Ο πατέρας μου δεν είδε ποτέ τον Παρθενώνα

Μια ωρίτσα περίπου πριν οι Black Keys βγουν στη σκηνή του Terravibe, ο Πάτρικ Κάρνεϊ είχε όρεξη για κουβέντα. Αυτή η φοβερή μούρη, που κάθεται με ύφος πίσω από τα ντραμς του συγκροτήματος που πριν από 15 χρόνια σχημάτισε με τον συμμαθητή του, Νταν Αουερμπαχ, το σημαντικότερο γκρουπ της γενιάς τους, είχε μόλις επιστρέψει από την Ακρόπολη (την επισκέφθηκε με τη σύζυγό του που τον ακολουθεί στην περιοδεία), είχε δει μπροστά του τα θαύματα της Ιστορίας για τα οποία μάθαινε μικρός και είχε -γνωστός φαν του junk food- προλάβει να δοκιμάσει σουβλάκι. Και το χειρότερο: έχει ήδη προλάβει να τσακίσει το πόδι του στο περπάτημα.

Παρ' όλα αυτά είναι χαρούμενος και άνετος, ευγενής και συγκρατημένος, χαλαρός κι ετοιμοπόλεμος για τη συναυλία που ακολουθούσε. «Προτιμώ να καθίσω στον καναπέ, αν δεν σας πειράζει», είπε ο 35χρονος μουσικός και άραξε, ενώ την ίδια στιγμή έκανε μαλάξεις στο πονεμένο πόδι.

• Το Turn blue που θα ακούσουμε σήμερα είναι όντως το πιο ευαίσθητο άλμπουμ σας;

Είναι η πιο σκληρή δουλειά μας, καθώς ο Νταν χώριζε την περίοδο της ηχογράφησης κι εγώ περνούσα διάφορα. Οπότε σε τέτοιες στιγμές συναισθηματικής φόρτισης μπορεί εύκολα να παγιδευτείς στο κενό που δημιουργείται στο κεφάλι σου. Ευτυχώς, έχουν περάσει δύο χρόνια και πολλά άλλαξαν. Αν μπαίναμε αύριο στο στούντιο, τίποτα από το «Turn Blue» δεν θα ήταν ίδιο. Αλλά εγώ, που ξέρω την ιστορία μας από το 2000 που ξεκινήσαμε, σας διαβεβαιώ πως κάθε δίσκος έγινε με διαφορετική διάθεση και για εντελώς διαφορετικό σκοπό.

• Φαντάζεσαι να δουλεύεις μόνος;

Οχι, η συνύπαρξη με τον Νταν είναι ιδανική. Από την πρώτη μέρα, εδώ και 15 χρόνια. Εχουμε συνήθως 5-6 πολύ συγκεκριμένους τρόπους να ξεκινάμε και να ολοκληρώνουμε ένα τραγούδι, ακόμα κι όταν δεν είμαστε στο ίδιο mood. Ξέρετε, το γεγονός ότι συνεννοούμαστε δεν κάνει πιο εύκολη τη διαδικασία. Πιο ευχάριστη την κάνει. Κατά τα άλλα, το στούντιο είναι ένας χώρος που δίνεις την ψυχή σου, ακόμα κι όταν το κάνεις με το ζόρι, γιατί μέσα σου σε βασανίζουν χιλιάδες άλλα πράγματα.

• Είστε τελικά τόσο διαφορετικοί όσο λένε;

Είμαστε σαν τον Χοντρό και τον Λιγνό. Συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον και δεν μπορούμε χώρια.

Ο Σταν Λόρελ, ο Λιγνός.

• Είστε σαν αδέρφια -όπως λέει ο δίσκος σας «Brothers»- ή σαν παντρεμένο ζευγάρι;

«Και τα δύο. Είναι σαν να παντρεύτηκα τον κολλητό μου. Περνάω μαζί του περισσότερο χρόνο απ' ό,τι με οποιονδήποτε άλλο αδερφό μου. Ωστόσο, τις περιόδους που δεν δουλεύουμε θέλω απόσταση από τους Black Keys. Ο καθένας κάνει τις δραστηριότητές του. Εχουμε κοινούς φίλους, αλλά διαφορετικά χόμπι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που επιστρέψαμε από περιοδεία έλεγα «φτάνει, δεν θέλω να τον ξαναδώ», αλλά μετά, πέρασε.

• Τα πρώτα άλμπουμ, μια και το ανέφερες, δεν έχουν καμία σχέση με την εξέλιξη του γκρουπ. Δεν είχατε βρει ακόμη δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό;

Ημασταν πολύ νέοι. Εγώ 21, ο Νταν 22. Τίποτα δεν γινόταν με απώτερο σκοπό· κάναμε μόνο μουσική όπως μας ερχόταν. Ηχογραφούσαμε τραγούδια, χωρίς να ξέρουμε τι θα τα κάνουμε. Από το πέμπτο άλμπουμ και μετά μάθαμε τι πρέπει να προσέχουμε, τι να αλλάζουμε, πώς να διαχειριζόμαστε το υλικό που έχουμε στα χέρια μας. Στην αρχή, δεν είχαμε καν αρκετά χρήματα να πάμε σε κανονικό στούντιο.

• Ηταν η περίοδος που αποπειραθήκατε να γίνετε τρεις.

Δοκιμάσαμε με τον φίλο μας Gabe Fulvimar -ο οποίος συμμετείχε στα άλμπουμ- να γίνουμε κάτι σαν τρίο. Αλλά όταν χρειάστηκε να τον αντικαταστήσουμε, συνειδητοποιήσαμε πως κανείς άλλος δεν κουβαλά την τρέλα μας, δεν μπορεί να εργαστεί τόσο σκληρά. Στη ζωή μοιράζεσαι τα πάντα, εκτός από το όραμα. Σήμερα συμπεραίνω πως πράξαμε καλά, διότι ποιος άλλος θα ανεχόταν τις δυσκολίες που ζήσαμε τα πρώτα χρόνια; Αβεβαιότητα, χιλιόμετρα ατελείωτα, ζωή στους δρόμους, απλήρωτοι συνέχεια, ταξίδια από άκρη σε άκρη της χώρας μέσα σε φτηνά βαν. Από ποιον να απαιτήσεις τέτοια απόλυτη αφοσίωση;

• Ο τόπος καταγωγής σάς επηρέασε καθόλου;

Μας έκανε αγωνιστές. Το Ακρον είναι ένα μέρος σαν την Αθήνα. Οι δύσκολες συνθήκες του και οι λιγοστές ευκαιρίες σε υποχρεώνουν να παλέψεις διπλά, για όσα θες να πετύχεις, σε σχέση με τη Νέα Υόρκη και το Λος Αντζελες.

• Οταν ήρθε η παγκόσμια αναγνώριση, διαμορφώσατε πράγματα για να γίνετε πιο ελκυστικοί σε ευρύτερο κοινό;

Αλλαξε ο τρόπος που ταξιδεύουμε και το στήσιμο της παραγωγής επί σκηνής, για να ανταποκρίνεται στα μεγαλύτερα στάδια. Τίποτα δεν άλλαξε στον τρόπο που φτιάχνουμε κι αισθανόμαστε τη μουσική.

• Νιώθεις μουσικό φαινόμενο της εποχής;

Νιώθω την τύχη και την ευγνωμοσύνη ενός ανθρώπου που βρέθηκε από τον Ακρον να γυρίζει τον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπά. Ανοιξα σήμερα το παράθυρο στο ξενοδοχείο, είδα τη θέα και σκέφτηκα πως ο πατέρας μου δεν είδε ποτέ στη ζωή του τον Παρθενώνα, ενώ εγώ έχω ταξιδέψει εκτός Αμερικής τουλάχιστον 50 φορές. Απολαμβάνω αυτό που συμβαίνει. Το ξαναείπα: τύχη για έναν νέο στο Ακρον είναι να γίνει υπάλληλος στα Starbucks. Τελειώνοντας το κολέγιο ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις κάτι να κάνεις και καταλήγεις να ακολουθείς κάτι εντελώς διαφορετικό από το όνειρό σου: γίνεσαι δάσκαλος αντί για εκφωνητής αθλητικών μεταδόσεων. Βλέπω συνομηλίκους να πεθαίνουν από καρκίνο και προσπαθώ συνεχώς να μου θυμίζω πως η ζωή περνά σε ένα κλικ.

• Τραγουδάτε περισσότερο για τα αισθήματα παρά για πολιτική. Στην Ελλάδα συχνά συμβαίνει το αντίθετο.

Ετσι πρέπει να κάνουν οι καλλιτέχνες όταν το έχει ανάγκη ο τόπος. Αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός. Εμείς δεν έχουμε πάντα στο τραπέζι τις πολιτικές αιχμές. Αγαπάμε τη Δημοκρατική παράταξη, πληρώνουμε τους ανώτερους φόρους που μας αναλογούν και γράφουμε προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια σχετική αφύπνιση. Δεν χρειάζεται να πεις ότι γράφεις για την 11η Σεπτεμβρίου για να μιλήσεις για την κοινωνία και την πολιτική. Τα γεγονότα είναι εκεί, και η μουσική τα αγγίζει μόνη της.

• Πιστεύεις πως η Χίλαρι θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος;

Δεν ξέρω. Είναι έξυπνη, εξαιρετικά μορφωμένη, αλλά δεν μου αρέσει η οικογενειακή παράδοση στην πολιτική. Αυτό το κρυφό χέρι που σπρώχνει πάντα τους ίδιους ανθρώπους προς τα μπρος. Η πολιτική με τον τρόπο που ασκείται είναι ένα πολύ τρομακτικό πράγμα.

• Δεν θα αντέχατε τότε στην Ελλάδα.

Μην το λες, και στην Αμερική ισχύει - αν εξαιρέσεις τον Μπαράκ Ομπάμα.

• Κλείσατε 15 χρόνια, τα επόμενα 15 πώς τα ονειρεύεστε;

Δεν φτάνει το μυαλό ώς εκεί. Οσες φορές έκανα μακρόπνοα σχέδια, μια αόρατη μαγική δύναμη τα διέλυσε. Και το 2008 νόμιζα ότι όλα είχαν στρώσει στη ζωή μου, αλλά η οικονομική ύφεση σάρωσε τα πάντα. Επί έξι χρόνια δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Κι ήμουν και μεγάλος για να αρχίσω την κοκαΐνη να ξεχαστώ.

• Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που κάνει ο Νταν πριν βγει στη σκηνή;

Πιάνει την κιθάρα και τη χαϊδεύει.

• Κι εσύ;

Είκοσι πέντε χιλιάδες κόσμου και άψογη διοργάνωση

Οι προβολείς έκαναν τη νύχτα μέρα, τα λέιζερ έφταναν ώς τα γύρω βουνά. Το Terravibe ήταν από νωρίς ένα καλοκαιρινό ψηφιδωτό με παιδιά, ρακέτες, μπίρες, γέλια, δραστηριότητες, γκράφιτι, στρωμένα παρεό, ξάπλες στο γρασίδι, κουκούλες και ζακέτες στην πρώτη γραμμή για τις βραδινές ώρες. Το σημαντικότερο μουσικό φεστιβάλ της χώρας ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς: ο κόσμος είχε φτάσει χωρίς ταλαιπωρία -κι άρα με ανεβασμένη διάθεση-, η διοργάνωση ήταν άψογη, η ροή στις εισόδους καλύτερη από ποτέ, ο χώρος καταπράσινος κι υπέροχος. Το μότο πάνω από τη σκηνή («We celebrate, you enjoy») μας θύμιζε τα 20 χρόνια που περάσαμε χέρι χέρι με το Rockwave...

Περισσότεροι από 25.000 κόσμου γέμισαν από νωρίς τον χώρο κι έκαναν ζέσταμα με τους Eλληνες «1000mods» και τους εξαίρετους Black Angels από το Τέξας, που ήταν σε μεγάλη φόρμα. Ομως, κακά τα ψέματα, όλοι ζούσαν για τη στιγμή που ο Πάτρικ Κάρνεϊ και ο Νταν Αουερμπαχ θα έπαιρναν θέση στην πελώρια σκηνή.

Το ρολόι θα έδειχνε δέκα ακριβώς. Η αντίστροφη μέτρηση που ακουγόταν από τα ηχεία μάς έφερνε σε απόσταση αναπνοής από το συναυλιακό όνειρο ετών, κι ο Νταν με ένα μαύρο πουά πουκάμισο έδινε το σύνθημα: «Πάρτε βαθιές ανάσες, εισπνοές, εκπνοές και ξεκινάμε. Καλησπέρα!» Ξεκίνησαν με το «Dead and gone» και τον Νταν να τραγουδά με ύφος: «Don't you drag me along / If you do, you know I'll follow you / Until the truth is known / I'll go anywhere you go, oh oh oh».

Πίσω από τα ριγέ πολύχρωμα τύμπανα, ο Πάτρικ Κάρνεϊ, με τον χαρακτηριστικό μαύρο σκελετό γυαλιών και τη φράντζα που μισοκρύβει το δεξί μάτι, απέδειξε ότι είναι πολύ μεγάλος παίκτης. Ο τραυματισμός του στον ώμο (η συναυλία της Αθήνας ήταν μόλις η δεύτερη μετά από πεντάμηνη παύση), όχι μόνο δεν φάνηκε να τον κρατά πίσω, αλλά με τη γνωστή cool διάθεσή του χάρισε στη νύχτα τα σόλο που της άξιζαν.

Το set list ήταν από τα πιο δυνατά των live τους κι εν πολλοίς βασισμένο στο πρόσφατο «Turn blue». Παρ' όλα αυτά, τα δύο αγαπημένα παιδιά από το Οχάιο δεν μας στέρησαν τα «πέρα δώθε» στις μεγάλες τους ροκ εν ρολ στιγμές, όπως εκεί σχεδόν στη μέση της βραδιάς που είπαν το «I got mine» ή το «Too afraid to love you» (μακράν από τις κορυφαίες στιγμές), όπου η φωνή του Νταν ήταν όσο απελπισμένη απαιτεί το σπουδαίο τραγούδι.

Από εκεί και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Ηρθε το «Gotta Get Away» και η ένταση δυνάμωσε. Στο «She's Long Gone» η κιθάρα κι ο ρυθμός πήραν φωτιά, κι ενώ ο κόσμος απαιτούσε να ακούσει το «Fever» ο Νταν απαντούσε: «Χμμ, κάτι μου θυμίζει αυτό που μουρμουρίζετε». Λίγο πριν από το τέλος ήρθε τελικά η σειρά του. Ακολούθησε το «Lonely Boy». Ενώ, το «Little Black Submarines» έγραψε το φινάλε, προκάλεσε χαμό και μας άφησε με τη γεύση μιας σπουδαίας συναυλίας, να ψιθυρίζουμε στην επιστροφή «I should've seen a glow / But everybody knows / That a broken heart is blind»...