Το Παρίσι ήταν ένα πείραμα που πέτυχε, όχι απαραίτητα αξιολογικά αλλά σίγουρα πραγματολογικά: πέτυχε επειδή συνέβη, επειδή πρωτοπόρησε. Πρώτη φορά εκτός σταδίου, μια τελετή άκεντρη και αποδομημένη τοπολογικά και αφηγηματικά, χωρίς αυστηρά συνεκτική ροή, με μια μάλλον ιμπρεσιονιστική σκηνοθετική και σκηνογραφική τακτική, προσομοίωσε την καθημερινή πια εμπειρία της διάσπασης προσοχής, πάντρεψε θέματα, στιλ και μοτίβα που σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν άσχετα και ανομοιογενή μεταξύ τους, ανακάτεψε ιστορικές αναφορές και κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα ενώ ταυτόχρονα απέδιδε φόρους τιμής σε videogames, το Παρίσι με λίγα λόγια έκανε κάπως το κέφι του, σε μια εποχή που όλοι οι μηχανισμοί παραγωγής περιεχομένου μάς επιβάλλουν να κάνουμε ακριβώς αυτό, το κέφι μας.
Γι’ αυτό και το Παρίσι επέδειξε, στον βαθμό που μπορούσε τεχνικά, μια εχθρότητα στο μαζικό, στη μάζα, στα σύνολα κι επέλεξε να αναδείξει πρόσωπα, προσωπικότητες, μονάδες και μοναδικότητες, μια επιλογή που βαθιά μέσα της εγκυμονεί και τον θρίαμβο της ατομικότητας απέναντι σε κάθε τι συλλογικό. Το Παρίσι δεν ενδιαφέρθηκε να συγχρονίσει (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ασύγχρονες κινήσεις των χορευτριών του καν-καν) αλλά να εκσυγχρονίσει.
Κι αυτή η επιλογή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κεντρικό του ιδεολογικό μήνυμα με σαφείς εσωτερικούς και εξωτερικούς αποδέκτες: τον θρίαμβο της φιλελεύθερης δημοκρατίας με σημαία την ελευθερία, τα δικαιώματα, την ισότητα, τη διαφορετικότητα σε όλες τις εκφάνσεις. Πραγματικά ποτέ ξανά σε παγκόσμια ζωντανή σκηνή δεν υπήρξε τόση καθολική ενσωμάτωση του διαφορετικού στο συμβάν.
Το διαφορετικό εγκαταστάθηκε στη σκηνή ως νόρμα, όχι ως καρικατούρα ή εξωτικότητα, κι αυτό είναι μεγαλειώδες. Εδώ όμως είναι και η παγίδα αυτής της επιλογής, γιατί πάντα κανείς πρέπει να βλέπει και το περικείμενο: όσο άκεντρα κι ευέλικτα αν επέλεξε να κινηθεί για να μεταφέρει τα μηνύματά του το Παρίσι, παραμένει ένα από τα σκληρότερα και άκαμπτα κέντρα της δυτικής νεοαποικιοκρατίας, του νεοφιλελευθερισμού και της εν τέλει a la carte αποδοχής του διαφορετικού.
*Ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, επιλέγοντας να διατηρήσει την ανωνυμία του
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας