Ογδόντα χρόνια από τη γέννησή του, ο Διονύσης Σαββόπουλος τιμήθηκε, βράδυ του περασμένου Σαββάτου, από τη γενέθλια πόλη, τη Θεσσαλονίκη. «Να! Προόδευσα! Με αναγνωρίζει η γενέθλια πόλη μου», σάρκασε με το γνωστό ύφος, απαντώντας σε ένα αναπάντητο μέχρι χθες ερώτημα, αυτό που έθεταν οι γονείς του, «τι θα γίνει αυτό το παιδί;». Η πλατεία του δημαρχείου ήταν γεμάτη και το Αργυρό Μετάλλιο της πόλης στο στήθος του τραγουδοποιού -με την Ασπα πάντα να παραστέκει, εν μέσω γνωστών, φίλων και πολυπληθών Θεσσαλονικέων- απεικόνιζε ευκρινώς την αναγνώριση στο έργο του. Φυσικά, εκτός από τα τραγούδια, υπήρχαν και μπόλικες γνωστές αλλά και άγνωστες περιγραφές από το πώς γεννήθηκε στη Σαλονίκη. Παράλληλα τα «έψαλε» στην πόλη ή «δικαιολογήθηκε» για τη φυγή του το 1963, αφού «η Θεσσαλονίκη, όπως ξέρετε, είναι κομμάτι «τσιφτετελού» και τότε δεν είχαν έρθει ακόμα αντιπροσωπείες των δισκογραφικών εταιρειών, ούτε υπήρχε μαγαζί κατάλληλο ούτε υπήρχαν στούντιο…».
Η εκδήλωση άνοιξε με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, Σπύρο Βούγια, να καλωσορίζει τον καλλιτέχνη και να σημειώνει ότι η σχετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν ομόφωνη «για την τεράστια προσφορά του στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, την ιδιαίτερη συμβολή του στην προβολή της Θεσσαλονίκης και στη διαμόρφωση της συλλογικής μας αυτογνωσίας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας».
«Οφείλουμε πολλά στον άνθρωπο που παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς και κορυφαίους διαμορφωτές της ελληνικής τέχνης», είπε ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης, υπογραμμίζοντας σε προσωπικό τόνο: «Είσαι πολλά παραπάνω από ένας «Ελλην που παίζει ροκ». Είσαι οραματιστής, ποιητής του ελληνικού ροκ και της ελληνικής μουσικής γενικότερα, που αμφισβήτησε κατεστημένες πολιτικές νόρμες. Είσαι ο σπουδαίος τραγουδοποιός, ανατρεπτικός, μεγαλοφυής, υπερβατικός, αλλά κυρίως ο συμπολίτης μας, που εδώ και έξι δεκαετίες καταγράφεις και ντύνεις με στίχους και μελωδία τη νεοελληνική ιστορία. Και το πράττεις αυτό με τόλμη, με ρεαλισμό, με τη δική σου συναρπαστική ματιά και τη μοναδική καλλιτεχνική προσέγγιση που δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν συμβιβάζεται, ξεπερνώντας όρους αλλά και όρια».
Οι ιστορίες που μοιράστηκε με το κοινό ο καλλιτέχνης ξεκίνησαν φυσικά από τις στιγμές λίγο πριν γεννηθεί: «Την ημέρα που έπιασαν οι πόνοι τη μάνα μου, βγήκε η οικογένεια στον δρόμο να βρει όχημα να πάει στο μαιευτήριο, αλλά ήταν μέρες χαοτικές στη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχαν λεωφορεία, μόνο κάτι γκαζοζέν περνούσαν και δεν σταματούσαν», διότι τη διοίκηση της πόλης είχε αναλάβει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. «Στη γειτονιά μας», συνέχισε, «στην οδό Ζάννα, μια μικρή παράλληλο της Μπότσαρη, εκεί που έκανε γωνία με τη Βασιλίσσης Ολγας, υπήρχε ένα μεγάλο κτίριο, μισοκατεστραμμένο από βόμβα, όπου είχε εγκατασταθεί ή μονάδα του ΕΛΑΣ», κι εκεί απευθύνθηκε η γιαγιά του για βοήθεια, οπότε βρέθηκε μια μοτοσικλέτα με... καλαθούνα κι έτσι «επιβιβαστήκαμε στην καλαθούνα εγώ (πριν γίνω εγώ) και η μητέρα μου και στο τιμόνι κάθισε καταχαρούμενος ο... ορίτζιναλ ΕΛΑΣίτης, με φυσεκλίκια και γένια, ο οποίος έλεγε: «Γεια σου συντρόφισσα» και βρουμ τη μοτοσικλέτα... «Και τι θα το κάνουμε το παιδί, συντρόφισσα; Κομμουνιστή θα το κάνουμε!» και βρουμ βρουμ. Και με κρότους και καπνούς φτάσαμε στο μαιευτήριο, όπου γεννήθηκα άμα τη αφίξει».
Ακολούθησε η λυρική κατάβαση στα χρόνια που στη Θεσσαλονίκη κυριαρχούσαν οι εικόνες των διαλυμένων από τον πόλεμο αρχοντικών, «όμως πάνω σε αυτή τη φθαρμένη όψη υπήρχε η αντανάκλαση ενός μεγαλείου το οποίο προϋπήρξε, μιας Θεσσαλονίκης άλλης, πολυεθνικής, ανεκτικής και προπαντός κοσμοπολίτικης. Το ωραίο είναι ότι αυτή η αίσθηση υπήρχε στον αέρα και την ξέρουμε πολύ καλά όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκείνα τα χρόνια εδώ πέρα». Ηταν μια πόλη με δέντρα -ακακίες, βερικοκιές, δαμασκηνιές και περικοκλάδες-, ενώ η συγκάτοικος στο πατρικό σπίτι, η κ. Ούλα, είχε περιφράξει την αυλή μέσα στην οποία είχε βάλει δύο... ελαφάκια, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, τον Αλή και τη Βασίλω. Θυμήθηκε ακόμη τις Κυριακές στην παραλία της πόλης με μπάντες και έπαρση σημαίας και μαλλί της γριάς, την Ανω Πόλη και τη Μονή Βλατάδων που «είχε έναν πολύ ωραίο κήπο όλο παγόνια κι εγώ προσπαθούσα να μιμηθώ την κραυγή τους για να τα κάνω να ανοίξουν αυτή την έγχρωμη ουρά, ένα μέτρο φτέρωμα με κάτι χρώματα... Ενα μπλε ρουά κι ένα βαθύ πράσινο και είχαν κι αυτούς τους οφθαλμούς τα φτερά τους...».
Κρατάει ακόμη φιλίες από το σχολείο και τους προσκόπους, σάρκασε ότι έφυγε από την πόλη το 1963 διότι «τα ήθελε ο... απ’ αυτός μου», αλλά δεν ξέχασε ότι γύρισε για να γράψει δίσκους με τον Παπάζογλου, ενώ υπογράμμισε ότι ο ίδιος είναι κομμάτι της Σχολής της Θεσσαλονίκης και ότι οι άνθρωποι που τον επηρέασαν ήταν ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, η Ζωή Καρέλλη και ο Μανόλης Αναγνωστάκης» οπότε «σαν μαθητής αυτής της σχολής έκανα ό,τι έκανα και άσκησα την όποια επιρροή μου στο ελληνικό τραγούδι και στους νεότερους».
Αποζημίωσε δε το κοινό τραγουδώντας τη «Συννεφούλα» και το «Ας κρατήσουν οι χοροί» με τη Συμφωνική του δήμου και τη μικτή χορωδία Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνση της Μαίρης Κωνσταντινίδου, που πλαισίωσε την εκδήλωση.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας