Αν είχαμε ακόμη ανάγκη από μια επιπλέον απόδειξη της βαθιάς καθεστωτικής κρίσης του κοινοβουλευτισμού ως συμπύκνωση και ως όριο της πολιτικής, μας την παρείχαν πλήρως και θρασύτατα οι πρόσφατες κοινοβουλευτικές διαδικασίες περί πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών. Ωστόσο, αυτή η καθεστωτική κρίση του κοινοβουλευτισμού δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, συνιστά ήδη ένα καθολικό φαινόμενο όλων των λεγόμενων «ιστορικών κλασικών (αστικών) δημοκρατιών». Προς την κατανόηση αυτής της καθεστωτικής κρίσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι μελετητές του πολιτικού γίγνεσθαι εφηύραν πολλαπλούς νεολογισμούς, «καχεκτικές δημοκρατίες», «δημοκρατικά ελλείμματα», «εξασθένηση των θεσμικών αντίβαρων», «ανελεύθερες δημοκρατίες», «αυταρχικές δημοκρατίες» κ.ά. Ολοι οι εν λόγω νεολογισμοί αποδεικνύονται τελικά ευφημισμοί. Από τη δεκαετία του 1990 και μετέπειτα, οι γενικευμένες χρήσεις «καταστάσεων εξαίρεσης» όπως και η σωρεία νομοθετημάτων καταστολής και ποινικοποίησης των κοινωνικών κινημάτων στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (υπό το κάλυμμα/πρόσχημα είτε των οικονομικών κρίσεων είτε της «ισλαμικής τρομοκρατίας»), κλόνιζαν ήδη εκ βάθρων και με ταχείς ρυθμούς τους δημοκρατικούς θεσμούς.
ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ μας, στο πλαίσιο της ριζοσπαστικοποίησης του ύστερου καπιταλισμού και των εμπόλεμων γεωπολιτικών κλονισμών και ενδο-ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων που τροφοδοτεί, το διεθνοποιημένο κεφάλαιο δηλώνει με έμφαση την πρόθεσή του να κυβερνά πλέον απευθείας, αδιαμεσολάβητα, απαξιώνοντας όλους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, εθνικούς και διεθνείς, ακυρώνοντας το κράτος δικαίου, τον διαχωρισμό και την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, ακυρώνοντας δηλαδή, εν δυνάμει, την πολιτική σφαίρα αυτήν καθ’ αυτήν (βλ. άρθρο μου στην «Εφ.Συν.» 12.12.24). Ο «τραμπισμός» δεν είναι ένα περιστασιακό φαινόμενο, συνιστά το πρώτο δείγμα αυτής της ιστορικής καμπής των σχέσεων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και πολιτικής. Ο «μακρονισμός» και η αδιέξοδη καθεστωτική κρίση στη Γαλλία, δύνανται να ενταχθούν στο ίδιο συγκυριακό πλαίσιο. Στη Γερμανία, ο πρωθυπουργός Merz της CDU συμμετέχει άμεσα σε γερμανοαμερικανικά κεφαλαιοκρατικά συγκροτήματα και στον Καναδά, ο νέος πρωθυπουργός, Mark Carney, είναι τραπεζίτης. Το κράτος δηλώνει με τον πιο εμφανή τρόπο τη σύστασή του και τη λειτουργία του ως «Διοικητικό Συμβούλιο της κεφαλαιοκρατίας». Αποφασίζει και διατάσσει. Τα ακροδεξιά και νεοφασιστικά πολιτικά μορφώματα θεριεύουν παντού, ξενοφοβία και ρατσισμός νομιμοποιούνται στον δημόσιο λόγο. Είναι η ώρα των τεράτων…
ΚΥΝΙΚΑ, τσαλαπατιούνται μεθοδικά όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα, πολιτικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά και οικονομικά, κεκτημένα πολύχρονων σκληρών αγώνων των υποτελών τάξεων, και πετιόνται, επιδειχτικά, στον κάλαθο των αχρήστων. Δεν είναι μόνο η «Εξουσία» του ισχυρού που είναι γυμνή, είναι η ίδια, η τυπική, ως προς την ουσία, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που στερείται πλέον και των τελευταίων φύλων συκής που της απέμεναν. Η πρόσφατη τελεσίδικη απόφαση των προθύμων της Ευρωπαϊκής Ενωσης να εφαρμόσουν εδώ και τώρα μια άκρως στρατιωτικο-κεϊνσιανή πολιτική, ολοκληρώνει αυτόν τον άμεσα διεθνή δυστοπικό ορίζοντα : οι προβλεπόμενες ροές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για τον εξοπλισμό της Ευρώπης «προς υπεράσπιση της ειρήνης» (!), συνιστούν κυριολεκτικά μια «κοινωνική βόμβα», εκτόξευσης του δημόσιου χρέους στις πλάτες των λαών και σειράς νέων σκληρών απορρυθμίσεων, νέων δημοσίων περικοπών (υγεία, παιδεία κ.ά.) και νέων αυστηρών μέτρων λιτότητας…
ΣΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ: Αν το έγκλημα των Τεμπών εγκλωβιστεί στα κοινοβουλευτικά έδρανα, η Αριστερά, ήδη σε αποδρομή, κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Αργά, πολύ αργά, κάποιοι, που φέρουν μέγιστες ευθύνες γι’ αυτήν την κατάρρευση και ιδιαίτερα δε για τη θλιβερή αποτυχία και αστοχία του δικού τους «νέου» κομματικού εγχειρήματος, συνομολογούν σ’ αυτό που ήδη γνωρίζαμε: Η Αριστερά, τονίζουν, οφείλει να καταλάβει ότι αποτελεί πλέον μέρος του προβλήματος και όχι τη λύση του, ότι οι σημερινές δοκιμασμένες και αποδοκιμασμένες ηγεσίες της οφείλουν να αποσυρθούν, να δώσουν πολιτικό χώρο σε νέους ανθρώπους, γειωμένους στους κοινωνικούς αγώνες και στις ταξικές συγκρούσεις. Πάλι καλά, αλλά ως προς το δια ταύτα, τίποτα ομολογούν. Λησμονιά, υπαρξιακή κρίση μιας ηγεσίας. Το τραύμα του κυβερνητισμού.
Η κοινωνία έδωσε τη μεγαλειώδη της μάχη, απονομιμοποίησε κοινωνικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ας ελπίζουμε ότι δεν θα λυγίσει…
*Καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας, Βρυξέλλες
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας