Ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί λογοτεχνίας αλλά και πανεπιστημιακοί απαντούν στο αρχετυπικό, δαιδαλώδες και ολισθηρό ερώτημα «Γιατί γράφω;». Ενα ψηφιδωτό κειμένων που προσπαθεί να φωτίσει τη σκοτεινή ρίζα της γραφής. Απαντά στο ερώτημα ο Vicente FernAndez GonzAlez*.
Ο πατέρας μου διάβαζε εφημερίδες, η μητέρα μου διάβαζε και μυθιστορήματα: Στέφαν Τσβάιχ, Λάγιος Ζιλάχι, A. Tζ. Κρόνιν, Μιγκέλ Ντελίμπες (μερικά τα διάβασα κι εγώ στην εφηβεία μου). Πολύ μικρό με πήγαινε κάθε εβδομάδα στο βιβλιοπωλείο του σενιόρ Ρουέδα˙ βιβλιοπωλείο δηλαδή το λέγαμε εμείς, ήταν μάλλον ένα επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων και περιοδικών.
Ακόμα θυμάμαι το λεπτό γκρίζο σακάκι του σενιόρ Ρουέδα και την υπέροχη μυρωδιά του χαρτιού. Κάθε εβδομάδα λοιπόν πηγαίναμε εκεί και η μητέρα μου μού αγόραζε κόμικς: παρακολούθησα τις περιπέτειες του Τρουένο από το πρώτο κιόλας τεύχος. Λίγα χρόνια μετά, μαθητής πια στο Γυμνάσιο, ανακάλυψα τη δημοτική βιβλιοθήκη της μικρής μας πόλης και, παρ’ όλο που τότε μπορούσα να έχω όλα τα βιβλία που ζητούσα από τους γονείς μου, εμένα με σαγήνευαν εκείνα που δανειζόμουν από τη βιβλιοθήκη, εκείνα με τη γεμάτη ημερομηνίες καρτέλα κολλημένη στο πίσω μέρος του εξώφυλλου.
Θυμάμαι έναν ψηλό και μελαχρινό νεαρό, με θλιμμένο βλέμμα, πάντα με κόκκινο πουλόβερ και γραβάτα, που ήταν κάθε απόγευμα στο αναγνωστήριο και ήξερε καλύτερα και από τον βιβλιοθηκάριο πού βρίσκονταν όλα τα βιβλία.
Τον λέγανε Σολάνα, κι εγώ που είχα διαβάσει τότε τη «Ναυτία» του Ζ.-Π. Σαρτρ στις εκδόσεις Λοσάδα του Μπουένος Αϊρες —στη μετάφραση της Αουρόρα Μπερνάρντες, κατάλαβα αργοτέρα—, κόλλησα στον Αυτοδίδακτο το πρόσωπο του Σολάνα.
Λίγα χρόνια αργότερα, φοιτητής στη Φιλοσοφική της Μαδρίτης, έμαθα ότι ο Σολάνα είχε πεθάνει, πολύ νέος, και κανείς δεν ήξερε πια πού βρίσκονταν τα βιβλία σε εκείνη την ξεχασμένη βιβλιοθήκη που τελικά έκλεισε. Η μητέρα μου, που ακόμα βρίσκει παρηγοριά στα βιβλία, μου χάρισε την απόλαυση της ανάγνωσης και με βοήθησε να καταλάβω την υπεροχή της μυθοπλασίας έναντι της υπόλοιπης πραγματικότητας.
Η ανάγνωση ύστερα σε ξένες γλώσσες, γαλλικά πρώτα και ελληνικά μετά, με οδήγησε στη γραφή, στην επιθυμία να γράφω στα ισπανικά ό,τι διάβαζα, και κυρίως εκείνα που με προβλημάτιζαν˙ η ανάγνωση είναι και οδύνη.
Θα ήθελα να μεταφράσω πολλά από τα βιβλία που έχω διαβάσει, ακόμα και ορισμένα που μπορεί κανείς να διαβάσει σε άριστη μετάφραση στα ισπανικά. Γιατί; Θα ήταν καλύτερη η δική μου απόδοση; Προς θεού! Απλώς θα ήθελα να τα γράψω (και) εγώ. Αρχίζω να καταλαβαίνω διαφορετικά τον Πιερ Μενάρ.
* O V. Fernandez Gonzalez είναι μεταφραστής και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα της Ισπανίας. Το 2013 επιμελήθηκε τον τόμο «Malaga Cavafis Barcelona». Μόλις κυκλοφόρησαν οι μεταφράσεις του «Fuga 1974-2011», επιλογή από την ποίηση της Ερσης Σωτηροπούλου, και «Cuatro estaciones» («Τέσσερις εποχές»), του Κώστα Μαυρουδή.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας