Προξενήτρα απελπισμένη να αγαπήσει και να αγαπηθεί

Ξέρουμε το μιούζικαλ «Hello Dolly», ας γνωρίσουμε και το θεατρικό του Θόρντον Ουάιλντερ.

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί στο «Αλίκη» «μια παράσταση μαρέγκα», η Βίκυ Σταυροπούλου και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ερμηνεύουν τους περιβόητους Ντόλλυ και Οράτιο, που έχουμε ταυτίσει με Στράιζαντ και Ματάου.

Γιατί όταν κάτι είναι τόσο όμορφο και λαμπερό, έξω από το συνηθισμένο, του αποδίδουμε τον χαρακτηρισμό «σαν ψεύτικο»; Μήπως η πραγματικότητα δεν μας δίνει επαρκείς εικόνες ομορφιάς; Και επιπρόσθετα: Πώς ανεβάζεις ένα έργο γραμμένο το 1954, που αναφέρεται στο 1884, για θεατές που ζουν στο 2014;

Το έργο «Ντόλλυ, η προξενήτρα» του Θόρντον Ουάιλντερ ανεβαίνει στο θέατρο «Αλίκη» από τις 19 Νοεμβρίου και ο σκηνοθέτης του, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, δείχνει πεπεισμένος ότι θα δώσει μια μεστή απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα.

Η πρόθεσή του, όπως λέει, είναι «μια παράσταση ζαχαρωτό, μια παράσταση μαρέγκα, που ένα κρύο βράδυ του Φλεβάρη να ζεστάνει την ψυχή του μέσου θεατή που θα τη δει. Εκείνου που είναι μπουχτισμένος, αηδιασμένος και ταλαιπωρημένος από το ψέμα της εποχής που ζει». «Είναι ένα ελαφρύ έργο ενός πολύ σπουδαίου συγγραφέα», τόνιζε ολοένα στη συνέντευξη Τύπου, επιμένοντας στο δυσεύρετο ενός τέτοιου συνδυασμού στο θέατρο.

Ο Ουάιλντερ γράφει στην ουσία μια φάρσα, μια κωμωδία καταστάσεων, όπου οι ήρωες μπλέκουν τα μονοπάτια της ζωής τους με τρόπο αστείο και κωμικό. Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει αντίθετη άποψη. «Για μένα ο τίτλος φάρσα είναι παραπλανητικός. Ο Ουάιλντερ -γνωστός από το "Η μικρή μας πόλη" (1938)- δεν φέρεται στους ήρωές του με κυνισμό, όπως συμβαίνει στη μέση φάρσα, αλλά με αγάπη. Φτιάχνει ήρωες απελπισμένους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, έτσι όπως μόνο ένας μεγάλος συγγραφέας μπορεί να φτιάξει. Με την ίδια, μάλιστα, αγάπη σκύβει και πάνω από το θέατρο εν γένει, το οποίο αντιλαμβάνεται ως μια σκυτάλη από το παρελθόν στο παρόν και αντίστοιχα το μέλλον».

Για του λόγου το αληθές, το έργο αποτελεί κράμα απ’ όλες τις εποχές της κωμωδίας. Μπορεί, κατά μία έννοια, να είναι η «συνέχεια» ή η μετεξέλιξη του έργου «Ο έμπορος του Γιόνκερς», που είχε γράψει το 1938 και δεν γνώρισε την ανάλογη επιτυχία. Το έργο όμως που ανέβασε το 1954 με τίτλο «Η προξενήτρα» είναι, όπως λέει και ο Μαρκουλάκης, «η μυρωδιά που έχει ο κρίκος μιας αλυσίδας», αφού μέσα στην «Ντόλλυ» συναντάμε δάνεια από την αττική, τη ρωμαϊκή μέχρι και τη βικτωριανή κωμωδία. Η τελευταία δε εποχή, που συνιστά και τον πραγματικό χρόνο της παράστασης, έδωσε την ιδέα στους συντελεστές να εντάξουν στην πλοκή το λεγόμενο «Toy Theater».

Πρόκειται για τεράστιες μακέτες από σκηνικά παραστάσεων της εποχής, που ήταν το ακριβό χόμπι-παιχνίδι παιδιών από εύπορες οικογένειες. Ετσι, τα σκηνικά της παράστασης, που επιμελείται η Αθανασία Σμαραγδή, αποκτούν αυτόματα μια διάσταση πραγματικής αναπαράστασης της εποχής, αποκρυσταλλώνοντας την τρυφερότητα του έργου και αισθητικά.

Στο πολυπρόσωπο καστ, πέρα από τα «βαριά χαρτιά» της κωμωδίας Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και Ρένια Λουιζίδου, η γραμμή φέτος στο «Αλίκη» είναι διαφορετική. Στη λίστα των ηθοποιών συναντάς ανθρώπους ταλαντούχους, αλλά λιγότερο γνωστούς, κάτι που δεν συνηθιζόταν παλαιότερα για τόσο μεγάλα και κεντρικά θέατρα της Αθήνας, όπως τον Γιάννη Σαρακατσάνη, τον Αχιλλέα Σκεύη, την Ντάνη Γιαννακοπούλου, τον Σταύρο Σβήγκο και την Αλεξάνδρα Ούστα.

Το επιτελείο των ηθοποιών συμπληρώνουν οι: Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Γιώργος Ψυχογιός, Νατάσσα Κοτσοβού, Χάρης Γρηγορόπουλος, Θοδωρής Ρωμανίδης και Γιώργος Δεπάστας. Η απόδοση είναι του Θοδωρή Πετρόπουλου, τα κοστούμια των Ηλένιας Δουλαδίρη και Παναγιώτη Λαμπριανίδη, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου, ενώ ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος συνέθεσε πρωτότυπη μουσική.

Για την ιστορία, η «Ντόλλυ» ήταν ο προτελευταίος ρόλος που ερμήνευσε στη σκηνή η Ελλη Λαμπέτη το 1980 με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ενώ στο ελληνικό κοινό είναι γνωστή από την ταινία του 1969, διασκευή του έργου σε μιούζικαλ με τίτλο «Hello, Dolly», με σκηνοθέτη τον Τζιν Κέλι και πρωταγωνιστές την Μπάρμπρα Στράιζαντ, τον Γουόλτερ Ματάου και τον Λούις Αρμστρονγκ.