Ενας γίγαντας στου Γκύζη

Περπατούσα τους δρόμους του Γκύζη, έναν περίπατο ασυντόνιστο χωρίς στόχο ή σκοπό στους δρόμους αυτούς μιας πόλης σε ασυνέχειες. Ενα άχρηστο τοπίο μολυβένιο, σαν κάποιος να το παράτησε απογοητευμένος στη μέση και αυτό να αποφάσισε να συμπληρώσει από μόνο τον εαυτό του. Ανηφόρες απότομες, σχεδόν σαν παγίδες, ανεβαίνουν μαζί με τις πολυκατοικίες. Πόλη σκληρή, άκαμπτη, σχεδόν σε στύση. Πυκνή σαν κακάδι που καλύπτει μια πληγή. Και ο περίπατός μου είχε την εξάντληση αυτή που μόνο το άσκοπο μπορεί να σου προσφέρει. Το αβέβαιο αυτό στοιχείο του χρόνου που δεν ξέρεις αν είναι πολύ λίγος ή περισσεύει, αν έχεις αργήσει ή αν φτάνεις πολύ νωρίς, εσύ που πουθενά δεν κατευθύνεσαι. Περπατώντας από την Πριγκηποννήσων μέχρι το Εφετείο, κόβοντας δεξιά στην Αλεξάνδρας και ξανά μέσα στην Παράσχου, περπατώντας σε μια επιφάνεια επικλινή και οι όγκοι των κτιρίων, όπως υψώνονται στους στενούς δρόμους, νιώθεις πως σε σπρώχνουν προς τα κάτω. Το περπάτημα είναι ροή και η παύση του κουβαλά κάτι από στεκάμενα νερά. Εδώ η ζωή είναι καθαρή χωρίς αυτά που τη σταματούν. Εργασία και κατοίκιση. Ζωή και ύπνος. Οι άνθρωποι εδώ μοιάζουν χωρίς τις πόζες της συναναστροφής. Και εσύ προχωράς έξω από όλα. Ενας άλλος χρόνος ανάμεσα στους χρόνους. Ενα παράταιρο δευτερόλεπτο που στάζει από κάπου ψηλά πάνω στον πίνακα του ρολογιού που ρυθμίζει όλο τον χρόνο της πόλης. Περπατώντας στου Γκύζη χωρίς σκοπό.

Και τότε τον είδα. Αρχισε να ορθώνεται. Πάνω από τις αποθήκες και τις πολυκατοικίες. Πάνω από τα διαμερίσματα και τις στάσεις λεωφορείου. Να ορθώνεται σαν μια απόδειξη που ξεδιπλώνεται. Ολος εκεί. Οι γυμνοί μηροί, το στιβαρό του πάτημα. Το σώμα στο στιλβωμένο χρώμα του ψυγείου. Χωρίς τρίχες, μόνο μια επιδερμίδα λεία που μαρτυρούσε σκληρότητα, ακαμψία. Ανέβαινε και ανέβαινε, σαν ένας ακαθόριστος όγκος σε έξαρση, σαν κάθε μέλος ξεχωριστά και ταυτόχρονα να ξεδιπλώνει. Ενα σώμα ολόκληρο και μια έκταση πάνω από την πόλη. Κουβαλώντας τη βουβή κραυγή που ακολουθεί όλα τα μεγάλα γεγονότα. Ορθιος τώρα σε στάση προσοχής. Ορθιος και ακίνητος με τον σκοπό ή την πρόθεση να απουσιάζει από την όψη του. Μόνο το μέγεθος. Το μέγεθος ενός γίγαντα πάνω από την πόλη.

Πέρασε καιρός πολύς. Και ακόμη δεν μπορώ να επιβεβαιώσω πως είμαι ο μόνος που τον βλέπει. Συνήθως δεν είναι κανείς τριγύρω. Και όποτε συναντώ κάποιον αυτός μοιάζει απρόθυμος να το συζητήσει. Αλλά πώς γίνεται; Να τος, εκεί είναι. Ενας γίγαντας πάνω από τα κτίρια του Γκύζη. Λοιπόν, δεν τον βλέπουν; Κάτι τέτοιο θα ήτανε άλλωστε αδύνατον. Δεδομένου του μεγέθους του, του ύψους και του όγκου. Ακόμα και της σκιάς θα έλεγα που πέφτει βαριά, τόσο βαριά πάνω στη θλιμμένη γειτονιά.

Και εκείνος στέκει εκεί. Μόνο στέκει εκεί πάνω και αναπνέει. Πάνω από την πόλη που του φτάνει ώς τον αστράγαλο. Απρόθυμος να καθησυχάσει ή να καταστρέψει, απρόθυμος να πράξει το οτιδήποτε. Σιωπηλός όπως εγώ είμαι σιωπηλός, σιωπηλός όπως ήμουνα πάντα. Κάποιες φορές απλά στέκομαι και τον κοιτώ. Δεν κάνει κάτι. Μόνο κοιτάζει πέρα, σαν να εποπτεύει ολόκληρη την πόλη και πέρα από αυτή. Σαν να βλέπει ταυτόχρονα όλα όσα συμβαίνουν εκεί. Και σκέφτομαι πως μπορεί να δει πολλά, ίσως και τα πάντα.

Και ακόμα και αν είμαι ο μόνος που τον έχει αντιληφθεί. εγώ το ξέρω. Και θα το ήξερες και εσύ αν τον κοιτούσες. Ο γίγαντας αυτός βλέπει τα πάντα. Και όταν τον κοιτώ στο πρόσωπο, το νιώθω. Πως μπορώ να δω και εγώ μαζί του τα πάντα από εκεί πάνω.