Μια παράσταση που δίνει φωνή σε όσες δεν έχουν...

Το να κάνεις θέατρο σε μια επαρχιακή πόλη είναι μια ιδιάζουσα δράση. Το κοινό είναι σαφώς μικρότερο πληθυσμιακά σε σύγκριση με μια μεγάλη πόλη αλλά οι επιλογές του, οι προτιμήσεις του, παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες. Το ζήτημα είναι πόσο μπορεί να επηρεαστεί κάποιος από αυτές τις προτιμήσεις και να προσανατολιστεί προς εύκολες και εύπεπτες κατευθύνσεις. Ασφαλώς και είναι ένα ερώτημα που θα έπρεπε λογικά να απασχολεί οποιονδήποτε αναλαμβάνει να οδηγήσει μια θεατρική ομάδα και να της δώσει τις προτεραιότητές του και τις δικές του κατευθύνσεις.

Οντως, είναι αρκετά δύσκολο να αδιαφορήσεις μπροστά στις επιθυμίες του κοινού που συνήθως είναι οι κωμωδίες, και κάποια δράματα με άφθονο συναίσθημα ίσως, τα οποία όμως δεν πρέπει να είναι πολύ «βαριά» γιατί μετά μας πιάνει δύσκολα ο… ύπνος. Ο δρόμος των δύσκολων αποφάσεων νομίζω πως δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους που ζούνε μακριά από τα μεγάλα κέντρα να βλέπουν διαφορετικά πράγματα, να προβληματίζονται, να διαφωνούν, να συζητάνε, να θέτουν ερωτήσεις.

Ηταν λοιπόν μια δύσκολη απόφαση να επιλέξουμε και να διερευνήσουμε την πιθανότητα να ανεβάσουμε ένα θεατρικό έργο με θέμα του την έμφυλη βία. Το θέμα μας προκάλεσε· και έχοντας σαν προίκα μας και προηγούμενες δύσκολες δουλειές, αποφασίσαμε για άλλη μια φορά να επιλέξουμε τον δύσκολο δρόμο. Επιλέξαμε να δημιουργήσουμε ένα θεατρικό έργο με αληθινές μαρτυρίες γυναικών και να προσθέσουμε τα δικά μας κείμενα για να αποκτήσει το τελικό κείμενο σωματικότητα και θεατρικότητα. Στηριχτήκαμε στις αρχές του Θεάτρου Ντοκουμέντο, συλλέξαμε υλικό και άφθονες μαρτυρίες που μας ώθησαν και μας δημιούργησαν εντός μας την «υποχρέωση» να μη σταματήσουμε. Ετσι, δημιουργήθηκε ο «Μήνας του μέλιτος».

Μέσα στην παράσταση, με έναν πολύ άμεσο τρόπο, με «θέατρο μέσα στα μούτρα», όπως το ονόμασαν οι Βρετανοί πριν από μερικές δεκαετίες, αποκαλύπτονται ανατριχιαστικά στοιχεία, συγκλονιστικές σκηνές που εξοργίζουν αλλά και δημιουργούν με έναν ποιητικό τρόπο τη διάθεση στον θεατή να αντιδράσει, να «διαμαρτυρηθεί». Η παράσταση είναι μια υπενθύμιση των γυναικών που χάθηκαν· είναι η φωνή τους· είναι ένα κάλεσμα στη μνήμη τους. Η παράσταση είναι μια κραυγή για να πάψουν επιτέλους οι γυναικοκτονίες, να κλείσει αυτός ο κύκλος της βίας. Η παράστασή μας δεν είναι «ωραίο θέατρο»· είναι η απεικόνιση της ασχήμιας μας.

Η παράστασή στηρίζεται πάνω στις σύγχρονες αναζητήσεις για το θέατρο, ισορροπεί ανάμεσα στο μοντέρνο και το μεταμοντέρνο, ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό, παιχνιδίζει ανάμεσα στο αληθινό και το τραγικό, στο ονειρώδες και το γκροτέσκο.

Στο τέλος, αυτό που θέλει να αφήσει δεν είναι συναισθήματα, αλλά ενοχές για τις παραλείψεις μας. Η παράσταση δεν απευθύνεται σε όλους. Απευθύνεται στον καθένα μας ξεχωριστά, άντρα και γυναίκα, άνθρωπο, που θέλει μια καλύτερη, μια ισότιμη και ελεύθερη κοινωνία.

Η επιλογή μας δεν μας διέψευσε. Μακάρι να γινόταν αλλιώς. Δυστυχώς, όμως, η έμφυλη βία ξεχειλίζει, οι γυναικοκτονίες συνεχίζονται. Αντρες και γυναίκες πρέπει να ενώσουμε τη φωνή μας και να μιλήσουμε. Να δώσουμε φωνή σ’ αυτές τις γυναίκες που φοβούνται και σιωπούν. Να τους πούμε με όλους τους τρόπους αλλά και μέσα από την τέχνη πως έχουν δύναμη να σταθούν, με θάρρος, απέναντι στην όποια κακοποιητική συμπεριφορά, να διεκδικήσουν τη ζωή τους.

Ηδη, οι πρώτες παραστάσεις μας στην πόλη της Κοζάνης, στην υπέροχη Αίθουσα Τέχνης, δημιούργησαν αντιδράσεις, το κοινό τις υποδέχτηκε με συναισθήματα πόνου και οργής, μας έσφιξε το χέρι και μας έδωσε τη δύναμη να παλέψουμε μέσω της παράστασης μας, να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας. Εστω και μία γυναίκα να μας «ακούσει» είναι μια μικρή νίκη.

Ιδια ήταν η ανταπόκριση και στην Πτολεμαΐδα, στο Πνευματικό Κέντρο, χωρητικότητας περίπου 300 ανθρώπων.

ℹ️ Το ΒΟΡΕΙΟ ΠΕΔΙΟ (με έδρα την Πτολεμαΐδα), που ανεβάζει την παράσταση, είναι μια θεατρική ομάδα με πλούσιο παρελθόν. Οι άνθρωποι της ασχολούνται πολλές δεκαετίες με το θέατρο, δίνουν ανάσα στην πόλη, σε έναν χώρο ζεστό, θεατρικό, όπου δραστηριοποιούνται θεατρικά εργαστήρια για παιδιά και ενηλίκους αλλά φιλοξενούνται και παραστάσεις – παραστάσεις, όχι μόνο του ΒΟΡΕΙΟΥ ΠΕΔΙΟΥ αλλά και σχημάτων από άλλες πόλεις της Ελλάδας. Είκοσι επτά ηθοποιοί –24 γυναίκες και 3 άντρες– συμμετέχουν στην παράσταση «Ο μήνας του μέλιτος», σε σκηνοθεσία του γράφοντος, με πρωτότυπη μουσική από τον σπουδαίο μουσικό Λάζαρο Τσαβδαρίδη, σε σκηνικά και κοστούμια της Βενετίας Νάση, με φωτισμούς από την Εύη Παπαμάρκου και κίνηση από την Κωνσταντίνα Λάλλου. Παίζουν οι: Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Δρακάκη, Αναστασία Κόρδα, Μελίνα Σαρηγιαννίδου, Χριστίνα Κοσμίδου, Μάρθα Φιλίππου, Γιάννα Σιδηροπούλου, Φανή Συντάκη, Σοφία Μπρατσιώτη, Εύα Θωμά, Ματίνα Ζιώγου, Δημήτρης Ζούκης, Στράτος Ιορδανίδης, Μένια Ρώμα, Πασχαλιά Χατζηκωνσταντίνου, Αναστασία Σταυράκη, Ελένη Καραγεώργη, Χρύσα Κεσκιλίδου, Ζαχαρώ Σιαπανίδου, Δέσποινα Κωνσταντινίδου, Γεωργία Απατσίδου, Αναστασία Ευσταθιάδου, Χρύσα Φωτιάδου, Χαρούλα Καριπίδου, Σοφία Δενεσίδου, Ελένη Μπαμπίλα, Χρήστος Τσολάκης, Γλυκερία Παπαδοπούλου. Η παράσταση ταξίδεψε τον Απρίλιο στη Θεσσαλονίκη, ενώ φιλοδοξία του σχήματος είναι να φτάσει και μέχρι την Αθήνα. Η παράσταση είναι υπό την αιγίδα και χρηματοδότηση του υπουργείου Πολιτισμού και σε συνεργασία με το Βαρβούτειο Δημοτικό Ωδείο Πτολεμαΐδας και το ΚΟΙΠΠΑΠ του Δήμου Εορδαίας.