Κάποιοι είναι πολύτιμοι και χωρίς πτυχίο

Φανταστείτε λοιπόν, στη χρυσή εποχή του Τρίτου Προγράμματος επί Μάνου Χατζιδάκι, να έχανε ξαφνικά τη θέση του από τη διεύθυνση του Τρίτου γιατί δεν έχει πτυχίο Πανεπιστημίου! Σκεφτείτε επίσης να έχανε τη θέση του στην ΕΡΤ ο Δημήτρης Χορν, που είδε και έπαθε ο Καραμανλής να τον πείσει να αναλάβει τη διεύθυνση της ΕΡΤ, επειδή και αυτός δεν έχει πτυχίο Πανεπιστημίου.

Σκεφτείτε να προτεινόταν να γίνει διευθυντής ενός ανάλογου μεγάλου κρατικού οργανισμού ο Κώστας Γαβράς ή ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος ή ο Μιχάλης Κακογιάννης ή ο Αλέκος Σακελλάριος ή ο Γιάννης Δαλιανίδης ή ο Σκαλκώτας ή ο Μητρόπουλος και να μην τους δέχονταν επειδή δεν έχουν πτυχίο Πανεπιστημίου. Σκεφτείτε δηλαδή να ζούσε η Κάλλας και όταν της πρότειναν μια τέτοια θέση, τελικά να μην μπορούσε να προσληφθεί απλώς και μόνο γιατί δεν είχε πτυχίο Πανεπιστημίου. Νομίζετε ότι αστειεύομαι;

Την περασμένη εβδομάδα απ’ ό,τι έμαθα έληξε η θητεία ως μέλους του Δ.Σ. της ΕΡΤ του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι από τους πιο σοβαρούς και συγχρόνως από τους πιο δημοφιλείς συνθέτες τα τελευταία 30 χρόνια. Συγχρόνως έχει ταλέντο να διοικεί και να οργανώνει πράγματα. Το πέρασμά του από τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος ήταν από τα καλύτερα από την εποχή του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά δυστυχώς ο καινούργιος νόμος για τα διοικητικά συμβούλια και τους διευθύνοντες συμβούλους στους δημόσιους οργανισμούς απαιτεί πτυχίο Πανεπιστημίου, ακόμα και αν αυτοί που το έχουν και ταλέντο δεν έχουν και γνώσεις δεν έχουν και διοικητικές ικανότητες δεν έχουν κ.λπ.

Στην εποχή μας ο καθένας μπορεί να πάρει πτυχίο Πανεπιστημίου ακόμα και σε μεγάλη ηλικία μέσω του Ανοιχτού Πανεπιστημίου ή και με άλλους τρόπους. Και είναι πολλοί αυτοί που και μετά τα 50, προσβλέποντας σε καλύτερο μισθό ή καλύτερη σύνταξη ή καλύτερη θέση, μπαίνουν στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και ξαφνικά, κάποιοι ακόμα και μέσα στην ασημαντότητά τους, προβάλλουν και αξιώσεις. Κάπως έτσι, όμως, τα πράγματα δεν πάνε καλά διότι ασφαλώς πρέπει να έχεις πτυχία -και πτυχία γερά- και γνώσεις και πείρα για να γίνεις γιατρός ή δικηγόρος ή οικονομολόγος.

Αλλά για δουλειές όπως το θέατρο, το σινεμά ή ακόμα και η τηλεόραση ώς ένα σημείο και το ίντερνετ, σίγουρα η δημοσιογραφία, η μουσική κ.λπ. χρειάζεται πάνω απ’ όλα ταλέντο, πείρα, γνώση και συγκεκριμένες ικανότητες διοίκησης. Λένε πως αυτό το νομοσχέδιο, που κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες και που προφανώς φτιάχτηκε χωρίς να σκεφτούν οι δημιουργοί του τις περιπτώσεις που προανέφερα αλλά κυρίως ΔΕΚΟ, νοσοκομεία κ.λπ. κ.λπ. χρειάζεται κάποιες τροποποιήσεις και κάποιες εξαιρέσεις. Κάτι άκουσα για μια τροποποίηση που θα εξαιρεί π.χ. «εθνικές» ή «διεθνείς» προσωπικότητες με γνώσεις και πείρα σε συγκεκριμένα θέματα, που δεν είναι ανάγκη να είναι προσωπικότητες γνωστές σε όλους τους πολίτες, αλλά να τους ξέρουν αυτοί που πρέπει και να τους σέβονται ακόμα και... χωρίς πτυχίο Πανεπιστημίου.

Ενα Δ.Σ. ενός τέτοιου οργανισμού σαν την ΕΡΤ, και όχι μόνον βέβαια, χρειάζεται ανθρώπους με γνώση, ταλέντο και όρεξη, χρειάζεται ανθρώπους που να ξέρουν τη δουλειά και να είναι χρόνια μέσα σ’ αυτήν. Χρησιμοποίησα φυσικά το παράδειγμα του Δημήτρη Παπαδημητρίου γιατί σίγουρα εκείνος και ξεχωριστός είναι και δεν έχει ανάγκη μια τέτοια κρατική θέση - αντιθέτως κάθε ανάλογη κρατική θέση έχει ανάγκη εκείνον. Κάποιος πρέπει να μάθει σε όλους αυτούς πως ένα πτυχίο Πανεπιστημίου προσφέρει ειδίκευση και όχι μόρφωση ή καλλιέργεια αλλά ακόμα και έτσι είναι σημαντικό και τι έχει σπουδάσει κάποιος - όχι πτυχίο να ’ναι και ό,τι να ’ναι.

Ελπίζω πως οι αρμόδιοι υπουργοί που επεξεργάζονται αυτό το νομοσχέδιο θα το σκεφτούν σοβαρά και θα «διορθώσουν» κάποια κομμάτια για κάποιες ειδικές περιπτώσεις, για το καλό δηλαδή συγκεκριμένων οργανισμών και θέσεων.