Στραντιβάριους σε μπαρ και παραλίες

Στραντιβάριους αστρονομικών ποσών έβγαιναν από τις θήκες κι έπαιζαν πλάι στο κύμα. Σολίστες με σαγιονάρες που τα βράδια ερμήνευαν Μπραμς αλλά στα διαλείμματα από τις πρόβες βουτούσαν στα νερά και γεύονταν στιγμές από το ελληνικό καλοκαίρι.

Παρτιτούρες που βρέχονταν από το θαλασσινό νερό. Δεξιοτέχνες που δραπέτευσαν από τις σοβαρές αίθουσες και τις μεγάλες διεθνείς ορχήστρες κι ήρθαν στη Λέσβο μόνο για την εμπειρία της μουσικής. Μια σκηνή στολισμένη με γλάστρες από βασιλικούς, στην κορυφή ενός λόφου, μέσα σε ένα υπέροχο Κάστρο.

Και παντού, απ' άκρη σε άκρη στον Μόλυβο, το συναίσθημα κι η αδημονία ξεχείλιζαν. Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής Μολύβου πραγματοποιήθηκε φέτος μεταξύ 16-19 Αυγούστου, σε πείσμα όσων πίστευαν πως το τελευταίο που έχει ανάγκη ένα βασανισμένο από την επικαιρότητα νησί είναι η μουσική παρηγοριά.

Κι όμως, τις μέρες που οι Ελληνες αθλητές μεγαλουργούσαν στην Ολυμπιάδα του Ρίο, στον Μόλυβο τρία νέα παιδιά, ο επιχειρηματίας Δημήτρης Τρύφων και οι Ελληνογερμανίδες πιανίστριες Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν, σε έναν άλλο στίβο, επίσης απαιτητικό, συγκέντρωναν επί τέσσερις μέρες στο Κάστρο της πόλης νέους σολίστ από την αφρόκρεμα της κλασικής μουσικής.

Επιλέγοντας να δώσουν τον τίτλο «Σταυροδρόμια» στη φετινή διοργάνωση, υπενθύμισαν σε όλους τη σημασία της δημιουργίας μέσα από τη διαφορετικότητα, της συνύπαρξης μέσα από την πολυπολιτισμικότητα, της ανακούφισης μέσα από την τέχνη.

Με το ξημέρωμα της μέρας, ένα φορτηγάκι γυρνούσε στα στενά δρομάκια της πόλης, γύρω από καφέ, μαγαζιά με σουβενίρ και κεραμικά και υποσχόταν μαγεία και μουσική. Τουρίστες στέκονταν να ακούσουν τι συμβαίνει, ντόπιοι διέδιδαν από στόμα σε στόμα την είδηση, πιτσιρίκια με τα χαρακτηριστικά μπλουζάκια του φεστιβάλ καμάρωναν: «Ελα ρε σου λέω, θα σε βάλω εγώ στη θέση σου, είμαι εθελοντής ταξιθέτης».

Κι έτσι, όταν το πρώτο βράδυ μας έβαλαν όλους στις θέσεις μας, οι πρώτες νότες από το Κοντσέρτο για δύο όμποε του Αλμπινόνι σήκωναν την αυλαία και ο Δημήτρης Τρύφων δήλωνε από σκηνής στο κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά το Κάστρο:

Ο τόπος μας περνά μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της νεότερης ιστορίας του, με τα τρέχοντα πολιτικά γεγονότα να τον βρίσκουν στο επίκεντρο και να τον επηρεάζουν σε όλα τα επίπεδα. Για εμάς Μόλυβος σημαίνει υψηλή αισθητική, πολιτισμός και τέχνη. Με αυτά τα στοιχεία πρέπει να αναδομήσει την ταυτότητά του και να ανακτήσει την αίγλη του.

Και πράγματι, σε σχέση με την περσινή παρθενική διοργάνωση, φέτος όλα ήταν διαφορετικά: η προσήλωση ήταν μεγαλύτερη, η οργάνωση καλύτερη, οι φίλοι-υποστηρικτές περισσότεροι, οι δράσεις πολλαπλάσιες, το Κάστρο ανανεωμένο ακόμα και στα σημεία που πέρυσι δημιουργούσαν αναποδιές, το κοινό πιο ενημερωμένο, οι εθελοντές πολλοί και συγκινητικά πρόθυμοι.

Αυτό, όμως, που παραμένει πρωτόγνωρο στο Φεστιβάλ του Μολύβου είναι η αίσθηση μιας νέας γενιάς που βρίσκει διαύλους επικοινωνίας με τους συνομηλίκους της σε όλον τον κόσμο, διεκδικεί χώρο χωρίς να απαιτεί και κυρίως πάσχισε φέτος να αποκαταστήσει την «τιμή» ενός νησιού που έχει πληγεί από τουριστική πτώση που αγγίζει το 70%. Αυτό άλλωστε σημείωσε και στην ανταπόκρισή της η σοβαρή γερμανική εφημερία «Τάγκεσπιγκελ»:

Η Μαγεία του Μολύβου. Ενα όραμα για την Ευρώπη: πώς ένα νεοσύστατο φεστιβάλ μουσικής δωματίου αλλάζει τη φήμη ενός ελληνικού νησιού γνωστού για το προσφυγικό... Οι γεμάτες μουσική μέρες του Μολύβου αφήνουν να φανεί ένα όραμα για την Ευρώπη. Νεανική δυναμική, με παιχνιδιάρικη διάθεση και σοβαρότητα ταυτόχρονα, έχοντας επίγνωση της παράδοσης

Οι μέρες κύλησαν σαν νερό, με απρόβλεπτα μίνι κοντσέρτα σε παραλίες, μαρίνες και σοκάκια, αλλά και μουσικές στιγμές υψηλού επιπέδου.

Ανάμεσά τους η αναμέτρηση του βιολίστα Λίνους Ροτ με την πιανίστα Κυβέλη Ντέρκεν στη «Ραψωδία πάνω σε θέματα από τη Μολδαβία» του Βάινμπεργκ, η παραγωγή-έκπληξη της δεύτερης βραδιάς «Η κλασική πάει κλάμπινγκ», όπου ο Ραβέλ συνομιλούσε με τον Γκέρσουιν και στο φινάλε όλοι χόρευαν, το Κουιντέτο για πιάνο κι έγχορδα του Ντβόρζακ (τι έξοχος πιανίστας είναι ο Λαρς Φογκτ), που ακούστηκε την τρίτη βραδιά, με την πανσέληνο του Αυγούστου να ξεπροβάλλει πίσω από το Κάστρο, αλλά και το πανηγυρικό φινάλε με μια σύνθεση που η Ελληνοαμερικανίδα συνθέτρια Αθηνά Αδαμόπουλος παρουσίασε πρώτη φορά στον Μόλυβο. Είχε τίτλο «Passage» και όχι, δεν θύμιζε επίλογο.

Ηταν μια έξοχη μελωδία που άνοιξε τον δρόμο για την τρίτη διοργάνωση. Αυτό το μονοπάτι θα πάρουμε και στις 16-19 Αυγούστου 2017 θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη.