Τα κλεμμένα μωρά της δικτατορίας Φράνκο

Η Λίλι ήταν 32 ετών όταν έμαθε ότι ήταν υιοθετημένη. Η άνετη ζωή που γνώρισε στο Μεξικό ήταν μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας της.

Το υπόλοιπο ήταν μια ζοφερή υπόθεση, που διαδραματίστηκε τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία: μια ιστορία αρπαγής της από τους βιολογικούς της γονείς, στο όνομα της πολιτικής, της θρησκείας και του χρήματος.

Η θετή της μητέρα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά και ο πανίσχυρος θετός παππούς της, κυβερνήτης της μεξικανικής Πολιτείας Γιουκατάν, ζήτησε τη βοήθεια του αρχιεπισκόπου της πόλης.

Εκείνος τα κανόνισε όλα με τον αρχιεπίσκοπο της Μαδρίτης, Κασιμίρο Μορσίγιο. Το 1968, ο Μορσίγιο κάλεσε το ζευγάρι στη Μαδρίτη ανακοινώνοντάς τους πως «σας έχουμε ετοιμάσει κάτι εξαιρετικό».

Δύο μήνες αργότερα τους παρέδωσε ένα κορίτσι κατάλευκο και ξανθό, «όπως ακριβώς το ήθελαν». Επιστρέφοντας στο Μεξικό το ζευγάρι δήλωσε το μωρό ως δικό του με όνομα Λίχια Γρασιέλα Σεμπάγιος Φράνκο.

Η Λίλι, όπως τη φωνάζουν οι φίλοι, έκανε πολλά ταξίδια στην Ισπανία αναζητώντας τις ρίζες της. Επειτα από χρόνια βρήκε ένα πιστοποιητικό βάπτισής της και μια καταχώριση στο ληξιαρχείο: το όνομά της είναι Μαρία Ντιάνα Ορτίς Ραμίρες, κόρη «του Ραφαέλ και της Μάρτα», χωρίς κανένα άλλο στοιχείο.

Εκτοτε δεν έχει μπορέσει να μάθει τίποτε άλλο για το ποια πραγματικά είναι. Ούτε να επιβεβαιώσει αν είναι ένα από τα «κλεμμένα παιδιά» της Ισπανίας.

Αυτό ακριβώς ζητά και η Διεθνής Αμνηστία, που προσέφυγε στην Ομοσπονδιακή Εισαγγελία του Μεξικού για να διερευνήσει «μια υπόθεση που θα μπορούσε να συνιστά καταναγκαστική εξαφάνιση, έγκλημα του διεθνούς δικαίου και κατά της ανθρωπότητας, που διαπράχθηκε στην Ισπανία επί του εμφυλίου και της δικτατορίας του Φράνκο».

Εμπόριο βρεφών

Είναι τουλάχιστον 30.000 παιδιά, σύμφωνα με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που οι στρατιωτικές αρχές εκείνες τις δεκαετίες έκλεψαν από τους Ρεπουμπλικανούς γονείς τους, οι οποίοι είτε ήταν στις φυλακές είτε είχαν εκτελεστεί.

Ηταν μια συστηματική πρακτική που εφάρμοσαν ισπανικά νοσοκομεία σε συνενοχή με στρατιωτικούς και θρησκευτικούς κύκλους για «να εξαφανίσουν τα κόκκινα γονίδια» από τα παιδιά των ηττημένων του εμφυλίου.

Με τα χρόνια η πρακτική αυτή μετεξελίχθηκε σε ένα κερδοφόρο εμπόριο βρεφών, με θύματα συνήθως φτωχές ανύπαντρες μητέρες.

«Φαντάζομαι ότι η δική μου περίπτωση είναι η δεύτερη. Οι θετοί μου γονείς είχαν χρήματα, πολιτική εξουσία, επαφές, επιρροή», λέει η Ντιάνα, όπως θέλει πια να τη φωνάζουν.

«Οι υπογραφές στα έγγραφα που συγκέντρωσα, μιας μοναχής, ενός δικηγόρου και του ιερέα του Opus Dei που με βάφτισε, απαντώνται σε πολλές περιπτώσεις κλοπής παιδιών που έχουν καταγγελθεί. Αλλά οι ισπανικές αρχές θέλησαν να συγκαλύψουν την υπόθεση, κατέστρεψαν έγγραφα».

«Οι σχετικές έρευνες ποτέ δεν καρποφόρησαν στην Ισπανία, γι΄ αυτό και τα περισσότερα θύματα έχουν υποχρεωθεί να αναζητήσουν δικαιοσύνη σε άλλες χώρες», λέει η Διεθνής Αμνηστία, σημειώνοντας πως καμία από τις 2.083 καταγγελίες που έχουν κατατεθεί δεν έχει εκδικαστεί.

«Αυτός ο αγώνας είναι για να πάψει η ατιμωρησία, να αποδοθεί δικαιοσύνη σ' όλους όσοι υπέφεραν όπως εγώ», λέει η Ντιάνα ελπίζοντας πως οι μεξικανικές αρχές θα τη βοηθήσουν να γνωρίσει την ιστορία της, «να ξανασυναντήσω τον εαυτό μου ενώνοντας τη Λίλι με την Ντιάνα».