«Στροφοδίνες» που νικούν τον φόβο

«Είναι μερικά πράγματα που δεν χωράνε λόγια. Είναι περισσότερο μια αίσθηση που σου αφήνει κάποιος άνθρωπος, την οποία δεν μπορείς εύκολα να διατυπώσεις. Και δεν υπάρχει και λόγος. Αρκεί αυτό που νιώθεις και θυμάσαι. Αν μπορώ να πω κάτι, είναι ότι ο Βίκος έδινε μη ανθρώπινες λύσεις στα μικρά ανθρώπινα. Ενώ ήταν ένας πολύ κανονικός άνθρωπος, προσιτός, φιλικός και πράος, την ίδια στιγμή έμοιαζε σαν να μην ανήκε σ' αυτόν τον κόσμο. Αυτό προσπαθούσα να ανακαλύψω». Eτσι έχουν τα πράγματα για τον Γιώργο Νανούρη, όταν το βάρος της κουβέντας πέφτει στη σχέση του με τον Βίκο Ναχμία.

Ο «πατέρας» του εκστατικού «χορού των δερβίσηδων» στην Ελλάδα έφυγε πρόσφατα από τη ζωή νικημένος από τον καρκίνο, ενόσω προετοίμαζε την παράστασή του «Στροβιλιστές», 20 μέρες πριν από την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ψυχοθεραπευτής και δάσκαλος του Τάι Τσι, ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την πρακτική των στροβιλισμών στη Βιέννη, επηρεασμένος από τον σπουδαίο φιλόσοφο Αρνολντ Κάιζερλινγκ. Εκτοτε ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία στο θέατρο, μεταφέροντας στη σκηνή αυτή τη μέθοδο κάθαρσης και εσωτερικής λύτρωσης.

Στις 20, 21 και 22 του μήνα στον χώρο Ε της Πειραιώς 260 η φυσική του παρουσία θα λείπει. Οχι όμως και η ενέργεια της ψυχής του. Αυτό λέει και ο Γ. Νανούρης, μέλος της ομάδας των στροβιλιστών από τη στιγμή της δημιουργίας της και προσωπικός φίλος του Ναχμία.

• Βρήκατε τις ισορροπίες σας στην ομάδα μετά την απώλεια του Βίκου;

Ο Βίκος είχε φροντίσει να ολοκληρώσει τη φόρμα της παράστασης, επομένως δεν είχαμε να διαχειριστούμε κάποια άλλη δυσκολία, πέρα από το πάγωμα που σου αφήνει η απρόσμενη «φυγή» ενός συνεργάτη. Επιθυμία του ήταν να γίνει η παράσταση, όπως και να εξελίσσονταν τα πράγματα με την υγεία του.

• Πώς και ασχοληθήκατε με τον στροβιλισμό;

Ηρθε μαζί με τη γνωριμία μου με τον Βίκο. Τον γνώρισα μέσω της Ολιας Λαζαρίδου το 2002. Εκείνο τον καιρό ετοιμαζόταν να φτιάξει μια ομάδα με ανθρώπους που θα στροβιλίζονταν. Εγώ από παιδί είχα μεγάλο πρόβλημα με κάθε είδους περιστροφική κίνηση. Σκέψου, δεν έμπαινα καθόλου σε λεωφορεία. Με παρότρυνε να μπω στην ομάδα για να αντιμετωπίσω τον φόβο μου κατά πρόσωπο. Κάτι σαν ομοιοπαθητική δηλαδή. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια συμμετέχω στις παραστάσεις της ομάδας με μεγάλη χαρά. Αισθάνομαι, όμως, ότι μετά τον θάνατο του Βίκου αυτός ο κύκλος του στροβιλισμού τελειώνει κάπου εδώ για μένα. Αυτή η παράσταση θα είναι η τελευταία που συμμετέχω.

• Τι είναι οι «Στροφοδίνες»;

Ουσιαστικά πρόκειται για μια σκηνική αποτύπωση της πρακτικής του στροβιλισμού, συνάμα με ποιήματα του Ρουμί που είχε μεταφράσει ο Βίκος και μουσικές από τη σούφικη παράδοση και κάποιες καινούργιες που έγραψε ο Λάμπρος Πηγούνης. Πρόθεσή μας είναι να γνωρίσουμε στον κόσμο αυτή την τεχνική της έκστασης, η οποία είναι τρομερά επωφελής τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Τώρα, βέβαια, έχει μπει κι άλλος ένας στόχος. Να φτάσουμε τον Βίκο. Θα τα καταφέρουμε.

• Είστε πολυπράγμων. Η διαδικασία του στροβιλισμού σάς βοηθά να «αποτοξινωθείτε»;

Η φύση μου με θέτει διαρκώς σε εγρήγορση. Ο στροβιλισμός είναι λυτρωτικός στη ζωή μου. Είναι η μόνη ώρα που μπορώ να αφεθώ απόλυτα. Οταν ξεκινάς να στροβιλίζεσαι, όλα περνούν από μπροστά σου: άγχη, προβλήματα, αγωνίες, δουλειές, πάθη, η ζωή σου όλη. Κι εκεί που τα βλέπεις μπροστά σου, κάποια στιγμή φεύγουν, εξαφανίζονται. Παραδίνεσαι σε κάτι πιο εσωτερικό. Είναι μια θεραπεία κάθαρσης που ο καθένας βιώνει διαφορετικά.

• Και οι τρεις παραστάσεις είναι sold out. Ομως, πόσο εύκολο είναι για το κοινό να παρακολουθήσει ένα τόσο ιδιαίτερο θέαμα;

Το κοινό που έρχεται στις παραστάσεις είναι υποψιασμένο και ελεύθερο να αφεθεί στη φιλοσοφία αυτού που βιώνει την ώρα της παράστασης. Ακούγεται παράξενο, όμως όλοι μιλούν για ένα αίσθημα λύτρωσης και έκστασης. Είναι τρομερή η ενέργεια που βγαίνει από τη σκηνή κι όσο πιο ανοιχτός είσαι να τη δεχτείς τόσο πιο ανακουφισμένος βγαίνεις στο τέλος από την αίθουσα.