Selfie με τον Βαν Μόρισον

Το Λονδίνο το πετύχαμε με καταγάλανο ουρανό την προηγούμενη εβδομάδα. Την ώρα που στην Αθήνα είχαμε, είχατε για την ακρίβεια, «μουλιάσει» από το πολύ νερό, στο συνήθως βροχερό Λονδίνο ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Πήγε ο Τσίπρας στο Βερολίνο κι έφερε τον ήλιο εκεί, όπως είπε στη Μέρκελ, πήγαμε κι εμείς στο Λονδίνο τις ίδιες ακριβώς μέρες και τους μεταφέραμε τον... αθηναϊκό καιρό.

Η δική μας αποστολή ευτυχώς ήταν πολύ διαφορετική. Και πιο γοητευτική. Ηταν για να δούμε live τον Βαν Μόρισον, τον περίφημο «Van the Man». Στο Royal Albert Hall, τον πιο ιστορικό χώρο του Λονδίνου, που άνοιξε τις πόρτες του για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1871, ενάμιση αιώνα πριν.

Ο Βαν Μόρισον έπαιζε στο πλαίσιο μιας σειράς συναυλιών για την ενίσχυση εκείνων που παλεύουν στην Αγγλία -γιατροί, νοσοκόμοι κι εθελοντές- ενάντια στον παιδικό καρκίνο. Εβδομήντα ετών πλέον, δεν νομίζω πως θα μας δινόταν ξανά η ευκαιρία. Εβγαλε και καινούργιο δίσκο, το «Duets», ήταν αυτή η αφορμή ώστε στη συγκεκριμένη συναυλία να βγει στη σκηνή με διάφορους καλλιτέχνες κάνοντας ντουέτα. Από τον Ρότζερ Ντάλτρι, τον τραγουδιστή των Who, ώς τον Μικ Χάκναλ των Simply Red. Ωραίες πινελιές, δεν λέω, αλλά εμείς ήμαστε εκεί για τον Βαν.

Βγήκε με κουστούμι, κλασικό καπέλο, σηκωμένους γιακάδες και μαύρα γυαλιά, που δεν τα αποχωρίστηκε ούτε λεπτό. Κοντά στις δύο ώρες έπαιξε, η φωνή του είναι καταπληκτική, ο ίδιος παραμένει «βαρύς» και «μάγκας», με την καλή έννοια όμως, ευγενικά «μάγκας», κύριος, θα έλεγα καλύτερα, που αποπνέει σεβασμό. Respect για τον Ιρλανδό τραγουδοποιό, οι περισσότεροι υποκλίνονται στο μουσικό του μεγαλείο.

Εχει έρθει δύο φορές στην Ελλάδα ο «Van the Man». Τη μία έπαιξε στο θέατρο του Λυκαβηττού τη δεκαετία του ’80. Ημουν μικρός, δεν τον είδα, δεν ήταν και τόσο καλός, λένε κάποιοι που τον παρακολούθησαν τότε κι ανταλλάξαμε μεταξύ μας εντυπώσεις, βαρέθηκαν. Εντάξει, λογικό κατά κάποιο τρόπο, άλλο να παίζεις στο Λονδίνο κι άλλο στην... Αθήνα. Τη δεύτερη φορά τον είδαμε εντελώς ξαφνικά και απρογραμμάτιστα, έπαιξε πριν από μια συναυλία του Μπομπ Ντίλαν στη Λεωφόρο, το 1989 αν δεν κάνω λάθος. Βγήκε, ερμήνευσε τρία τραγούδια στην αρχή, δεν συστήθηκε ποτέ στον κόσμο και αποχώρησε. Δεν «πιάνεται» φυσικά για συναυλία του. Και γενικώς δεν κάνει πολλά live ο Βαν, ειδικά τα τελευταία χρόνια που έχει κάπως αποσυρθεί από το προσκήνιο.

Μέχρι και πριν από μία πενταετία περίπου ήταν πολύ ενεργός και δραστήριος, κυκλοφορούσε δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο, πολυγραφότατος, πάντοτε σε υψηλό επίπεδο, από τους καλλιτέχνες εκείνους που έχουν δικαίως κερδίσει τον σεβασμό όλων.

Ελάτε τώρα να κάνουμε λίγο τη σύγκριση μεταξύ του Royal Albert Hall και του δικού μας Μεγάρου Μουσικής, αλλά και της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Ολοι τους είναι προσεγμένοι και «σοβαροί» χώροι συναυλιών. Ενα πράγμα θέλω να σας πω βασικά: για τις φωτογραφίες και τα social media. «Επιτρέπεται να τραβήξουμε φωτογραφίες;» ρωτήσαμε την ταξιθέτρια που μας οδήγησε στις θέσεις μας. Μας κοίταξε με απορία: «φυσικά», απάντησε.

Για δοκιμάστε να τραβήξετε φωτογραφία στο Μέγαρο ώστε να την ανεβάσετε στο twitter, όπως συνηθίζω να κάνω σε κάθε live. Απαγορεύεται διά ροπάλου, σε «σημαδεύουν» με φακό οι υπεύθυνοι, έρχονται δίπλα, σου λένε να κατεβάσεις το κινητό, μόνο έξω δεν σε πετούν. Τι κι αν τους εξηγείς, δεν καταλαβαίνουν. Ας εκσυγχρονιστούν λίγο τέλος πάντων και να χαλαρώσουν. Αλλωστε, κάθε post που γίνεται σε real time στα social media υπέρ τους είναι.