O μουσικός πόλεμος της Κορέας και ο εφηβικός στρατός του

Οποιος έχει κόρη στην εφηβεία μαθαίνει πράγματα που αλλιώς θα περνούσαν απαρατήρητα από το ραντάρ του. Ενα από αυτά είναι το παγκόσμιο μουσικό -και όχι μόνο- ποπ φαινόμενο που ακούει στο όνομα BTS ή αλλιώς Bangtan Boys, επταμελής boy band -δηλαδή συγκρότημα με νεαρά αγόρια, από τη Σεούλ, που θεωρούνται διεθνώς ένα από τα πιο πετυχημένα εμπορικά και καλλιτεχνικά μουσικά σχήματα της κορεάτικης ποπ.

Η καθαρή αξία των ΒΤS εκτιμάται γύρω στα 60 εκατομμύρια δολάρια, ενώ σε άλλα τόσα υπολογίζεται ο τζίρος από την παγκόσμια τουρνέ συναυλιών με το όνομα «Love Yourself», που ξεκίνησε τον Αύγουστο του '18 στη Σεούλ και ολοκληρώνεται τον Απρίλιο στην Ταϊλάνδη.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τον όρο k-pop (korean pop), πρόκειται για ένα από τα πλέον ανταγωνιστικά προϊόντα που εξάγει η Νότια Κορέα, μαζί με την ηλεκτρονική τεχνολογία και την αυτοκινητοβιομηχανία.

Οι k-pop μπάντες, ένας στόλος από νεανικά πολυμελή συγκροτήματα, αγορίστικα και κοριτσίστικα, με πανίσχυρες εταιρείες παραγωγής από πίσω, άψογα κατασκευασμένες και με σατανικά αποτελεσματικό μάρκετινγκ, έχουν κατακτήσει το παγκόσμιο εφηβικό και νεανικό κοινό, σαρώνοντας στις πωλήσεις όχι μόνο στην ασιατική ήπειρο, αλλά πλέον και σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία.

Η κυριαρχία των εφήβων

Με τα εισιτήρια για τις συναυλίες τους να ξεπουλιούνται ηλεκτρονικά σε χρόνο ρεκόρ -τα σόου τους στο Λονδίνο ξεπούλησαν σε δύο λεπτά και στο Βερολίνο σε 9 λεπτά- οι BTS θεωρήθηκαν ένα από τα πιο πετυχημένα συναυλιακά σχήματα για το 2018 - δεύτεροι παγκοσμίως σε έσοδα μετά τον δημοφιλή αν και κάπως εκνευριστικό Ιρλανδό καλλιτέχνη Εd Sheeran.

Ηδη περίπου ένα εκατομμύριο θεατές υπολογίζεται ότι παρακολούθησαν τους ΒTS ζωντανά «να αγαπάνε τον εαυτό τους» σε Ασία, ΗΠΑ και Ευρώπη, σε συναυλίες σε γήπεδα-μαμούθ, γεμάτα κυρίως από ανήλικα και πολύ νεαρά κορίτσια.

Ομως το ηλεκτρονικό εγκυκλοπαιδικό ψάξιμο δεν αρκεί για να προετοιμάσει τον ενήλικα θεατή γι' αυτό που αντίκρισαν τα μάτια του, και κυρίως για τις κοριτσίστικες τσιρίδες που άκουσαν τα αυτιά του, σε μία από τις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες των κινηματογράφων Village, το περασμένο Σάββατο, τη μοναδική μέρα που προβλήθηκε σε ειδική προβολή η ταινία «BTS Love Yourself In Seoul».

Πρόκειται για τη βιντεοσκοπημένη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο της νοτιοκορεατικής πρωτεύουσας, με την οποία ξεκίνησε η παγκόσμιας τουρνέ του συγκροτήματος τον Αύγουστο.

Κορίτσια με μέσο όρο ηλικίας τα 14 με 16, όλα με τα smartphones ανά χείρας στα οποία πληκτρολογούσαν μανιωδώς, αδημονώντας να δουν κάτι για το οποίο ήδη είχαν ποστάρει, είχαν τουιτάρει και είχαν περάσει άπειρες ώρες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το tic-toc, μια εκδοχή του instagram και του snapchat για τινέιτζερ.

Οι πιο φανατικές οπαδοί, που αυτοαποκαλούνται «Army», o στρατός των ΒTS, ήρθαν στο σινεμά ντυμένες με τα ορίτζιναλ προϊόντα BTS, που περιλαμβάνουν hoodies (φούτερ με κουκούλα), καπελάκια τζόκεϊ και χειρουργικές μάσκες σε μαύρο χρώμα με το λογότυπο του συγκροτήματος.

Η χειρουργική μάσκα προσώπου, σχεδόν σήμα κατατεθέν των πολιτών των ασιατικών μητροπόλεων που είναι εμμονικοί με την πρόληψη των ιώσεων και της διασποράς μικροβίων, έχει μετατραπεί σε αξεσουάρ μόδας για k-pop μπάντες όπως οι ΒΤS, που τις έχουν ενσωματώσει στα σόου τους, τις φοράνε στα βιντεοκλίπ τους και τις λανσάρουν ως μέρος του εμπορεύματός τους.

Tα φώτα σβήνουν και μετά τις διαφημίσεις εμφανίζεται το λογότυπο της Big Hit Entertainment, της κορεατικής εταιρείας παραγωγής που επέλεξε, μόνταρε και λάνσαρε τους BTS. Τότε ακούγεται η πρώτη ουρανομήκης κραυγή, γιατί εκτός από τους ΒΤS τα κορίτσια λατρεύουν και την εταιρεία που τους κατασκεύασε. Ξεκινάει η συναυλία με το πρώτο τραγούδι, Ιdol.

«Με φωνάζουν είδωλο, είδωλο», δηλώνει ο επικεφαλής της μπάντας, τραγουδώντας το ρεφρέν στα αγγλικά, ανάμεσα σε κορεατικούς στίχους. Τα κορίτσια τραγουδάνε, χτυπιούνται και τσιρίζουν εναλλάξ, με συριστικές κραυγές που σου σπάνε τα τύμπανα. Καθώς εμφανίζονται στη σκηνή ένα ένα τα μέλη των ΒΤS, τα κορίτσια ξεσπάνε σε καινούργιες ιαχές. Εφτά μέλη, εφτά κραυγές.

Το δεύτερο τραγούδι καπάκι «Δεν μπορείς να με σταματήσεις να αγαπάω τον εαυτό μου». Οι «Army», ανήλικες στρατιωτίνες, ξέρουν απ' έξω και ανακατωτά τα πλήρη ονόματα και τα παρατσούκλια και των εφτά αγοριών.

«Κιμ Ναμτζούν! Κιμ Σοκ Τζιν! Μιν Γιουνγκί! Τζουνγκ Χοσεόκ! Παρκ Τζιμίν! Κιμ Ταεχιούνγκ! Τζιν Τζιονγκούκ! Μπι-Τι-Ες!», ωρύονται ρυθμικά οι πιο διαβασμένες στις εναλλαγές ανάμεσα στα τραγούδια.

Οι υπόλοιπες περιορίζονται να φωνάζουν το μικρό του αγαπημένου τους μέλους: Jin, Suga, J-Hope, RM, Jimin, V, Jungkook, είναι τα εφτά αγόρια, με μαύρα, ροζ, κόκκινα, ξανθά, καροτί μαλλιά και κοστούμια-υπερπαραγωγή που θα ζήλευαν ο Βερσάτσε, η Σανέλ και οι Beatles της εποχής του Sergeant Peppers.

Εργαστηριακό υβρίδιο

Η ίδια η μουσική ακούγεται ευχάριστα, αλλά δύσκολα αγγίζει κάποιον πάνω από 20 χρόνων. Το προς πώληση προϊόν, εκτός φυσικά από ένα εργαστηριακό υβρίδιο δυτικής ποπ με ασιατικές επιρροές, είναι ένα είδος τέκνο-ερωτισμού προορισμένο για εφηβικό κοινό.

Το σεξαπίλ που αποπνέουν τα εφτά είδωλα είναι προσεκτικά μελετημένο, κάθε χορευτική κίνηση και έκφραση του προσώπου τους είναι τελετουργικά υπολογισμένη και άρτια εκτελεσμένη. Μακριά από τη ζωώδη υπερσεξουαλικότητα θρυλικών αρσενικών ειδώλων όπως ο Ελβις Πρίσλεϊ, έχοντας αφομοιώσει άριστα τις χορογραφίες του Μάικλ Τζάκσον, με σαφείς αναφορές στις αμερικανικές κυρίως boy bands, oι ΒΤS είναι πολύ πιο υπαινικτικοί, σχεδόν ανδρόγυνοι στις κινήσεις και στην εμφάνιση, με διακριτικές πινελιές ομοερωτισμού, τις οποίες οι φαν κυνηγάνε στο διαδίκτυο και τους αγαπάνε ακόμα περισσότερο γι' αυτές.

Αν κρίνουμε από τα ντεσιμπέλ των κραυγών ο αγαπημένος των Ελληνίδων είναι ο 21χρονος Jungkook, ένα αγόρι που μοιάζει με ψεύτικο λούτρινο αρκουδάκι και εκφράζει αυτό που όλες αναφέρουν ως cuteness, γλυκουλιά, χαριτωμενιά, κάτι σαν τα βίντεο με γατάκια που κάνουν θραύση στο διαδίκτυο.

Οσο για το κοινό του κατάμεστου Ολυμπιακού Σταδίου της Σεούλ, που πρωταγωνιστεί επίσης στην ταινία, η κατάλληλη λέξη είναι «αποστείρωση».

Οι περίπου 90.000 θεατές είναι ταξινομημένοι σε αλφαδιασμένα διαζώματα, φοράνε λευκά αδιάβροχα που θυμίζουν τις στολές των επισκεπτών στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Μοιάζουν περισσότερο με τρόφιμους στρατώνα ή κλινικής παρά με κοινό ποπ συναυλίας.

Εμπόριο και φαντασμαγορία

Ομαδικά πειθαρχημένοι, υπακούουν στα κελεύσματα των ειδώλων τους, κουνώντας χρωματιστές μπάλες που αναβοσβήνουν ρυθμικά σε διαφορετικά χρώματα. Είναι τα περίφημα lightsticks ή αλλιώς Army Bombs, oι βόμβες του στρατού των BTS, που προγραμματίζονται ηλεκτρονικά από έναν κεντρικό τηλεχειριστή, ώστε να αναβοσβήνει όλο το γήπεδο στα ίδια χρώματα.

Πρόκειται για ένα υπερθέαμα με λέιζερ, γιγαντοοθόνες, ήχο και φως, με πάνω από 100 χορευτές επί σκηνής, πολύ περισσότερους τεχνικούς, ειδικούς και εργαζόμενους πίσω από τη σκηνή, που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων και συναυλία των μεγαλύτερων ποπ ειδώλων του πλανήτη.

Φανταστείτε τον Μάικλ Τζάκσον της εποχής του Βad ή τον Ντέιβιντ Μπάουι της εποχής του Diamond Dogs Tour, με το σκηνικό σόου των Pink Floyd, την αισθητική των Pokemon, σε σκηνοθεσία Λένι Ρίφενσταλ. Κι όλα αυτά με μουσική υπόκρουση την πρώην μπάντα του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ να τραγουδάει στα κορεατικά.

Το αποτέλεσμα κυμαίνεται ανάμεσα στο ενορχηστρωμένο παραλήρημα και το φαντασμαγορικό τρενάκι του τρόμου, προκαλώντας στο εφηβικό και νεανικό κοινό ελεγχόμενες εξάρσεις, όπως ο φακίρης υπνωτίζει το φίδι.

Η τσιρίδα κορυφώνεται όταν κάποιος ερμηνευτής κάνει κινήσεις που μιμούνται έστω ανεπαίσθητα την ερωτική πράξη, ξαπλώνει στο έδαφος, ανασηκώνει ελάχιστα τη λεκάνη, σηκώνει λίγα εκατοστά το μπλουζάκι του ή όταν κάνει μία από τις χαρακτηριστικές χειρονομίες με τoν δείκτη και τον αντίχειρα, που έχουν καθιερώσει οι ΒΤS ως κώδικα επικοινωνίας με τους οπαδούς τους.

Aπό τη συναυλία απουσιάζουν πλήρως τα μουσικά όργανα. Ολα είναι προηχογραφημένα, ενώ μόνο στο τέλος εμφανίζεται ένα πιάνο με κηροπήγια, για να παίξει ο Jin μια δακρύβρεχτη μπαλάντα.

Στο τέλος της σχεδόν δίωρης ταινίας, τα περίπου 300 κορίτσια στην αίθουσα πρέπει να έχουν ουρλιάξει εκατοντάδες φορές, έχουν αναψοκοκκινίσει χοροπηδώντας στις καρέκλες και κουνώντας τα κινητά με τους φακούς πάνω-κάτω, αντί για φωτόμπαλες.

Στο τέλος, οι πιο ενθουσιώδεις σηκώνονται όρθιες στη σκηνή του σινεμά και χορεύουν εκστασιασμένες και καταϊδρωμένες. Το τελευταίο τραγούδι είναι το «Ι should love myself» - πρέπει να αγαπάω τον εαυτό μου.

Ενα ανώδυνα πιασάρικο μήνυμα για τα κορίτσια από διαφορετικές συνοικίες της Αθήνας, καθώς το κοινό των ΒΤS είναι πολυσυλλεκτικό και διαταξικό, που τα περισσότερα γεννήθηκαν λίγο πριν ή μετά τη «χρυσή» εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Πήγαν σχολείο ενώ ξέσπαγε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που γνώρισε μεταπολεμικά η Ελλάδα και στα εφτά αγόρια από την άλλη άκρη του κόσμου βρίσκουν ό,τι τους λείπει από την καθημερινότητά τους: Queer αμερικανο-ασιατικός αισθησιασμός σε σελοφάν, απόδραση σε ψηφιακά τεχνικολόρ όνειρα.

Η συναυλία κλείνει με την μπάντα να φοράει τα προϊόντα που πουλάει, ώστε το κοινό φεύγοντας να τα αγοράσει, θυμίζοντας ότι στο βάθρο όλων των ειδώλων κάθεται πρώτα και πάντα ο Θεός-εμπόρευμα.