«Κάπως έτσι είναι… Αυτή είναι η γαμημένη επιθανάτια αγωνία… Τώρα όμως θα διασκεδάσουμε μέχρι θανάτου. Ολοι μας».
Η Ελενα Πέγκα γράφει και σκηνοθετεί για το θέατρο και μάλιστα το πρωτοποριακό θέατρο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που τώρα μας συστήνει μια νεότατη συγγραφέα (γεννημένη το 1990), τη Σουηδή Αννα Μαρία Νιρέν, και το έργο της «Θα πεθάνω αν πεθάνεις», στο Χώρος Θέατρο στον Κεραμεικό. Ενα έργο που μιλάει για την κατεστραμμένη αθωότητα εστιάζοντας στην παραβατικότητα, στο τι σημαίνει εγκατάλειψη, μη αποδοχή, άρνηση, ανάγκη για χαρά αλλά και φόβος για την περιπέτεια της αναζήτησής της. Οι ήρωες είναι νέοι που ζουν σε μια κοινωνία αμφίσημη, ολοένα μεταβαλλόμενη.
Παιδιά που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν, αποκομμένα από τον κόσμο των ενηλίκων, μιμούνται πράξεις και λόγια ενός κόσμου σκοτεινού και κατεστραμμένου. Και από την άλλη, οι γονείς που θέλουν να βοηθήσουν παλεύοντας να κατανοήσουν τα δεδομένα της εποχής μέσα στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Δύο κορίτσια και δύο αγόρια καταφεύγουν πίσω από ένα δημόσιο κτίριο και πειραματίζονται με τον κίνδυνο, τον έρωτα, τη βία, το παράνομο. Συναισθήματα απόλυτα και ακραία σε νεαρά σώματα και ψυχές, άνθρωποι που επιδιώκουν αγάπη, φιλία, συνύπαρξη, που εύκολα καταλήγουν σε σχέσεις εύθραυστες, ασταθείς, επικίνδυνες, βίαιες.
«Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η σύγχρονη δραματουργία, τι γράφουν οι συγγραφείς σήμερα σε κάθε χώρα, τι θέματα θίγουν και πώς», λέει η Ελενα Πέγκα. «Στην Ελλάδα είμαι κάποια χρόνια τώρα στην επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού για τα κρατικά βραβεία πρωτοεμφανιζόμενων θεατρικών συγγραφέων, έτσι διαβάζω κάθε χρόνο πολλά νέα ελληνικά έργα. Επίσης συνομιλώ με πολλούς ανθρώπους του χώρου που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό ως σκηνοθέτες, μεταφραστές, δραματουργοί.
»Συχνά λαμβάνω έργα που μόλις έχουν γραφτεί σε διάφορες γλώσσες. Το έργο της νεαρής Αννα Μαρία Νιρέν ήρθε στα χέρια μου από τον Βασίλη Παπαγεωργίου, συγγραφέα και μεταφραστή, καθηγητή δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο Linnaeus της Σουηδίας. Ο Βασίλης είναι μεταφραστής και δικών μου έργων από τα ελληνικά στα σουηδικά, γνωρίζει τη γραφή μου, τη θεματική της, την αισθητική μου. Μου έστειλε το έργο "Θα πεθάνω αν πεθάνεις" σίγουρος ότι θα μου αρέσει. Και είχε δίκιο. Μου άρεσε κατ' αρχήν η φρεσκάδα του. Αλλά και οι προβληματισμοί που βγάζει στην επιφάνεια με πολύ απλό και αφαιρετικό λόγο.
»Ενα πλήθος ζωτικών ερωτημάτων αναδύονται: Πόσο ο κόσμος των παιδιών αντανακλά τον κόσμο των ενηλίκων; Πόσο ο κόσμος των ενηλίκων αντανακλά τον κόσμο των παιδιών; Υπάρχει πια αθωότητα; Κι αν ναι, πρόκειται για αρετή; Γιατί η κανονικότητα φλερτάρει με το ακραίο και η αθωότητα με την παραβατικότητα; Γιατί η ελευθερία χάνει τα όρια;».
Παιδιά που ψάχνονται σ' έναν κόσμο αβέβαιο, ανασφαλή, επικίνδυνο. Οι διάλογοι είναι χαρακτηριστικοί: «Σε γαμάω στον πόνο» λέει το ένα στο άλλο. «Ολη η ζωή μάς γαμάει στον πόνο». «Θα τιμωρηθείς». «Ποτέ δεν νιώθεις ασφαλής». «Τα πουλιά είναι το πιο ωραίο εδώ. Τα πουλιά και τα χαλίκια»...
«Δεν ξέρω ακόμη αν το έργο είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο. Ετσι όπως έχει καταλήξει η ελληνική κοινωνία της κρίσης, κομμάτια ζωής που άλλοτε μπορεί να έμοιαζαν ότι αφορούσαν, κατ’ εξαίρεση, μακρινές μητροπόλεις τώρα συμβαίνουν μπροστά μας. Φτώχεια, εγκατάλειψη, αγριότητα, βία, εγκληματικές πράξεις, παράνοια, παραβατικότητα είναι συμπτώματα ολοένα και πιο ορατά στην Αθήνα αλλά και στην ελληνική επαρχία. Οι σημερινές γενιές μέσα σ' αυτά μεγαλώνουν, αυτά βλέπουν, μαθαίνουν, συνηθίζουν και κάποια τα βιώνουν».
Η Ελενα Πέγκα δούλεψε με τους ηθοποιούς αναζητώντας τον ρυθμό και την ένταση νέων ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβληθούν σ' έναν κόσμο απέναντί τους.
«Η δουλειά μας ήταν πολύ ιδιαίτερη και κοπιαστική γιατί η ενέργεια πρέπει να είναι ανεβασμένη και τα σώματα σε φόρμα, ανάλαφρα, αφού έτσι είναι τα σώματα των ανηλίκων. Με τους ηθοποιούς μου νιώθω σαν συνομήλικη, ψάχνω μαζί τους το πώς θα μεταφέρουμε στο κοινό στην αίσθησή μας δουλεύοντας το έργο. Αίσθηση άγρια, έντονη, αλλά και αστεία, σοβαρή.
»Ενα άγριο παιχνίδι, που όπως κάθε παιχνίδι ανηλίκων φλερτάρει με τα όρια. Αλλά ποιος θέτει τα όρια όταν τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς γονείς, χωρίς προστασία, χωρίς κανόνες; Το ένστικτο αυτοσυντήρησης, της συνύπαρξης; Ο φόβος της απομόνωσης; Οπως τα παιδιά μεγαλώνουν σήμερα σ' αυτόν τον κόσμο που αδιαφορεί για το παρόν και το μέλλον τους, έτσι και εμείς ζούμε αδιαφορώντας σε έναν κόσμο αδιάφορο και οι πράξεις δεν ξέρουμε καν τι σημαίνουν...».
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Μουσική επιμέλεια: Ελενα Πέγκα. Πρωτότυπη μουσική: Ορέστης Τάνης. Επιμέλεια κίνησης: Ιρις Νικολάου. Παίζουν: Γιώργος Βουβάκης, Ορέστης Καρύδας, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη. Ωρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00. Μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας