Διαθήκη

Ασε τους νεκρούς να ωριμάσουν. Ασε τα δάχτυλά τους να καρπίσουν τινάζοντας τα πέταλά τους πάνω από το νερό που θα τα παρασύρει. Η καρποφορία είναι η μόνη επιβεβαίωση. Και κάθε διαδρομή είναι και μία επιστροφή. Ακόμα και όταν όλα παραμένουνε σταθερά.

Ασε τους νεκρούς να μεγαλώσουν. Κοίτα τους ενώ αλλάζουν, ενώ αποκτούν νέες συνήθειες, νέους τρόπους. Θα μεγαλώσουν, θα αποκτήσουν μια νέα οικογένεια, μια οικογένεια δική τους, με τις δικές της αποφάσεις. Προς το παρόν μένουνε σταθεροί. Και όσο παραμένουν σε αυτό το μέγεθος, το μέγεθος δηλαδή που είχαν όταν έφυγαν, όλο και ψιθυρίζουν τ’ όνομά μας.

Ασε τους νεκρούς να τεντωθούν, να απλώσουν τα χέρια στον αέρα, σαν κλαδιά ή σαν κεραίες, σαν να προσεύχονται με όλο τους το σθένος. Ασε τους να τεντωθούν. Από τη δική τους γεωμετρία εξαρτάται το σχήμα του κόσμου μας.

Ασε τους νεκρούς να πουν την ιστορία. Οχι αυτή που κανείς δεν γνωρίζει, ή αυτή που λίγοι ομολογούν. Την άλλη ιστορία. Αυτή που όλοι γνωρίζουν αλλά ακούνε τώρα για πρώτη φορά. Ασε τους να την πουν. Ακόμα και σε μια ώρα που θα έχει περάσει πριν καν φτάσει. Ακόμα και σε μια γλώσσα που δεν θα μπορείς να καταλάβεις παρά μόνο όταν είναι αργά.

Ασε τους νεκρούς να σου πουν τα λάθη σου. Δεν σε μαλώνουν. Μόνο στρέφουν εκείνο το οριστικό που διαθέτουν προς το μέγεθος των πραγμάτων σου.

Ασε τους λοιπόν. Ασε τους νεκρούς να περάσουν τον χρόνο τους με τα πράγματα. Να κατοικήσουν τη χρήση και τη φθορά τους. Την απόσταση ανάμεσά τους. Αυτό που ονομάσαμε κενό ανάμεσα σε δύο επιφάνειες, αλλά να που τώρα γεμίζει, να που τώρα διακρίνεται. Και το μαθαίνουμε. Δεν ήτανε κενό ποτέ. Ασε τους να περάσουν χρόνο με τα πράγματα. Να εξετάσουν τις δυνατότητες εκ νέου. Αλλωστε το γεγονός πως δεν βρίσκεις ποτέ δύο όμοιες κάλτσες πρέπει να αποκτήσει μια αιτία.

Ασε τους νεκρούς να παίξουνε με τα παιδιά σου. Να τους δώσουν την μπάλα που έφυγε μακριά, να τους προδώσουν την κρυψώνα του φίλου τους στο κρυφτό. Τις ώρες που εσύ έχεις ξεχαστεί στο παγκάκι να μιλάς με έναν άλλο πατέρα, με μια άλλη μητέρα. Μην τρέξεις καταπάνω τους μόλις το αντιληφθείς. Σαν να τους μιλά κάποιος ύποπτος μεσήλικας ή κάποιο πρεζάκι της γειτονιάς. Οι νεκροί δεν θέλουν τίποτα. Δεν ζητούν, δεν πράττουν με προθέσεις. Δεν θέλουν. Ισως μόνο να τους θυμάσαι πού και πού. Ακόμα και αν δεν τους γνώρισες ποτέ. Μα το παιχνίδι συνεχίζεται. Και η μπάλα πιάστηκε και πάλι στα κλαδιά. Είναι οι νεκροί αυτοί που πρώτοι θα σκαρφαλώσουν και όταν τη βγάλουν από εκεί θα είναι αυτοί που έκαναν τα παιδιά να χαμογελούν.

Κοίτα τα, κοίτα τα μαζί τους. Κοίτα τα με μια βαθιά ανάσα. Για αυτά που έρχονται, για αυτά που φεύγουν. Μια ανάσα. Τώρα πιο βαθιά. Εισπνοή και εκπνοή. Κάποιες φορές ο αέρας όταν περνά από τις κλειστές επιφάνειες γίνεται μουσική ασυντόνιστη, τυχαία. Μα παρ’ όλα αυτά μουσική. Ασε τον αέρα να γίνει μουσική ενώ περνάει από μέσα σου. Ασε τους νεκρούς να την ακούσουν. Και άκουσέ την και εσύ μαζί τους.