κατευθύνθηκε προς τον «Ενοικο» ο άλλος. Ο δικός μας σταμάτησε μπρος στο περίπτερο για ξεκάρφωμα, χαζεύοντας τα πρωτοσέλιδα στα μανταλάκια. «Καθαρή έξοδος απ’ τα μνημόνια», «Επιστροφή στην κανονικότητα», «Κατακτάμε τις αγορές» ανέφεραν μονότονα. Δίπλα στους ξύλινους τίτλους δέσποζε ρετουσαρισμένη φωτογραφία του γηραιού πρωθυπουργού Τζίφρα, που κυβερνούσε αδιαλείπτως σαράντα δύο συναπτά έτη, τάζοντας ξανά μανά κάθε Αύγουστο τη λύτρωση απ’ τους τοκογλύφους δανειστές. Το βιολί βιολάκι του κι όμως τα κορόιδα τον ψήφιζαν με 80% και βάλε. Φαινόμενο.

Αρχισε να γεμίζει τη σακούλα με μαρούλια, ραδίκια, βλίτα, τακτοποιώντας τα στην προσυμφωνημένη διάταξη και τοποθέτησε με τρόπο τα χρήματα στο εσωτερικό της τσεπάκι. 13.43’ νταν καθόταν στο απομονωμένο τραπέζι στο βάθος της «Συκαμιάς». Και 45’ αριβάρισε εκείνος, κρατώντας πανομοιότυπη τσάντα απ’ την οποία εξείχαν απαράλλακτες πρασινάδες. Καμώθηκαν πως συναντιούνται τυχαία. Παράγγειλαν χύμα ουζάκι απ’ τη βάνα. Χωρίς μεζέ. Εξω απ’ την τζαμαρία καραδοκούσαν ομάδες φανατικών χορτοφάγων. Το λαθρεμπόριο σφαχτών οργίαζε. Επειτα από διεθνείς πιέσεις, εδώ και χρόνια, η κυβέρνηση έβαλε λουκέτο στα χασάπικα.

Ντίλερ και καταναλωτές μοσχαριών, αμνοεριφίων και πουλερικών καταδικάζονταν σε βαριές ποινές βάσει του νόμου 4.000/45 περί κανιβαλισμού. Οι βίγκαν είχαν αναλάβει την αστυνόμευση και δεν χαρίζονταν σε κανέναν. Η κρεατοαπαγόρευση ήρθε κουτί στο γκοβέρνο. Εβγαιναν στο σφυρί περιουσίες για μισό κιλό κιμά. Ο κομισάριος Κτηνοτροφίας ήλεγχε τις παράνομες αγοραπωλησίες, τροφοδοτώντας τα κομματικά ταμεία με ζεστό ρευστό. Αλλαξαν τσάντες φεύγοντας, ο ήρωάς μας και ο συνδαιτυμόνας του. Ρισκάριζε κάθε Σάββατο την ελευθερία του για μια δωρεάν σπαλομπριζόλα που μαγείρευε με επτά διαφορετικούς τρόπους ολόκληρη την εβδομάδα. «Οι κρεοπώλες στη Γαλλία ζήτησαν αστυνομική προστασία για να σωθούν απ’ τους βίγκαν» διάβασα. Και στα δικά μας...