Αναρωτιούνται πολλοί γιατί ενώ το σύστημα είναι σε κρίση και δημιουργεί συνθήκες ασφυκτικές για τα λαϊκά στρώματα παράγοντας απογοήτευση, απελπισία και οργή, τα κόμματα της Αριστεράς φυτοζωούν και την κατάσταση εκμεταλλεύεται η Ακρα Δεξιά η οποία σε πολλές χώρες είτε φιγουράρει στην πρώτη θέση και συμμετέχει σε κυβερνήσεις είτε είναι στον προθάλαμο της εξουσίας και θεωρείται πια μια κανονικότητα.
Ενδεχομένως γιατί η Αριστερά έχει χάσει εδώ και καιρό το πλειοψηφικό πακέτο στην τράπεζα του θυμού στην οποία κάποτε ήταν ο βασικός μέτοχος. Ούτε εκφράζει τον θυμό που είναι διάχυτος ούτε τροφοδοτεί με ελπίδα και προοπτική τις υποτελείς τάξεις. Οι μεγάλες αφηγήσεις της έχουν απαξιωθεί. Η επανάσταση οδήγησε σε δυστοπίες (ο στρατοπεδικός κομμουνισμός, κατά τον Κώστα Παπαϊωάννου), ο ευρωκομμουνισμός εξέπνευσε χωρίς να δοκιμαστεί στην κυβερνητική πράξη, η στρατηγική της μεταρρύθμισης εκφυλίστηκε και έγινε δεκανίκι του νεοφιλελευθερισμού (η περίπτωση της σοσιαλδημοκρατίας). Το κενό καλύπτει η Ακρα Δεξιά, όπως και στο απώτερο παρελθόν όταν διαχειρίστηκε πολύ καλύτερα από την Αριστερά την απογοήτευση του κόσμου. Με ολέθρια φυσικά αποτελέσματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα της Ακρας Δεξιάς κερδίζουν έδαφος όπου η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της αδυνατεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Στη Γερμανία το AfD είναι πρώτο στις ηλικίες μέχρι των 24 ετών. Για τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν το πολιτικό καθήκον της γενιάς που έρχεται είναι η βεβήλωση του αβεβήλωτου. Προφανώς αλλιώς το είχε στο μυαλό του. Στην Αυστρία προηγείται καθαρά. Στην Ολλανδία έχουμε την πιο δεξιά κυβέρνηση στην Ιστορία της χώρας και το κόμμα του Βίλντερς είναι ο βασικός πυλώνας στην κυβέρνηση. Στην Ιταλία Μελόνι και Σαλβίνι κυβερνούν παρά τους μεταξύ τους καβγάδες.
Στην Ισπανία έχουμε δύο ακροδεξιά κόμματα, το ένα εκ των οποίων, το VOX, συμμετέχει σε τοπικές κυβερνήσεις. Στην Πορτογαλία όπου η Ακρα Δεξιά δεν υπήρχε, σήμερα είναι υπολογίσιμο μέγεθος. Στην Ελλάδα τα κόμματα που είναι δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας συγκεντρώνουν ποσοστό κοντά στο 18%. Στη Γαλλία τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα. Το κόμμα της Λεπέν έχει ξεπεράσει το 30% και είναι πολύ πιθανό να κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές σε λίγες μέρες βάζοντας δύσκολα στον αιρετό μονάρχη Μακρόν, το κόμμα του οποίου βαράει διάλυση. Τα διλήμματα που έθεταν στο παρελθόν η γκολική παράταξη και ο μακρονισμός για να μην εκλεγούν, στην αρχή ο πατέρας Λεπέν, αργότερα η κόρη του, συσπείρωσαν και την Αριστερά, αλλά στην παρούσα φάση μάλλον δεν μπορούν να αποδώσουν.
Απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο που έχει πάρει μαζικές διαστάσεις σε αρκετές χώρες της Ευρώπης πώς αντιδρά η Αριστερά; Θα περίμενε κανείς ότι τα εκλογικά αποτελέσματα θα προκαλούσαν τουλάχιστον ανησυχία και προβληματισμό, για να μην πούμε πανικό, και τα κόμματά της θα υποχρεώνονταν να αναζητήσουν τρόπους προκειμένου να απαντήσουν σοβαρά και πειστικά, να βγάλουν τους πολίτες από τον πεσιμιστικό λήθαργό τους, να δείξουν τον στόχο και κυρίως τον δρόμο που προτείνουν για να φτάσουν στον στόχο. Σε πολλές όμως περιπτώσεις αντί για διάλογο και συνεννόηση έχουμε συγκρούσεις. Ηγεμονισμοί, μικρομεγαλισμοί, βεντετισμοί, ναρκισσισμοί, ανελέητες κοινοτοπίες, υπερτροφικά και αξιοθρήνητα εγώ δίνουν τον τόνο.
Η σοσιαλδημοκρατία κατηγορεί την άλλη Αριστερά για ακροαριστερό λαϊκισμό και δεν θέλει πάρε-δώσε μαζί της. Η άλλη Αριστερά κατηγορεί τη σοσιαλδημοκρατία ότι είναι μια συστημική δύναμη και την καταγγέλλει για χειραγώγηση των μαζών. Αν βάλουμε στο κάδρο και τη σύρραξη στην περιοχή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, θα έχουμε την πλήρη εικόνα. Η μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και η προγραμματική αφλογιστία της από τη μια και η απολιθωμένη στενοκεφαλιά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η αυτοθέλητη αιχμαλωσία της στον ζυγό της παραλυτικής ενδοσκόπησης από την άλλη σπρώχνουν τους πολίτες είτε στην αποχή είτε στην Ακρα Δεξιά που πουλάει αντιελιτισμό και υπόσχεται γρήγορες λύσεις.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το λαϊκό μέτωπο που επιχειρούν να συγκροτήσουν τα κόμματα της Αριστεράς στη Γαλλία και για να αποτρέψουν τη νίκη της Ακρας Δεξιάς και για να αποδομήσουν τον μακρονισμό θα λειτουργήσει; Θα καταφέρει να βάλει φρένο στην ύβρη της πλήρους κατίσχυσης της Ακρας Δεξιάς; Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε. Κι αν λειτουργήσει, θα γίνει το παράδειγμα και για άλλες χώρες; Οι Τουπαμάρος είχαν την απάντηση σε τέτοιου τύπου ζητήματα. Το κεντρικό σύνθημά τους ήταν: «Οι λέξεις μάς διχάζουν, η δράση μάς ενώνει».
Ανάγωγα
Ποιο είναι το πρόβλημα της Γαλλίας για τον Εμανουέλ Μακρόν; Το κόμμα της Λεπέν και το κόμμα του Μελανσόν. Η θεωρία των δύο άκρων στην πράξη. Αυτή τη θεωρία διακινεί συστηματικά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ζόρια για τον αιρετό μονάρχη της Γαλλίας και τον αρχηγό του κόμματος των ιδιοκτητών της Ελλάδας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας