Με ποια μορφή άραγε ντύνει ο φόβος τα χειρότερα όνειρά μας; Του θανάτου; Υπάρχει διαβάθμιση στον θάνατο; Στην τελεσίδικη απουσία; Τι συγκρίνεται με τη διατάραξη της φυσικής πορείας της ζωής; Πόσα μας λέει η Περσεφόνη ήδη από τα ομηρικά χρόνια στη χώρα που παρείχε άσυλο στους κυνηγημένους και τώρα έχει γίνει πεδίο αναμέτρησης και ανθρωποφαγίας στο χρηματιστήριο αξιών της ανθρώπινης ζωής που καταμετράται με το «κομμάτι». Για πόσα εγκλήματα κατά της Μητέρας Γης, της Δήμητρας, μπορεί να είμαστε υπόλογοι, άφρονες δημιουργοί της κλιματικής κρίσης που επιφέρει ανάμεσα σε άλλα και επισιτιστική επισφάλεια, τούτο το διάστημα της παράδοσης στις φλόγες, καθώς στέλνουμε στον Αδη τον μονάκριβο καρπό της, την κόρη της;
«Ο εφιάλτης της Περσεφόνης #Τσερνόμπιλ...», η νέα παράσταση της ομάδας Ονειρόδραμα, από τον τίτλο της ανησυχητική, λαμβάνει χώρα εκεί που όλα μπορούν να συμβούν, εκεί που η πραγματικότητα μπλέκεται με το φανταστικό. Και τη στιγμή που το πρόβλημα γίνεται τόσο κρίσιμο και μη αντιμετωπίσιμο, αρχίζει και λειτουργεί ένας άλλος μηχανισμός, αυτός της αυτοσυντήρησης. Στη διακειμενική παράσταση συναντιέται ο μύθος της Περσεφόνης με τον ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα, την ποίηση του Νίκου Γκάτσου και τις πραγματικές μαρτυρίες του Τσερνόμπιλ από τη νομπελίστρια συγγραφέα Σβετλάνα Αλεξίεβιτς κι ακόμα με «Τα παιδιά του γαλάζιου πλανήτη» του Αντρί Σνερ Μάγκνασον και με τον «Υμνο της αγάπης» από την επιστολή προς Κορινθίους του Αποστόλου Παύλου: με αυτά τα στοιχεία ως αφετηρία και έμπνευση υφαίνεται ένας καμβάς για να τεθεί στο επίκεντρο το πρόβλημα της ενεργειακής κρίσης και της κλιματικής και οικολογικής καταστροφής. Για τους συντελεστές της η συμμετοχή παιδιών στη δράση αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της, καθώς πρόκειται για μια διαμαρτυρία, μια έκκληση και μια απάντηση στους «μεγάλους» που καταστρέφουν το «σπίτι μας», τον πλανήτη Γη.
«Δημοσιογραφικά εκτιμώντας πάντως η παράσταση φαίνεται τραγικά επίκαιρη, όταν η ράχη των βουνών είναι ολόμαυρη. Ηδη από τον τίτλο της ηχεί ως προειδοποίηση» είναι το σχόλιο με το οποίο ανοίξαμε τη συζήτηση με τον σκηνοθέτη της παράστασης, που είχε και την επιμέλεια των κειμένων, Βασίλη Παπαλαζάρου.
«Η παράστασή μας εκπέμπει ένα “επείγον”. Εδώ και χρόνια ως καλλιτέχνες και ως πολίτες και κάτοικοι του πλανήτη αισθανόμαστε τη σημαντικότητα της ενεργειακής κρίσης και της κλιματικής αλλαγής. Ηταν χαρά μας όταν είδαμε πως μπορούμε να το επικοινωνήσουμε μέσα από τη θεματική του θεσμού “Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός”. Αυτές τις μέρες που διανύουμε γίνεται ακόμα πιο σημαντικό. Εκπέμπουμε με όλη μας τη δύναμη το sos που εκπέμπει ο πλανήτης μας και ειδικότερα η χώρα μας και εστιάζουμε στην τρομακτική ανθρώπινη παρέμβαση της καταστροφής του φυσικού μας πλούτου και του περιβάλλοντος. Οι πυρκαγιές αυτήν την περίοδο έρχονται σε συνάρτηση με το πένθος της Περσεφόνης στην παράστασή μας. Η δική μας Περσεφόνη, συμβολίζοντας τον κύκλο της φύσης, είναι ένα θύμα, πληγώνεται ανεπανόρθωτα και βυθίζεται στο σκοτάδι που οι άλλοι αποφάσισαν γι’ αυτήν. Αντιστεκόμαστε ακόμα ωστόσο στο δυστοπικό μέλλον και τοποθετούμε το παιδί στην παράσταση σαν καταλύτη, σαν από μηχανής θεό για να σωθεί το σπίτι και ο πλανήτης μας».
• Τι είναι αυτό που σας φέρνει στην Ηπειρο; Και το προηγούμενο έργο σας ανέβηκε σε ένα ονειρικό χωριό, το Δολό...
Στις παραστάσεις μας σχεδόν πάντα μπαίνουν στοιχεία του πολιτισμού της Ηπείρου: είναι μια σύνδεση με τις ρίζες μου και τη γη. Τα δύο τελευταία χρόνια στο πλαίσιο του «Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» σημείο αναφοράς μας είναι η Αρτα και φέτος επίσης. Και μάλιστα ακόμα πιο στοχευμένα, αφού στο πλαίσιο των αποφάσεων του υπουργείου Πολιτισμού για την άυλη πολιτιστική κληρονομιά δημιουργήθηκε το project «Ο Δέντρος» στο Δολό, χωριό του Δήμου Πωγωνίου. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Αρτας και το Γεφύρι της Αρτας στο Δολό αποτελούν τον πυρήνα. Γέφυρες που ενώνουν το χθες με το σήμερα, ενώνουν τους ανθρώπους, δημιουργούν επικοινωνιακές συνδέσεις. Ο προφορικός λόγος της Ηπείρου, η μυθολογία, η λαϊκή παράδοση και η πολυφωνική μουσική αποτελούν σημείο έρευνας και έμπνευσης που στην εξέλιξή τους έρχονται στο σήμερα. Πάντα στο κέντρο βρίσκεται η «γυναίκα». Η γυναίκα ως σύμβολο και η θέση της μέσα στον χρόνο, μέσα στις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, από το χθες μέχρι το σήμερα. Η γυναίκα Ηπειρώτισσα, η γυναίκα ως σύμβολο από την αρχέγονη μορφή της, άλλοτε είναι η γυναίκα του Δέντρου με ρίζα στη μητριαρχία, άλλοτε είναι η Περσεφόνη και η μεταβολή της γυναικείας υπόστασης μέσα στην πατριαρχία. Η γυναίκα της Ηπείρου μοιάζει με το περιβάλλον που ζει και δρα, είναι σαν την πέτρα της Ηπείρου, σκληρή μα ακέραια.
—
Πληροφορίες: Αρχαιολογικό Μουσείο Αρτας, με τη συμμετοχή του Δημοτικού Ωδείου Αρτας, 30 & 31 Αυγούστου στις 20.00. Διάρκεια 80’. Για παιδιά από 10 χρόνων και άνω. Είσοδος ελεύθερη (η προκράτηση θέσης είναι υποχρεωτική).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας