Η πραγματικότητα δεν μας αφορά όλους το ίδιο

Έχει πάει 8 το βράδυ το Σάββατο. Η μεγάλη διαδήλωση στα Γιάννενα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, έχει ολοκληρωθεί και τώρα συνεχίζει την πορεία μία μεγάλη ομάδα αντιεξουσιαστών. Έχουν σηκώσει τα μαντίλια τους αλλά τα μάτια τους δείχνουν ότι είναι πολύ νέα παιδιά. Κάνουν αλυσίδες με τις σημαίες, περιφρουρούν την πορεία τους, δεν έχουν καμία διάθεση σύγκρουσης. Τα ΜΑΤ είναι σε ασφυκτική απόφαση κοντά τους- γιατί τόσο κοντά;

Στέκομαι έξω από τη βιτρίνα ενός μπαρ και συνεχίζω να κοιτάω το δρόμο. Ένα δύο παιδιά με μαντίλια κουβαλάνε μερικούς κάδους στο κέντρο του δρόμου, σκουπίδια φεύγουν στο οδόστρωμα, ακούγεται μία κρότου λάμψης, όλοι πάνε λίγο πιο γρήγορα, «δεν τρέχουμε» ακούω ένα κορίτσι να φωνάζει μέσα από τη διαδήλωση, καμία σύγκρουση. Κοιτάζω πίσω μου στη βιτρίνα και οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με ό,τι γίνεται στο δρόμο. Κοστούμια, όμορφα φορέματα, μπουκάλια με κρασί στο τραπέζι.

Όχι, δεν είναι διχασμένη η κοινωνία για τον Αλέξανδρο ή τον Ρωμανό. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Έχει τα δικά του, ίσως, βολεύεται σίγουρα, πάντως δεν το νοιάζει να πει ούτε «ναι», ούτε «όχι» σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Όλοι τρέχουν, πάω από ένα άλλο δρόμο, δεν θέλω να είμαι πίσω από τους αστυνομικούς. Νιώθω το δακρυγόνο στο λαιμό μου. Εντάξει, δεν είναι σοβαρά τα επεισόδια. Θυμάμαι, όμως, σαν αστραπή, το δακρυγόνο πάνω από το κεφάλι μου στις 7 Δεκέμβρη του 2008 λίγο πιο κάτω. Άνεργος τότε, με είχαν πιάσει τα κλάματα μέσα στην πορεία. Η πραγματικότητα υπάρχει μόνο όσο σε αφορά, αλλιώς ζεις στους δικούς σου παράλληλους κόσμους. Ο δρόμος άδειασε, οι αστυνομικοί επιστρέφουν σε διάταξη από τον ίδιο δρόμο της διαδήλωσης, ακούγεται από τις καφετέριες με τις τηλεοράσεις ότι πήραμε «Χ» μέσα στο Καραϊσκάκη. Η βροχή δεν λέει να σταματήσει.