Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα
Ανθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο τους λογοτεχνικό ήρωα. Σύντομα επιστολικά κείμενα, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας. Επιστολογράφος μας η Μέμη Κατσώνη.
Αγαπητή Αντελα,
σου γράφω γιατί εμείς οι απ’ έξω σου χρωστάμε κάποιες εξηγήσεις. Δεν είναι τόσο γεμάτη η ζωή. Πολλοί ζωντανοί νιώθουμε άδειοι, μουδιασμένοι. Σπάνια όμως γράφονται χαρακτήρες με τόσο βασανιστική αίσθηση κενού, ερήμην θύματα και θύτες.
Ας δούμε γιατί σε εξόρισε σε ξηρασία ο Φόρστερ. Ελεγε: «Η σκευή μου είναι πενιχρή, αλλά τόσο ιδιαίτερη σε κάποια σημεία που θέλω να τη χρησιμοποιήσω όσο ευρύτερα μπορώ». Λες και μιλούσε για σένα. Το παραδεχόταν με τον τρόπο του άλλωστε. Γράφει: «Τα θέματά μου είναι μόνο οι άνθρωποι που συμπαθώ, ο εαυτός μου και αυτοί που με εκνευρίζουν». Και φαίνεται πως σε συμπαθούσε και τον εκνεύριζες. Κι όταν μιλούσε για «τη βία και την επιμονή της τέχνης», εσύ, προϊόν της τέχνης, ζήλεψες τη βία και την επιμονή της ζωής. Προϊόν μυθοπλασίας, μυθοποίησες το ζην.
Αν ήσουν ομφαλοσκόπος θα έλεγα πως θυμίζεις γυναίκες του Μπέργκμαν αλλά δεν σε ενδιέφερε να εντρυφήσεις στην εσωτερική σου ξήρανση, θέλησες έστω και στιγμιαία να γεμίσεις χυμούς. Ορμίστηκες ζωή όταν ρώτησες τον Αζίζ για τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Εκείνος λογόκρινε τον θάνατο της γυναίκας του, σου είπε πως ζούσε, του φάνηκε πιο «καλλιτεχνικό». Ομορφος αυτός, όμορφη γυναίκα φαντάστηκες, όμορφα παιδιά. Η ομορφιά στην ομορφιά σκεφτόσουν μπαίνοντας στη σπηλιά κυνηγημένη απ’ τις ζωές των άλλων, τους μύθους, τα λάθη και τα πάθη τους. Και βρήκες το πανάρχαιο κενό, αυτό που τρομάζει και τους μυθοπλάστες.
Οσο για τον συγγραφέα σου, είχε κι αυτός τρόμο του κενού. «Ο Θεός να μας φυλάει από το κρίκετ και τον Παράδεισο,» έλεγε. Και αποφάσισε να μη μάθει ποτέ τι έγινε όταν μπήκες στο κοίλο, πιο κενή από ποτέ. Ετσι, υπάρχουν μερικά πράγματα που μόνον εσύ μπορείς να του πεις.
Αν επικοινωνήσεις μαζί του, εξήγησέ του πως τίποτα δεν έγινε στις σπηλιές. Ενα από κείνα τα τίποτα που αντηχούν στους αιώνες κι αυτό το μπουουουμ που ακούγεται ακόμα είναι η ηχώ που ανασαίνει το κενό.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
Αναφέρεται στο τελευταίο μυθιστόρημα του Ε.Μ. Φόρστερ «Πέρασμα στην Ινδία» (1924).
Η Μ. Κατσώνη πρωτοεμφανίστηκε με τη συλλογή διηγημάτων «Ο Λένιν στον Αγιο Αντώνιο» (Γαβριηλίδης, 2012).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας