Αραιά και πού πηγαίνω τα τελευταία χρόνια στην «Αίτνα» να ανταλλάξω μια καλησπέρα και να πιω κάνα ποτό με το φιλαράκι απ’ τα παλιά Δημήτρη Νταλιάνη. Φεύγω πάντα μ’ ένα ακαθόριστο συναίσθημα πληρότητας που δεν οφείλεται μόνο στη ζεστή επαφή με τους τακτικούς θαμώνες και τον ιδιοκτήτη. Χαζεύοντας ένα βράδυ τα γνώριμα πορτρέτα των ροκ μουσικών που κοσμούν τα ντουβάρια, τα τραπεζάκια, την μπάρα και τις πολύχρωμες μποτίλες στα ράφια, κατάλαβα. Το εμβληματικό μαγαζί κρατάει σε εθελούσια ομηρία τη νιότη μας παρέα με κομμάτια απ’ την ιστορία των Εξαρχείων και ολόκληρης της Αθήνας.
Ιδίοις ωσί άκουσα τις προάλλες μια κοπέλα γύρω στα τριάντα να πληροφορεί τον μπάρμαν ότι εδώ γνωρίστηκαν οι γονείς της και ως εκ τούτου νιώθει σαν στο σπίτι της. Δεν έδειξε να εκπλήσσεται εκείνος· έχει γνωρίσει κάμποσα παιδιά για την ύπαρξη των οποίων ευθύνονται οι μαγικές, αλλοτινές νύχτες του καταστήματος. Εμένα, ωστόσο, κόντεψε να μου πέσει το ποτήρι απ’ το χέρι μόλις έμαθα πως η «Αίτνα» κλείνει στο τέλος του μηνός.
Το εξαρχειώτικο αρχοντικό που τη στεγάζει πουλήθηκε και πρόκειται να ανακαινιστεί. Οπότε ο Δημήτρης αμπαλάρει εκών άκων αγαπημένα αντικείμενα και αναμνήσεις μιας ζωής. Σταθερό πελάτη τον θυμάμαι ήδη από το 1984. Τον Οκτώβριο του 1985 ο Γιάννης ο ντιτζέι πήγε να αλητέψει έναν μήνα στο Αμστερνταμ. Ο Σάκης το αφεντικό, που γνώριζε τον έρωτα του Νταλιάνη για τη μουσική, τον κάλεσε στη μέσα πλευρά της ξύλινης μπάρας. Εβαλε τρία-τέσσερα δυνατά βινίλια στο πικάπ. Αυτό ήταν.
Νωρίς την επαύριο έπιασε δουλειά. Το 1986 χρίστηκε τρίτος συνεταίρος, ώσπου έπειτα από λίγα χρόνια αποσύρθηκαν οι άλλοι δυο. Ανάμεσα σε ανώτατα ιδρύματα τα Εξάρχεια, στο μαλακό υπογάστριο του φοιτητικού κινήματος, αποτελούσαν μετά τη μεταπολίτευση στέκι των έντονα πολιτικοποιημένων νέων, ανοικτό πανεπιστήμιο στην κυριολεξία. Δεν ήταν όμως τόπος νυχτερινής διασκέδασης. Στα τέλη του ’70 δημιουργούνται κάποια ρεμπετάδικα και κάνουν δειλά δειλά την εμφάνισή τους τα πρώτα μπαράκια: Σφίγγα, Ιπποπόταμος, Τουταγχαμών, Νταντά, Πήγασος, Επέκεινα, Τραμ, Εναλλάξ.
Απευθύνονται στους ροκάδες, τα μέλη των οργανώσεων της Ακρας Αριστεράς και τους αναρχικούς. Περί τα μέσα του ’80 συγκεντρώνουν την ανήσυχη νεολαία της ευρύτερης Αθήνας και του Πειραιά. Η «Αίτνα» δίνει τον τόνο. Το Σάββατο 1η Απριλίου κατεβάζει οριστικά τα ρολά. Μέχρι τότε οι παλιοί θαμώνες θα έχουν την ευκαιρία να ανεβούν ξανά τα τριάντα ξύλινα σκαλοπάτια, να μεταφερθούν στο οικείο της σκηνικό και να ξαναζήσουν τις απείρου κάλλους στιγμές της νιότης τους. Ο Δημήτρης θα περιμένει, όπως πάντα παράφορος κι αφορεσμένος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας