Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα
Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας.
Γεια σου φίλε,
Πάνε χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση. Πολλά χρόνια. Εγώ μεγάλωσα, εσύ αγέραστος. Τότε όμως ήμασταν περίπου συνομήλικοι. Είχα παρατήσει κι εγώ το πανεπιστήμιο όπως εσύ το κολέγιο. Μου την έδιναν κι εμένα οι κάλπηδες τότε. Μου τη δίνουν ακόμη, εδώ που τα λέμε. Α, μην ξεχάσω. Πλέον, κανείς δεν λέει «μου τη δίνει». Ούτε «κάλπης». Ας είναι ο κόσμος γεμάτος κάλπηδες. Ξέρεις ποια λέξη λένε όλη την ώρα; «Τέλεια». Ολοι περνάνε τέλεια. Ξέρω, μισείς κι αυτή τη λέξη. Κάλπικη. Δεν είπαμε; Ολοι κάλπηδες. Ολοι τέλειοι. Δεν το λένε απλώς. Το επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία. Ποστάρουν την τέλεια ζωή τους στο Facebook. Κι οι άλλοι πατάνε από κάτω μια καρδιά που σημαίνει «τέλεια». Δεν θα ’χεις ιδέα τι είναι το Facebook. Δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ το προφίλ σου – ένα προφίλ του Χόλντεν Κόλφιλντ με χιλιάδες φίλους. Ψηφιακούς, κάλπικους φίλους.
Ολοι τους. Ολοι μας. Κάλπηδες.
Εσύ τη γλίτωσες. Την έκανες, έμαθα, από τη μεγαλούπολη για το δάσος με τις σημύδες. Σαν να σε βλέπω, αραχτό στη χαμηλοτάβανη καλύβα σου, χαμένο στον καπνό του άσβεστου τσιγάρου. Εγώ το ’κοψα. Είμαι στην κρίσιμη ηλικία, που λένε. Εσύ την προσπέρασες, δεν έχεις ανάγκη. Ο χρόνος, όπως τον ορίζουμε, δεν σε αφορά. Τον αφήνεις να κυλάει σαν ρυάκι. Σαν αυτό που τσαλαβουτούν οι πάπιες στην αυλή σου. Αλήθεια, μήπως ανακάλυψες πού πάνε οι πάπιες όταν παγώνει το νερό; Πού πάνε οι λέξεις όταν ξεθωριάζει το μελάνι; Δεν σε ενδιαφέρει καν, μου φαίνεται. Εχεις αφήσει τα χειρόγραφα να κιτρινίζουν πάνω στον κομμένο κορμό που έχεις για γραφείο. Δεν κάθεσαι πια στο γραφείο. Δεν γράφεις. Δεν έχει νόημα. Τίποτα πια δεν έχει νόημα.
Εκτός απ’ το να παραφυλάμε στην άκρη του τρελογκρεμού για να πιάσουμε τα πιτσιρίκια άμα κάνουνε να πέσουνε. Ξέρω, παλαβωμάρα, αλλά είναι το μόνο που μοιάζει να έχει πια νόημα.
Αναφέρεται στο μυθιστόρημα «Ο φύλακας στη Σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ (μτφρ. Τζ. Μαστοράκη, Επίκουρος, 1978)· το βιβλίο επανεκδόθηκε με τίτλο «Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης» (μτφρ. Τζ. Μαστοράκη, Γράμματα, 2014).
Το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Γορανίτη είναι η σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων «24» (Πατάκης, 2017).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας