Το σώμα επιπλέει. Κάθε θάλασσα υπάρχει για να το αποδείξει. Φέρνει στην επιφάνεια όλα όσα κουβαλάς, με την αφέλεια του φυσικού φαινομένου. Σίγουρο για τον εαυτό του, αμετάκλητο, με τη βεβαιότητα της ιστορίας και των παραδειγμάτων. Η θάλασσα θα το καταφέρει. Πάντοτε αυτό κάνει. Υπάρχει για να το καταφέρνει. Για να σε πείθει πως επιπλέεις. Κυρίως τις στιγμές που βουλιάζεις.
Ο εαυτός επιπλέει. Κάθε διακοπή υπάρχει για να σ' το αποδείξει. Κάπου ανάμεσα στο σώμα και την αντίληψή μας κάτι σπρώχνει αυτό που όντως είμαστε στην επιφάνεια. Τις ήσυχες στιγμές, τις σιωπηλές στιγμές, όταν μένουμε πραγματικά μόνοι, τις στιγμές που το τίποτα απλώνεται στον χρόνο και στον χώρο για να σου υπενθυμίσει. Οταν καθετί παύει, όλα ανεβαίνουν στην επιφάνεια ταυτόχρονα. Κάποιοι το ονομάζουν σώμα, κάποιοι αποτύπωμα, κάποιοι αυτό που χάνεται όταν οι ίσκιοι δεν αρκούν.
Οι διακοπές. Τι άγχος. Τόσες ανάγκες. Του σώματος, του πνεύματος, των σχέσεων. Κάπως να βρούμε όλα όσα χάνονται στη ρουτίνα. Κάπως να ορίσουμε αυτό που θα διακοπεί. Κάπως ο χρόνος αυτός, που θα κάνει και πάλι το έτος μας κυκλικό. Ορίζοντας μια διακοπή, ένα τέλος και μια έναρξη. Να βγάλεις τα ρούχα σου. Να σταθείς όρθιος στην ερημιά αφαιρώντας όλα όσα σε κυκλώνουν μέσα στον χρόνο. Κλειδιά, υποχρεώσεις, τη στάση του σώματος. Να επιμείνεις στη γύμνια του εαυτού από εαυτό ώστε να τον συναντήσεις. Το νερό. Χρόνος πλωτός που σε υποδέχεται.
Η ανάγκη για διακοπές. Η ανάγκη για την παραδοχή πως έστω για λίγο πρέπει να βρίσκεσαι αλλού. Οχι σε άλλο σημείο. Ο χώρος δεν ήταν ποτέ το θέμα. Ο στόχος σου είναι ο ρυθμός. Ο μέσα μετρονόμος. Ο τρόπος που το Τώρα χτυπάει στο στήθος σου. Η επιθυμία να εξαντλήσεις τη διάρκεια, να παραβείς την ευθεία. Να αποδεχτείς τη μη αναγκαστική παράκαμψη. Να υιοθετήσεις έναν χάρτη αποκλειστικά για να χαθείς. Να διαρκέσεις εκτός διάρκειας.
Και το γνωρίζεις καλά. Ολα αυτά είναι απλώς μια σκηνοθεσία. Εσύ που κοιτάς τον εαυτό σου εκτός συμφραζομένου. Αποσπασμένη φράση, ριγμένη στην τυχαιότητα της ομιλίας. Μια διατύπωση μέσα στο καλοκαίρι. Μια ομιλία ανάμεσα σε ήχους από καρπό και από χώμα. Εσύ να βλέπεις τον εαυτό σου εκτός πλαισίου. Εσύ να πείθεις τον εαυτό σου εκτός τετριμμένου διάκοσμου. Να ειπωθείς. Το καλοκαίρι ο στόχος σου είναι να ειπωθείς. Βιαστικά, αποφασιστικά. Κάπου ανάμεσα σε ένα ενοικιαζόμενο και ένα μπιτσόμπαρο έστω. Στη νέα επιφάνεια. Στην παροδικότητα αυτών των στιγμών. Σε οτιδήποτε σε πείθει πως συνηγορεί στη διακοπή.
Και όμως υπάρχει κάτι που σε πολιορκεί. Δεν είναι οι υπενθυμίσεις. Δεν είναι οι εκκρεμότητες. Δεν είναι αυτό που άφησες πίσω να σε περιμένει μισοτελειωμένο. Είναι αυτή η αντίληψη πως όσο και να θες να διακόψεις κάθε ερέθισμα που σε συγκροτεί συνεχίζει να υπάρχει με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που αποφεύγεις με ευλάβεια είναι η αφορμή. Αλλά σήμερα κάθε τι σε βρίσκει οπουδήποτε. Και ενώ αποφεύγεις την αφορμή, πάντοτε ταυτόχρονα την αναζητάς.
Η καταστροφή είναι το καταφύγιο όλων εμάς. Ολων όσοι δεν καταφέρνουμε να παύσουμε. Ολων όσοι μεταμφιεζόμαστε σε παραθεριστές. Τίποτα δεν διακόπτεται. Και η καταστροφή, δηλαδή το πιο αμετάκλητα συντελεσμένο μάς το υπενθυμίζει.
Είμαστε εδώ για να καταστρεφόμαστε. Για να ταυτιζόμαστε με τόπους που ποτέ δεν γνωρίσαμε. Ετσι είμαστε. Ούτε καλό ούτε κακό. Αντανακλαστικό είναι. Να ψάχνεις πληροφορία. Να μαθαίνεις. Σαν αυτό να σημαίνει πως μπορείς να βοηθήσεις. Να απελπίζεσαι. Για περιοχές που δεν πάτησες, για ανθρώπους που δεν γνώρισες. Γιατί η πραγματικότητα είναι μια σταλιά τόπος. Οσο διαρκεί ένα μέτωπο. Ή μας χωράει όλους ή κανέναν. Ο,τι χάνεται, χάνεται από εμάς. Το διάχυτο κακό που δεν γνωρίζει από διακοπές. Μακριά από αυτό προσπαθείς να παραθερίσεις.
Και το συνειδητοποιείς. Και το αγκαλιάζεις. Και στη συνέχεια προσπαθείς να συνεχίσεις. Γιατί στο κάτω κάτω λίγες μέρες έχεις και συ. Να ηρεμήσεις. Να αδειάσεις. Να γιορτάσεις τον εαυτό σου ακόμα και αν όλα γύρω σου καίγονται. Να προσποιείσαι πως ένας μικρόκοσμος είναι αρκετός για να στεγάσει έναν κόσμο. Πως μια στιγμή είναι ισόπαλη με μια συνήθεια. Μαλακίες.
Ας είναι. Ετσι είναι. Ο κυνισμός του ανθρώπου που δεν καταδέχεται να παύσει τη διατυπωμένη ροή. Απλώς μεταφερόμαστε κάπου αλλού. Τελικά είναι χώρος. Δεν κατάφερε ποτέ του να είναι ρυθμός.
Γιατί κάποιες στιγμές η διακοπή είναι συμπύκνωση αυτού που διακόπτει.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας