«Εγώ ήθελα να είμαι ο ροκ κακός και κανένας άλλος δεν ήθελε να πάρει αυτή τη δουλειά»

Εχοντας πίσω του μια πορεία που αγγίζει τα 55 χρόνια, ο Alice Cooper είναι ένας ροκ θρύλος. Αλλά είναι πολύ περισσότερα από αυτό: είναι ένας ευφυής, ευαίσθητος, ρηξικέλευθος καλλιτέχνης. Οι πιο πολλοί από τους νεότερους γνωρίζουν μόνο τις επιτυχίες του της δεκαετίας του 1980 –Poison, Bed of Nails, Hey Stoopid– που παρότι παραμένουν ευφάνταστα και πιασάρικα hard rock κομμάτια δεν φτάνουν στο ελάχιστο το συνθετικό ύψος και την πρωτοτυπία του κύριου μέρους του έργου του.

Ο Alice εισήγαγε τη θεατρικότητα στη ροκ σκηνή νωρίτερα από τους περισσότερους, το ανδρόγυνο στιλ πολύ πριν από τον David Bowie και η θεματική των τραγουδιών του υπήρξε πολύ τολμηρή για την εποχή του: ποιος μιλούσε για ψυχικές νόσους πριν ο Alice γράψει το «The Ballad of Dwight Fry»; Ποιος άντρας καλλιτέχνης άγγιξε το ζήτημα της κακοποίησης της γυναίκας με μεγαλύτερη ευαισθησία απ’ ό,τι αυτός στο «Only women bleed»; Αλλωστε το κράμα μουσικής και σκηνικής παρουσίας της μπάντας του ήταν τόσο ρηξικέλευθο, που ώθησε τον ίδιο τον Frank Zappa να κυκλοφορήσει στην εταιρεία του τα πρώτα τους άλμπουμ ακριβώς επειδή δεν τους καταλάβαινε!

Ακόμα και σήμερα, ο Alice Cooper εξακολουθεί να κυκλοφορεί άλμπουμ ουσιαστικά, διόλου διεκπεραιωτικά και χωρίς να προσπαθεί να εξαργυρώσει τις παλαιότερες επιτυχίες του: πόσοι καλλιτέχνες της γενιάς του το κάνουν αυτό; Ως αφοσιωμένος ακροατής και θαυμαστής του, χάρηκα όχι μόνο τη συναρπαστική και ουσιαστική μας συζήτηση, αλλά και την καθαρότητα και την ομορφιά του βλέμματός του, μετά από τόσα χρόνια ζωής ως σταρ και τόσα εκατομμύρια πωλήσεων. Ανυπομονώ να τον ξαναδώ απόψε στη σκηνή.

● Καλώς μας ήρθατε και πάλι στην Αθήνα μετά από λίγες μόνο ημέρες.

Ευχαριστώ. Μετά από 18 μήνες όπου δεν κάναμε τίποτε –όλοι, μα όλοι σταματήσαμε επί σχεδόν δύο χρόνια– είναι πραγματικά υπέροχο που επιστρέφουμε στη δράση.

● Ηθελα να ξεκινήσουμε από την τελευταία σας ηχογράφηση, το «Detroit Stories». Εχετε γεννηθεί στο Ντιτρόιτ, αν και ξεκινήσατε την καριέρα σας στο Φίνιξ της Αριζόνα.

Ναι, γεννήθηκα στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν, ακριβώς στο κέντρο της πόλης που είναι η πρωτεύουσα του hard rock για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξέρετε, το Λος Αντζελες είχε The Doors και Love, τέτοιου είδους μπάντες, που ήταν σπουδαία, αληθινά σπουδαία συγκροτήματα. Το Σαν Φρανσίσκο είχε τους Grateful Dead κι όλα τα ψυχεδελικά και country συγκροτήματα. Κι ύστερα η Νέα Υόρκη είχε The Young Rascals, ξέρετε, αυτό το είδος, επίσης εξαιρετικούς μουσικούς.

Ολοι είχαν τον δικό τους συγκεκριμένο ήχο. Για το Ντιτρόιτ αυτός ήταν το hard rock, επειδή ήταν βιομηχανική πόλη. Ηταν μια σκληρή, πολύ σκληρή πόλη. Κι έτσι συγκροτήματα όπως οι Iggy Pop and The Stooges, οι MC5, ο Alice Cooper, ο Bob Seger, ο Ted Nugent, η Suzi Quatro, όλοι όσοι βγήκαμε από εκεί, παίζαμε hard rock. Γι’ αυτό κι αποφασίσαμε αυτόν το δίσκο πραγματικά να τον κάνουμε εκεί. Είπα ότι αν πρόκειται να κάνουμε ένα hard rock άλμπουμ, ας πάμε εκεί όπου ζει το hard rock.

● Πώς ήταν να μεγαλώνει κανείς εκεί;

Ηταν μια υπέροχη πόλη. Το Ντιτρόιτ δεν ήταν κομψό. Δεν ήταν σοφιστικέ. Ολοι βρίσκονταν κάπου περί τη μεσαία τάξη. Σκληρά εργαζόμενοι. Ολοι, ξέρετε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δούλευαν στη βιομηχανία αυτοκινήτων. Είτε κατασκεύαζαν είτε πουλούσαν αυτοκίνητα. Ο μπαμπάς μου ήταν πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων. Κάποιοι από μας βρίσκονταν διαρκώς σε ένα αυτοκίνητο και τα πάντα είχαν να κάνουν με αυτοκίνητα. Ομως δεν γνώριζα κανέναν που να είναι πλούσιος, ούτε και κανέναν που να είναι φτωχός.

Ολοι ήταν κάπου στη μέση. Αυτό λοιπόν ήταν το κοινό, και για κάποιο λόγο –το έχω ξαναπεί, όπως και ο Iggy σε διάφορες περιστάσεις– οι άνθρωποι ήθελαν η μουσική που ακούν να μοιάζει με τον ήχο που άκουγαν στη δουλειά τους, μεγάλα μηχανήματα (σ.σ.: μιμείται τον ήχο τους). Αυτό έδειχνε πως δεν ήθελαν απαλή μουσική. Ηθελαν μουσική που να ακούγεται σαν μια δυνατή μηχανή. Ηθελαν ιπποδύναμη. Στα αυτοκίνητα, όσο μεγαλύτερη ιπποδύναμη τόσο το καλύτερο. Τα αυτοκίνητα που κατασκευάζονταν στο Ντιτρόιτ ήταν δυνατά, 400-500 ίππων, κι έτσι ήθελαν και τα συγκροτήματά τους. Δεν τους άρεσε το soft rock. Δεν άκουγαν country. Ηθελαν hard rock, και μάλιστα κιθαριστικό.

● Παρ’ όλα αυτά, οι πρώτοι σας δίσκοι κυκλοφόρησαν στην εταιρεία του Frank Zappa, τη Straight Records –απολύτως καμία σχέση με hard rock!

Ξεκινήσαμε από το Φίνιξ της Αριζόνας, πράγμα πολύ παράξενο, γιατί το Φίνιξ δεν ήταν γνωστό για τίποτα εκτός από μουσική για καουμπόηδες. Ομως όλοι μας μεγαλώσαμε ακούγοντας Beatles και Rolling Stones και από αυτούς επηρεαστήκαμε. Ημασταν τότε δεκαπέντε χρόνων. Οπότε φυσικά όλοι λέγαμε τότε: Πω πω, αυτό είναι ό,τι πιο cool υπάρχει στον κόσμο! Αναζητούσαμε να βρούμε τι θα κάνουμε. Αμέσως μόλις είδα τους Beatles και τους Stones –αλλά το ίδιο συνέβη και με όλους μου τους φίλους από το σχολείο, αλλά και όσους άλλους τύπους έκανα παρέα– είπα: «Πρέπει να φτιάξουμε ένα συγκρότημα. Απλά θα το κάνουμε». «–Μα δεν ξέρουμε να παίζουμε!» «–Ε, θα μάθουμε!» Και μάθαμε. Κι αυτό ήταν, όλοι μάθαμε να παίζουμε. Βέβαια, κάποιοι από μας είχαμε ούτως ή άλλως επιλέξει καλλιτεχνική κατεύθυνση, οπότε το αντικείμενό μας ήταν η Τέχνη και η δημοσιογραφία.

Ημασταν λοιπόν καλλιτέχνες και συγγραφείς, πράγμα που αποδείχτηκε τέλειο για αυτά που επρόκειτο να κάνουμε αργότερα. Δεν συνειδητοποιούσαμε γιατί ήμασταν τόσο θεατρικοί, αλλά ήταν επειδή μεγαλώσαμε μπροστά σε μια τηλεόραση. Ημασταν η πρώτη γενιά που είχε τηλεόραση 24 ώρες το 24ωρο, αυτή ήταν η μπέιμπι σίτερ μας όταν ήμασταν παιδιά. Βλέπαμε λοιπόν ταινίες τρόμου, μιούζικαλ, δράματα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, και μας επηρέασαν.

● Οφείλω να παραδεχτώ ότι τα χρησιμοποιήσατε όλα αυτά!

Και δεν είχαμε ιδέα γιατί ανεβαίναμε στη σκηνή κι ήμασταν έτσι θεατρικοί… Απλώς μιμούμασταν. Οι προηγούμενες γενιές δεν ήταν θεατρικές, γιατί μόνο άκουγαν. Ολα ήταν μουσική. Εμείς θέλαμε τη μουσική, αλλά θέλαμε και την εμφάνιση, τη λάμψη της εμφάνισης αυτής. Ξέρετε, τρόμος, στιλ, όλα ριγμένα μέσα στη μουσική μας. Και πήγαμε στο Λος Αντζελες κι ο Frank Zappa απλά είπε: «Δεν το “πιάνω”». Κι εγώ του λέω: «Είναι κακό αυτό;» Κι εκείνος απαντάει: «Οχι, αν ο Frank Zappa δεν το “πιάνει”, αυτό είναι καλό!».

● Εξαιρετική ιστορία! Ξέρετε, οι ετικέτες που βάζουν συνήθως οι δημοσιογράφοι, glam rock ή shock rock κι όλα αυτά, δεν ξέρω τι σημαίνουν κι αν ισχύουν. Ξέρω όμως πως υιοθετήσατε την ανδρόγυνη εμφάνιση before it was cool –ακόμα και το όνομα! Πριν κι από τον David Bowie.

Αυτό είναι αλήθεια. Ο Bowie ερχόταν εκείνη την εποχή στις συναυλίες μας φέρνοντας μαζί και τους Spiders from Mars και τους έλεγε: «Αυτό πρέπει να κάνουμε. Κάπως έτσι πρέπει να εμφανιζόμαστε». Εμείς βέβαια αυτά τα κάναμε ήδη δυο-τρία χρόνια πριν από τότε. Ολοι νομίζουν πως εμείς καθόμασταν στις πρόβες και σκεφτόμασταν τέτοια πράγματα. Ομως αν είχαμε οκτώ ώρες πρόβα, οι επτά ήταν πάνω στη μουσική. Θέλαμε να γίνουμε τόσο καλοί όσο ήταν οι Yardbirds. Να γίνουμε τόσο καλοί όσο οι Kinks: αυτά ήταν τα συγκροτήματα που θαυμάζαμε και που θέλαμε να τους μοιάσουμε. Αυτό σήμαινε πως έπρεπε να ξέρεις να παίζεις.

Επρεπε να είσαι μια καλή live μπάντα πριν καν σκεφτείς να μπεις στο στούντιο να ηχογραφήσεις, πριν καν διανοηθείς ότι μπορεί να γίνεις σταρ. Γι’ αυτό κι αφιερώναμε όλο μας τον χρόνο στο να γίνουμε αληθινά καλοί στο live. Το θεατρικό κομμάτι ήρθε σχεδόν αυτόματα. Στην πραγματικότητα ούτε καν χρειάστηκε να το σκεφτούμε. Οποια ήταν η ιστορία που αφηγείται ο δίσκος ή το τραγούδι, αυτά ακριβώς κάναμε. Ηταν το σενάριό μου.

● Πρέπει να πω ότι τα τραγούδια σας τότε, ακόμα και μεγάλες επιτυχίες όπως το «I’m Eighteen», ήταν περίπλοκα στιχουργικά και είχαν βάθος. Δεν υποτιμώ τις επιτυχίες σας τη δεκαετία του ’80, όπως το «Poison» ή το «Bed of nails», κι ίσως η εποχή και το κοινό να απαιτούσαν πράγματα πιο άμεσα. Αλλά πιστεύω πως το «Poison» είναι ένα τραγούδι πιο απλοϊκό από το «I’m 18».

Αν πρόκειται να γράψεις έναν «ύμνο», πρέπει να γράψεις ένα τραγούδι που θα είναι επίκαιρο αυτή τη στιγμή, και θα εξακολουθεί να είναι και να έχει νόημα και σε πενήντα χρόνια από σήμερα. Επιλέγεις λοιπόν ένα θέμα από το οποίο θα επηρεάζονται οι πάντες. «Είμαι 18». Ολοι στα 18 μας δεν ήμασταν πια ακριβώς αγόρια, αλλά εξακολουθούσαμε να είμαστε αγόρια. Βρίσκεσαι στη μέση. Και την περίοδο που το έγραψα, στα 18 μου, μπορούσαν να σε στρατολογήσουν και να σε στείλουν στο Βιετνάμ, αλλά δεν μπορούσες να παραγγείλεις νόμιμα ένα ποτό στο μπαρ! Ηταν μια εποχή σύγχυσης, αληθινά χαοτική. Και είπα: θέλω να το αποτυπώσω αυτό το χάος στο τραγούδι μου και να τραγουδήσω «I’m 18 and I like it». (Είμαι 18 και μου αρέσει).

Με άλλα λόγια, δεν είναι κάτι που μισώ. Μου αρέσει το χάος. Το λατρεύω! Αυτό ακριβώς είναι που τους έκανε όλους να το ακούσουν και να πουν: Ναι, μάγκα μου! Ξέρετε, είναι σαν το «My generation»: I hope I die before I get old (Ελπίζω να πεθάνω πριν να γεράσω). Ολοι είπαν: Ναι! Αν παίξεις αυτό το τραγούδι σε 50 χρόνια από τώρα, τα παιδιά πάλι θα λένε: «Ναι! Ναι!».

● Ξέρω τι εννοείτε. Υπήρξα κι εγώ 18 κάποτε, κι άκουγα το τραγούδι σας είκοσι φορές την ημέρα. Στη σκηνή, στο φινάλε, έχετε εκτελεστεί στην ηλεκτρική καρέκλα, έχετε αποκεφαλιστεί, έχετε πεθάνει στην κρεμάλα. Αυτή τη φορά το τέλος του σόου θα σας βρει ζωντανό;

Πάντοτε ζωντανό με βρίσκει! Το βλέπω ως εξής: δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ταινία, για βιβλίο, για θεατρικό έργο ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να έχεις έναν ήρωα κι έναν κακό. Και πρέπει να έχεις έναν εξαιρετικό κακό αν θέλεις να είναι πραγματικά καλό. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε μία καλή παράσταση που να μην έχει έναν σπουδαίο κακό. Οι περισσότεροι rock and rollers ήθελαν να είναι ροκ ήρωες. Εγώ ήθελα να είμαι ο ροκ κακός, και κανένας άλλος δεν ήθελε να πάρει αυτή τη δουλειά εκτός από μένα!

Κι ύστερα σκέφτηκα: σε όλα τα καλά σενάρια έχεις ένα στόρι και στο τέλος ο κακός πρέπει να την πατήσει. Ο Νταρθ Βέιντερ την πατάει, ο Δράκουλας την πατάει. Ολοι πρέπει να έχουν κακό τέλος για να είναι ικανοποιητικό για τον θεατή. Οπότε είπα: Λοιπόν, πρέπει να σκοτώσουμε τον Alice στο τέλος, με γκιλοτίνα ή με οτιδήποτε άλλο. Μόλις συμβαίνει αυτό όλοι κάνουν: «Ααααα!» Και μετά ο Alice επιστρέφει. Αψογος, με λευκό ημίψηλο και φράκο. Ξαναγεννημένος.

● Οπως στο «Welcome to my Nightmare»!

Σωστά! Ακριβώς! Το κάνω, λοιπόν, αυτό κάθε βράδυ και μετά πάντοτε επανέρχομαι με το «School’s out» με το λευκό ψηλό καπέλο και το σακάκι μου!

*Δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και μεταφραστής

📌 ΙNFΟ: O Alice Cooper θα εμφανιστεί μαζί με τους Scorpions σήμερα, Τετάρτη 6 Ιουλίου, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας (ΟΑΚΑ). Πληροφορίες και εισιτήρια: SCORPIONS special guest: ALICE COOPER | Εισιτήρια online! | Viva.gr