Ελληνισμός, διεθνισμός και τα μυθεύματά τους

Εγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου («Εφ.Συν.», 25-11-2015) ότι στη χώρα μας παρατηρείται μια ανησυχητική, συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια καταβαράθρωσης της εθνικής παράδοσης και όλων ουσιαστικά των εθνικών ευαισθησιών, μερικές τουλάχιστον από τις οποίες θεωρώ ζωτικά απαραίτητες για τον τόπο.

Τι νόημα έχει άραγε μια τέτοια επισήμανση από κάποιον που θεωρεί σίγουρα δικαιολογημένη και επιβεβλημένη, ιδιαίτερα στις μέρες μας, και μια διεθνιστική θεώρηση των πραγμάτων; Ετυχε να γεννηθούμε στο μέρος αυτό της Γης και να μιλάμε αυτή τη γλώσσα και πριν από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητά μας, αυτή που προέχει είναι η ιδιότητα του πολίτη αυτού του κόσμου.

Ενός συνειδητού πολίτη που οφείλει να μεριμνά, πέραν ασφαλώς από διαχωριστικές περιχαρακώσεις και οπωσδήποτε μέσα από μια ανθρώπινη ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, για τα τεράστια οικολογικά προβλήματα του πλανήτη, τις συνακόλουθες με το αρπακτικό και πάντα αποικιοκρατικό νεοφιλελεύθερο κοσμοείδωλο κοινωνικοπολιτικές και οικονομικο-ηθικές στρεβλώσεις και αδικίες και τη συνεχιζόμενη ανθρώπινη εκμετάλλευση, τον ανθρώπινο πόνο, τον ξεριζωμό και την προσφυγιά.

Ας μείνει λοιπόν μακριά μας κάθε συντηρητική και στείρα εμμονή στην παράδοση και το ένδοξο αρχαιοελληνικό μας παρελθόν, στην καθαρότητα της φυλής, στο δίκαιο του αίματος και σε κάθε είδους εθνικιστική ιδεοληψία. Ούτε προφανώς θα πρέπει να φοβηθούμε να κοιτάξουμε κατάματα την Ιστορία μας, να την ξανασκεφτούμε, να αναθεωρήσουμε, ενδεχομένως, απόψεις και να πλησιάσουμε ακόμη περισσότερο την ιστορική αλήθεια. Και ομολογώ ότι πράγματι έμαθα πολλά τον τελευταίο καιρό και ανασκεύασα, εν μέρει, και μερικές δικές μου απόψεις, αναφορικά με τους όρους της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης. Χρήσιμες εδώ σχετικές πηγές, το άρθρο του Τάσου Παππά («Εφ.Συν.» 7-8/11/2015), το άρθρο του Αντώνη Λιάκου («Το Βήμα, Νέες Εποχές» 8/11/2015) και τα κείμενα που επιμελήθηκε ο Τάσος Κωστόπουλος («Εφ.Συν.» 21-22 και 28-29/11/2015).

Από την άλλη όμως μεριά, η καλπάζουσα σήμερα παγκοσμιοποίηση δεν είναι δυνατόν να αποκρύψει πλέον τον τεχνοκρατικό της οικονομισμό, τις ανθρωποφαγικές της ορέξεις και την αγοραία προσπάθειά της να αφομοιώσει και να εξαφανίσει εντελώς την ιδιοπροσωπία όχι μόνο του κάθε λαού, αλλά και του κάθε ατόμου ξεχωριστά.

Εδώ, μια από τις παγίδες μπορεί να είναι ίσως και ο διεθνισμός με την πλήρη ομοιογενοποίησή μας μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή ενός κινητού τηλεφώνου και την καταναλωτική, και όχι μόνο, υπακοή μας στα ίδια, πλανητικά κελεύσματα, με τις ίδιες κινήσεις πάνω σε ένα πληκτρολόγιο, την ίδια μουσική και γενικότερα με τα ίδια υλικά και «πνευματικά» σκουπίδια, σκουπίδια κι εμείς στην κρεατομηχανή του νεοφιλελεύθερου φασιστικού χωροχρόνου.

Οταν λοιπόν μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό αρχίζουμε, όχι μόνο να βλέπουμε με μια πιο αληθινή ματιά την Ιστορία μας, αλλά να κατεδαφίζουμε λυσσαλέα πλέον και από όλες τις μεριές (χρησιμοποιώντας συχνά και την εντελώς σαθρή και επιπόλαια δικαιολογία ότι η Ακρα Δεξιά καπηλεύεται συνεχώς τα ιερά και όσια της πατρίδας και ότι μετά τον Εμφύλιο και την επικράτηση της συντήρησης, που ανέβασε και τον δωσιλογισμό στην εξουσία, μόνο η Δεξιά έβγαζε τις σημαίες στα μπαλκόνια και κυνηγούσε όσους δεν το έκαναν) οτιδήποτε συνδέεται θετικά με το εθνικό, το ελληνικό, το πατριωτικό, τότε θα πρέπει ίσως να αναρωτηθούμε γι΄ αυτήν την εμμονή μας.

Και ερχόμαστε εμείς, ένα βουναλάκι, να αποφανθούμε πλήρως απαξιωτικά, λόγω ίσως ελλιπούς γνώσης –γιατί αλλιώς όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να σφάλλει συστηματικά και επί αιώνες– για τα Ιμαλάια της φιλοσοφίας, της Ιστορίας και της ιστορικοπολιτικής ιδιοφυΐας, της μοναδικότητας ενός πολιτισμού που δεν ανήκει πλέον σε κανέναν από μας μεμονωμένα, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Εκμεταλλευτές, λοιπόν, μισογύνηδες και φασίστες ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ψευδεπίγραφος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, ιμπεριαλιστικός, βάρβαρος, που μεγαλούργησε, αν μεγαλούργησε, γιατί εκμεταλλευόταν τους δούλους (για το τι λέει ο Καστοριάδης, σχετικώς, μια άλλη φορά), που ήταν αργόσχολος, που ομιλούσε μια ξένη γλώσσα, πλήρως ασύνδετη με τη σημερινή. Ενας συρφετός αποικιοκρατών και λογοκλόπων, που εξολόθρευε ολόκληρους λαούς, εξεστράτευε αιμοδιψής, σκορπώντας τον φόβο και τον θάνατο.

Τηλεγραφικά λοιπόν: Οπως έγκριτα αναφέρει ο Αλέν ντε Μποτόν, για τους Ισπανούς κατακτητές των Ινδιάνων (στο «Η Παρηγορία της Φιλοσοφίας», μετάφραση Α. Καλοκύρης, Εκδ. Πατάκη, 4η έκδ. 2011, σσ. 188-191), «Αφού λοιπόν τους απογύμνωναν από την ανθρώπινη φύση τους, οι Ισπανοί άρχισαν να τους σφαγιάζουν σαν ζώα (...) Σκότωναν παιδιά, ξεκοίλιαζαν εγκύους, έβγαζαν μάτια, έκαιγαν ολόκληρες οικογένειες ζωντανές (...) Ενας στρατιώτης πλησίασε, έκοψε στα δύο το παιδί με το σπαθί του, έδωσε το μισό στα σκυλιά του κι έπειτα ζήτησε από τον καλόγερο να προχωρήσει στη νεκρώσιμη ακολουθία ώστε το βρέφος να εξασφαλίσει μία θέση στον παράδεισο.

Ανάμεσα στη γέννηση του Μονταίνι το 1533 και την έκδοση του τρίτου τόμου των “Δοκιμίων” το 1588, ο γηγενής πληθυσμός του Νέου Κόσμου εκτιμάται ότι μειώθηκε από 80 σε 10 εκατομμύρια».

Για τους άλλους αποικιοκράτες ομιλεί κι εδώ η ίδια η Ιστορία. Τέτοιες εθνοκαθάρσεις ή γενοκτονίες έχει διαπράξει και το ελληνικό έθνος; Κάτι τέτοιο δεν γνωρίζω. Είμαι όμως πρόθυμος να μάθω και να ανασκευάσω.

* καθηγητής Φιλοσοφίας της Τεχνοεπιστήμης στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ