Μέσα στα όρια ανακαλύπτουμε την ελευθερία μας

Το 2016 πήρε το βραβείο Χορν. Ο λόγος του τότε ξεχώρισε τόσο για τον προσωπικό όσο και για το κοινωνικό, καταγγελτικό του μήνυμα. Από τότε δεν άλλαξαν και πολλά για τον Αργύρη Πανταζάρα. Κάθε του δουλειά είναι επιτυχημένη. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο αγαπημένο σίριαλ «Κόκκινο ποτάμι», στο θέατρο ερμηνεύει τον διεφθαρμένο δικηγόρο Μπίλι Φλιν στο κλασικό, αν και ανατρεπτικό μιούζικαλ «Chicagο» (θέατρο Ολύμπια) και ετοιμάζει και τη δική του παράσταση, στην οποία μαζί με την Ελλη Τρίγγου θα γίνουν οι «This is not Romeo & Juliet» (στο θέατρο Πορεία, από 28 Απριλίου).

«Μπορεί να φαίνεται ότι κάνω πολλά, προλαβαίνω όμως ακόμα περισσότερα» μας λέει. «Ενώ δίνουμε μια καλλιτεχνική και δημιουργική μάχη, το θέμα είναι πώς αναπνέουμε μέσα σ’ αυτές τις μάχες. Ο τρόπος που δινόμαστε στη μάχη είναι αυτός που μας κάνει να καταλαβαίνουμε το πώς θέλουμε να είμαστε, να υπάρχουμε».

Παρά τη φιλοσοφική διάσταση που δίνει στα πράγματα, η αλήθεια είναι πως ο Αργύρης Πανταζάρας είναι ίσως περισσότερο «θετικός» παρά «θεωρητικός». Εξάλλου μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια αρχιτεκτόνων και επιστημόνων ίσως αυτό να είναι αναμενόμενο. Με καταγωγή από τον Βόλο και δύο γονείς που μεγάλωσαν τα παιδιά τους «με εμπιστοσύνη», όπως μας είπε. «Ποτέ δεν μας πίεσαν. Στο σπίτι υπήρχε καλλιτεχνική ελευθερία».

Αυτή την ελευθερία ωστόσο ο ίδιος δεν την αποδέχεται άνευρη ή χωρίς όρια: «Μέσα στο όρια ανακαλύπτουμε την ελευθερία μας» εξηγεί. «Μιλάμε για τροχιές. Μέσα στο χάος που απλώνεται μπροστά μας, εμείς πρέπει να διαγράψουμε τη δική μας τροχιά και να είμαστε συνεπείς σε αυτό το ταξίδι... "Αν δεν κάνεις όνειρα, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά", ακούγεται στην εξαιρετική ταινία «Παράσιτα». Εχω επιλέξει να κάνω όνειρα και σχέδια. Και μέσω της υποκριτικής βρήκα τον λόγο και τον διάλογο. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος οφείλει να έχει λόγο και να συνδιαλέγεται. Αυτή η πολυφωνία είναι και μέρος του χρέους του καλλιτέχνη» συνεχίζει, βάζοντας και την πολιτική στο πλάνο. «Οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να είναι πολυκομματικοί. Οφείλουν να είναι πολυφωνικοί. Οφείλουν να εκφράζουν τη φωνή του κόσμου. Πολιτική είναι η στάση, όχι η κομματική ιδεολογία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο πράττεις -όχι το πρωτόκολλο του κάθε κομματικού γραφείου. Οι μεγάλες αξίες -δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία- δεν ανήκουν σε κανένα πρωτόκολλο. Εχουμε φτάσει στο σημείο η πολιτική να είναι η διεκδίκηση του αυτονόητου! Η διαφορά ηθοποιού και πολιτικού είναι στην πρόθεση: όταν ο ηθοποιός μιλάει για αγάπη, εννοεί την αγάπη. Οταν ο πολιτικός μιλάει για αγάπη και ειρήνη, μπορεί να εννοεί τον διχασμό και τον πόλεμο».

Σε αυτή τη λογική έχει προσαρμόσει και τις δικές του θεμελιώδεις αρχές. Τρεις άξονες που συνοδεύουν τη σκέψη και τις πράξεις του σε όλα τα επίπεδα της ζωής του, όπως μας εξήγησε: «Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μένα το να απευθύνεσαι σε ένα απαιτητικό κοινό και αν όχι, πρέπει να του οξύνεις την αντίληψή του, ώστε να γίνει απαιτητικό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σέβεσαι τον άλλο, να μην το υποτιμάς. Απαιτητικό κοινό σημαίνει πως μπορεί να αναγνωρίσει: την πρόθεσή σου, την ειλικρίνεια της στιγμής και το ήθος των συναισθημάτων. Αυτά τα τρία συνιστούν για μένα τους άξονες εξέλιξης της τέχνης -και όχι μόνο. Ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης γενικότερα, οφείλει να είναι αληθινός και να ενσαρκώνει αυτό το συναισθηματικό ήθος, χωρίς να εκβιάζει κανένα συναίσθημα ή, το αντίθετο, να μη σου επιτρέπει να το νιώσεις... Προσωπικά ψάχνω την πολυμορφικότητα μέσα μου, θέλω να δείξω τον «πολυμήχανο Αργύρη» και φυσικά βαδίζω στην ίδια εξελισσόμενη πορεία με συνέπεια. Στην ίδια βαρύτητα, την ίδια συνειδητότητα, την ίδια χαρά, την ίδια γενναιοδωρία και την ίδια αυστηρότητα αν θες, στην ίδια ανάγκη για αμφισβήτηση αλλά και στην ίδια ανάγκη για να συναντηθώ με την άγνωστη πτυχή του εαυτού μου. Αυτό ίσως είναι που με κάνει να αισθάνομαι και καλλιτέχνης, πέρα από ηθοποιός».

Στο μιούζικαλ Chicago πήρε τη σκυτάλη από τον Αιμιλιανό Σταματάκη, αλλά προσέγγισε τον ρόλο του Μπίλι Φλιν από μια εντελώς διαφορετική ματιά: «Με μάγεψε ο πρώτος Φλιν, όταν η παράσταση ανέβηκε το ‘75 στο Μπρόντγουεϊ για πρώτη φορά. Τον έπαιζε ο Τζέρι Ορμπαχ, τελείως διαφορετικά από ό,τι ο Ρίτσαρντ Γκιρ με τον οποίο μάλλον έχουμε ταυτίσει τον ρόλο. Ο Φλιν του Ορμπαχ ήταν προζάτος, αλήτης, σαδιστής, σεξιστής, φιλοχρήματος -θέλει να γίνει ακόμα ένας σταρ! Βλέπουμε φυλακές γεμάτες σταρ, όπου μάχονται για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος. Αυτή είναι η πικρή γεύση που αφήνει το έργο: ότι, μέσω ενός διεφθαρμένου συστήματος, ίσως όλοι μας ψάχνουμε να υπάρξουμε μέσα σε μια «φυλακή των σταρ»... Αυτό δεν είναι η κοινωνία μας και σήμερα; Γι’ αυτό και για μένα η επαναστατική πράξη αυτή τη στιγμή είναι το να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ως ομάδα και όχι ως μονάδες -μέσα από τη σύμπλευση. Από το να είμαστε συνοδοιπόροι».