Σαν τη Florence καμιά

«How Big, How Blue, How Beautiful». Ετσι ακριβώς είναι το νέο άλμπουμ των Florence and the Machine (Island Records). Οπως το περιγράφει ο τίτλος του: μεγάλο όσο η φωνή της τραγουδίστριάς τους, με χαρακτήρα, ταξιδιάρικο, όμορφο και πολύ βρετανικό όπως τα τραγούδια τους.

Τρίτο στούντιο άλμπουμ για το indie ροκ συγκρότημα, που ξεκίνησε από το Λονδίνο το 2007. Και η πρώτη γεύση αποτελεί μια μικρή εγγύηση ότι η μπάντα συνεχίζει ακάθεκτη.

Στο τιμόνι και τα φωνητικά, εννοείται, παραμένει η κοκκινομάλλα Φλόρενς Γουέλς. Το φοβερό αυτό πλάσμα που επάνω στη σκηνή με ένα απλό τίναγμα των μαλλιών της μπορεί να μεταμορφωθεί από αερικό σε ροκ ιέρεια.

Στον δίσκο αυτό φλερτάρει ξανά πολύ με τα αγαπημένα της θέματα: είναι σέξι όταν το απαιτεί το κομμάτι, παίζει μια χαρά τον ρόλο της απεγνωσμένης κι απογοητευμένη γυναίκας, αφήνει υπαινιγμούς και σεξουαλικά υπονοούμενα (που συχνά εκφράζονται με κοφτές ανάσες), υπολογίζει πολύ στις δυνατές κιθάρες και στα κομμάτια που στριφογυρίζουν γύρω από τη φωνή της τραγουδίστριάς τους.

Το ίδιο έκανε και πριν από μερικές μέρες στο Φεστιβάλ του Γκλάστονμπερι στήνοντας ένα μικρό πάρτι πάνω στην επιβλητική Pyramid Stage. Μάλιστα, αμέσως μετά τη συμμετοχή τους εκεί ο δίσκος «ξαναέκατσε» στην κορυφή των βρετανικών τσαρτς. Αλλωστε, το «How Big, How Blue, How Beautiful» προσφέρεται για μεγάλα live καθώς η ακρόασή του θυμίζει δοκιμασία με ιλιγγιώδεις πτώσεις. Ολα μοιάζουν κοινότοπα και χαλαρά, μέχρι που η Φλόρενς Γουέλς αποφασίζει να υψώσει φωνή και να αναμετρηθεί με τη σχεδόν βίαιη ένταση.

Υπάρχουν επίσης στιγμές που η 28χρονη τραγουδίστρια (που έχει συμμετοχή σε όλα τα κομμάτια του δίσκου) κλείνει το μάτι στην Κέιτ Μπους και μας θυμίζει πόσο θα ‘θελε να της μοιάζει. Χαρακτηριστική περίπτωση το τραγούδι «Long & Lost», ένα θαυμάσιο δείγμα βρετανικής μελαγχολίας, που υπογραμμίζει το συναίσθημα με τα χορωδιακά φωνητικά.

Την παραγωγή στον δίσκο έχει κάνει ο Markus Dravs (τον ξέρουμε από τις συνεργασίες του με την Μπγιορκ, τους Arcade Fire, τους Coldplay, αλλά και την αδυναμία κι εμπιστοσύνη που του έχει δείξει ο μεγάλος Μπράιαν Ινο), ο οποίος διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο τους φυσικούς και ηλεκτρονικούς ήχους που είναι σαν να στροβιλίζεσαι ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το πόσο σπουδαίος μπορεί να γίνει ο Dravs όταν ενώνει τις δυνάμεις του με μια γερή παίκτρια το διαπιστώνουμε στο υπέροχο κομμάτι «Queen of Peace», που συνυπέγραψαν με τη Φλόρενς - προφανώς πρόκειται για το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου.

Μην ξεχάσετε να πατήσετε το Repeat στο «What Kind Of Man» (από τα πρώτα σινγκλ, που μάλιστα έκανε πρεμιέρα στο BBC Radio 1 τον Φεβρουάριο), στο εξομολογητικό και πολύ γοητευτικό «St. Jude», το έξοχο «Delilah», το «Mother», όπου η Φλόρενς με ένα ουρλιαχτό γράφει το φινάλε του δίσκου τους. Για το γεμάτο ενθουσιασμό «Ship To Wreck» δεν γράφουμε, παίζεται τόσο συχνά στα ραδιόφωνα πια, που γράφει μόνο του την ιστορία του.

Moa Bones, ο δικός μας Δημήτρης Αρώνης

Στην ελληνική αγγλόφωνη σκηνή που αγαπάμε και ξεχωρίζουμε, εκεί στη στήλη με τα cd στην οποία επιστρέφουμε διαρκώς για να ξανακούσουμε ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί, προστέθηκε πρόσφατα μία ακόμα κυκλοφορία: το «Spun» (Inner Ear) του Moa Bones, ένας βιωματικός δίσκος με επιρροές από την κάντρι, τα μπλουζ και το κλασικό αμερικανικό τραγούδι του ’60.

Ολα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2014, που ο Moa Bones, κατά κόσμον Δημήτρης Αρώνης, έκατσε κι έγραψε στο δωμάτιό του τραγούδια που μιλούσαν για ταξίδια, εμπειρίες και απρόσμενες συναντήσεις των τελευταίων χρόνων, περιπετειώδεις ιστορίες. Αλλοτε αυτοψυχαναλυτικά και άλλοτε ως αποστάγματα μιας μίνι πενταετούς αυτοβιογραφίας, τα κομμάτια κλείστηκαν σε έναν δίσκο ντυμένα με μουσικές που τα μεταμορφώνουν σε αστικά παραμύθια.

Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Moa Bones είναι τραγουδοποιός και πολυοργανίστας, έχει γεννηθεί στην Αθήνα τον Μάιο του 1981 κι έχει σημαντική παρουσία στα εγχώρια μουσικά δρώμενα ως τραγουδιστής και κιθαρίστας των Modrec.