Ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και πανεπιστημιακοί απαντούν στο αρχετυπικό, δαιδαλώδες και ολισθηρό ερώτημα «Γιατί γράφω;». Ενα ψηφιδωτό κειμένων που προσπαθεί να φωτίσει τη σκοτεινή ρίζα της γραφής. Απαντά στο ερώτημα ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης*.
Γιατί γράφω – καλή ερώτηση. Λόγοι υπάρχουν πολλοί, ας επικεντρωθώ όμως καλύτερα σε έναν. Στην ελευθερία. Ελευθερία ή αλλιώς δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Ή αλλιώς γίνομαι, για λίγο, βασιλιάς. Μικρός θεός.
Ποτέ, κανένας άνθρωπος στον πραγματικό κόσμο δεν θα σου δώσει (και ευτυχώς) την άδεια να παίξεις με τη ζωή του, να πάρεις εσύ αντί για ’κείνον αποφάσεις για το μέλλον του, να καθορίσεις την ακριβή στιγμή που θα ερωτευθεί, θα μεταναστεύσει ή, ενδεχομένως, θα γίνει δολοφόνος ή αυτόχειρας. Και όχι μόνο.
Να επιλέξεις τον τόπο και τον χρόνο που θα γεννηθεί, τις επιδόσεις του στο σχολείο, ποια λόγια θα αρθρώσει όταν τολμήσει να εκφράσει τον έρωτά του, αλλά και πώς εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα πέφτει το φως του φεγγαριού στο πρόσωπό του.
Και επειδή λοιπόν κανείς αληθινός άνθρωπος δεν θα σου δώσει ποτέ ένα τέτοιο προνόμιο, έχεις μέσ’ από το γράψιμο την ευκαιρία, το ελεύθερο δηλαδή, να παίξεις όσο θέλεις σχεδιάζοντας τους βίους των ηρώων σου.
«Α καλά», θα πει κάποιος, «αυτό δεν πιάνει, τα πρόσωπα αυτά είναι φανταστικά. Δεν είναι πραγματικά». Ναι, φυσικά, τα πρόσωπα αυτά δεν είναι πραγματικά. Είναι όμως ισχυρά. Και είναι ψυχωμένα από έναν άλλο, πραγματικό άνθρωπο, τον συγγραφέα τους. Μπορούν να στοιχειώσουν τη φαντασία του αναγνώστη, να του φανερώσουν ανθρώπινες αλήθειες, να προσφέρουν παρηγοριά, καθοδήγηση, να προκαλέσουν μίσος και αηδία, να ερεθίσουν πνευματικά ή σεξουαλικά. Ε λοιπόν, εμένα δεν μου φαίνονται καθόλου ψεύτικα.
Γράφω γιατί έτσι βρίσκω την ελευθερία να πω σε ανθρώπους (αληθινούς) πράγματα τα οποία, σε κανονικές συνθήκες και χωρίς αυτά τα πανούργα φερέφωνα που λέγονται ήρωες, δεν θα είχα πει ποτέ. Κι ακόμα, την ελευθερία να δω τον εαυτό μου διασπασμένο μέσα σε πρόσωπα ξένα, άλλοτε αξιολύπητα άλλοτε αξιογέλαστα και κάποτε αξιοθαύμαστα. Να δω εμένα πολλαπλό. Τεμαχισμένο αλλά ακέραιο.
* Τελευταίο βιβλίο του Β. Χατζηγιαννίδη είναι το μυθιστόρημα «Το ελάχιστο ίχνος» (Το Ροδακιό, 2013).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας