«Πορευόμαστε με το μυαλό και την ψυχή μας»

Η Νατάσσα Μποφίλιου πρώτα απ' όλα δείχνει μαγκάκι. Με την καλή έννοια, πάντα. Εχει τσαγανό, καθαρό βλέμμα, είναι παιδί της πιάτσας και βγάζει δύναμη. Και αν όλα αυτά για κάποιους μπορεί να μην είναι και τόσο σημαντικά, για άλλους είναι, και πολύ μάλιστα.

Φυσικά να προσθέσουμε πως είναι και καλή τραγουδίστρια. Να το τονίσουμε δηλαδή. Εξαιρετική. Οπως επίσης και στα live της. Παρουσιάζεται παθιασμένη και δωρική στη σκηνή.

Κάντε μια βόλτα αύριο Σάββατο στο «Βοτανικός Live Stage» να τη δείτε και... τηλεφωνήστε μου μετά να μου πείτε αν έχω άδικο. Και αν δεν βρείτε θέση αύριο επειδή μπορεί να είναι ήδη sold out, έχετε ακόμα μια ευκαιρία για την επόμενη Παρασκευή, τελευταία εμφάνιση. Αλλιώς, μετά, από καλοκαίρι ξανά.

«Διαφορετική η αίσθηση που δίνει μια συναυλία σε ανοιχτό χώρο σε σύγκριση με μία σε κλειστό» λέει η Νατάσσα στην «Εφ.Συν.». «Οταν υπάρχουν καλές συνθήκες, κάθε εποχή διαθέτει την ομορφιά της. Κάποτε θα έλεγα ότι προτιμούσα τους κλειστούς χώρους, τώρα πια το απολαμβάνω το ίδιο».

Την είδα live στον «Βοτανικό» την προηγούμενη εβδομάδα, το Σάββατο του Λαζάρου. Ημουν επιφυλακτικός, ομολογώ, μια και δεν τρελαίνομαι για τόσο μεγάλα μαγαζιά -μαζεύει 1.500 με 2.000 άτομα. Ξέρετε πώς είναι, νιώθεις σαν χαμένος μέσα στο πλήθος, lost in translate. Χώρια που τέτοιες καταστάσεις θυμίζουν άλλες εποχές, εκείνες με τις μεγάλες πίστες, εποχές ξεπερασμένες δηλαδή.

Ε, λοιπόν, καμία σχέση. Ισως γιατί η Μποφίλιου επιλέγει να παρουσιάσει στην ουσία μία παράσταση με αρχή, μέση και τέλος. Με βίντεο και πολλές αναφορές. Με σενάριο και σκηνοθεσία. Με συγκεκριμένη δομή. Ακόμα και με διάλειμμα όπως στα θέατρα.

Οχι άναρχα, όχι... μπουζούκια, όχι «νύχτα», καμία ανάλογη αισθητική. Η Νατάσσα επιβλήθηκε στον χώρο. Κι επιβλήθηκε και στον κόσμο, θα έλεγα. Τι εννοώ; Περνάει στο πρόγραμμα τα ακυκλοφόρητα κομμάτια της, δέκα-δώδεκα τον αριθμό, χωρίς αυτό να φαίνεται ούτε στο ελάχιστο. Και τα τοποθετεί τόσο αριστοτεχνικά που ο κόσμος στο τέλος (σαν να) τα μαθαίνει και τα τραγουδάει.

«Αυτή είναι μια τακτική που ακολουθούμε στα άλμπουμ μας εδώ και χρόνια» επισημαίνει, εξηγώντας μας γιατί πριν ακόμα δισκογραφήσει τα κομμάτια της προτιμά να τα δοκιμάζει, πρώτα, στο κοινό. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. «Μας αρέσει να φλερτάρουμε με το ρίσκο και την ενέργεια της ακρόασης ενός εντελώς καινούργιου άλμπουμ στις παραστάσεις μας.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή την επιλογή, όπως είναι η ζωντανή σχέση που αποκτούν οι ακροατές και οι θεατές με τα τραγούδια πριν αποτυπωθούν, η αίσθηση που τους αφήνουν μέσα τους φεύγοντας από τον χώρο, αλλά και το “σώμα” που τα τραγούδια αποκτούν για να κλειδωθούν ολοκληρωμένα πια στον δίσκο. Είναι για μας μια ευχάριστη, ανανεωτική και απαραίτητη διαδικασία που τελικά λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα».

Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει αρχές Ιουνίου καλώς εχόντων των πραγμάτων. «Βαβέλ», θα λέγεται. «Η Βαβέλ είναι η Αθήνα του 2016 όπως την είδαμε με τα μάτια μας τα χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο δίσκο μας, τις “Ημέρες του φωτός”» λένε οι τρεις συντελεστές του, η Μποφίλιου στο τραγούδι, ο Θέμης Καραμουρατίδης στη μουσική και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στους στίχους.

«Είναι οι νέες εμπειρίες, οι αναθεωρήσεις, οι αποχαιρετισμοί και τα καλωσορίσματα. Είναι η ωριμότητά μας και η εξέλιξη της σχέσης μας με το τραγούδι ως φόρμα, μορφή έκφρασης και μέσο ψυχαγωγίας. Είναι ο τρόπος που ξαναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον κι ανανεώσαμε τους όρκους αιώνιας πίστης». Και καταλήγουν: «Στη δική μας Βαβέλ εξαργυρώνονται όλες οι γλώσσες, αρκεί να μιλάνε αληθινά».

«Αντέχουν οι Ελληνες να ζουν σε μια χώρα που, ένεκα και του προσφυγικού, σε μερικά μέρη της -τουλάχιστον- μοιάζει με Βαβέλ;», τη ρωτάω. Πολλοί βέβαια δείχνουν αλληλεγγύη, αλλά υπάρχουν και κάποιοι ανάμεσά μας που βγάζουν τα χειρότερα ένστικτά τους. «Ετσι είμαστε οι άνθρωποι», απαντά. «Ο καθένας πορεύεται με οδηγό το μυαλό και την ψυχή του. “Ο,τι τρώμε κερνάμε”, όπως έγραψε κι ο Γεράσιμος πολύ εύστοχα».