Πέντε λεπτά κάνει το τρόλεϊ να καταφέρει να φτάσει στη στάση, μετά το φανάρι της Σταδίου.
Εχουμε ήδη διανύσει την εκεί βαριά και ανθυγιεινή λεωφόρο κατά μήκος, δεν μας έχει λείψει τίποτε, ούτε η μαύρη και λιγδερή Πατησίων των Χαυτείων που άνοιξαν το στόμα και μας έχαψαν.
Οπότε η πλατεία Συντάγματος φαίνεται για λίγο φωτεινή κι ανοιχτόκαρδη, παρά τα ταξί που εμποδίζουν την πρόσβαση, το περιπολικό που έχει καβαλήσει το πεζοδρόμιο, τις μηχανές που παίζουν με το βαρύ σοβιετικό μας όχημα. (Τέτοια τρόλεϊ είδα την άνοιξη στην Αγιοπετρούπολη και πολύ συγκινήθηκα, σας το είπα;)
Τέλος πάντων φτάνουμε και κατεβαίνουμε, αν και μας εμποδίζουν για λίγο αυτοί που θέλουν να ανέβουν.
Στην Αθήνα κάθε στιγμή έχει σασπένς, κερδίζεις τον χώρο που καταλαμβάνεις με τον αγώνα σου και τον ιδρώτα σου.
Περνάμε ανάμεσα από τα ταξί και να 'μαστε στο πεζοδρόμιο, φαρδύ και επιβλητικό, όπου δεσπόζει περίπτερο λαμπρό, μηχανές αστυνομικών και απλών πολιτών, και διάφορα πηγαδάκια κανιστροφόρων νέων και νεανίδων.
Βγάζουν από τα κάνιστρα κάτι χαρτάκια, κάτι κουτάκια, και μας πλησιάζουν: «Πάρτε κι εσείς ένα δωράκι» λένε.
Αν πάρεις το δωράκι, ένα μαντιλάκι με άρωμα ή κάτι παρεμφερές, σου ζητούν τηλέφωνο και διεύθυνση, αν δώσεις το νούμερο, σου τηλεφωνούν για τα επόμενα δέκα χρόνια κάθε μεσημέρι όταν σε παίρνει ο ύπνος, ή κάθε βράδυ όταν σε παίρνει ο ύπνος, να διαφημίσουν ινστιτούτα καλλονής, ραφεία, ενυδρεία, δεν ξέρω τι.
Στην Ερμού σε κλείνει το ψεύτικο τρενάκι που βρομάει μαζούτ, οπότε σου ορμάνε άλλοι νέοι, χωρίς κάνιστρα, να σου κάνουν μια ερώτηση αυτοί.
Λες όχι στον έναν, έρχεται άλλος, ξαναλές όχι, σε κοιτάζουν άγρια καμιά δεκαριά.
Αισθάνεσαι πολύ κακός άνθρωπος.
Αν περνάς κάθε μέρα από κει, σε λίγο καιρό χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία από την ίδια την κακία σου, που οφείλεις να υφίστασαι.
Στην Καραγιώργη Σερβίας είναι η διάβαση όπου ποτέ δεν σταματά κανείς, κι όταν την περάσεις σε υποδέχονται οι ζητιάνοι στη στάση ξεκούρασης της γιόγκα, αλλά εδώ είναι στάση προσκυνήματος, εσένα προσκυνάνε, κρίμα που δεν το εκτιμάς.
Παρακάτω πληροφορείσαι ότι πρέπει να πεθάνει ο πολιτισμός και να απελευθερωθεί κάθε μορφή ζωής, και συμφωνείς αυθόρμητα.
Μάλιστα σου 'ρχεται να αρχίσεις να ουρλιάζεις σαν τον Ταρζάν επί τόπου, αλλά κρατιέσαι γιατί ακόμα δεν έχει επέλθει η πλήρης απελευθέρωση ζώων, πουλιών και ανθρώπων.
Μέχρι να φτάσεις πάντως στο πεζοδρόμιο με τα ακριβότερα κοσμηματοπωλεία της χώρας, έχεις σιχαθεί τον εαυτό σου και σύσσωμο το ανθρώπινο γένος μαζί.
Γι' αυτό σας λέω, σύντροφοι, αφήστε την αναθεώρηση του Συντάγματος κι αναθεωρήστε αυτή τη δυσθεώρητη πλατεία. Δεν βλέπεται και δεν περπατιέται. Πόσες φορές να αλλάξει πια Σύνταγμα το ρημαδοκράτος;
Υπάρχει αλλού τέτοια συνήθεια, κάθε τρεις και λίγο οι κυβερνήσεις να ασχολούνται με αναθεωρήσεις Συνταγμάτων; Και να πεις πως αλλάζουν τα προνόμια των πολιτικών έναντι των πολιτών;
Η θολούρα των ορίων στην πλατεία με το όνομα του Συντάγματος δείχνει και της πολιτικής ζωής μας τη θολούρα. Αλλά βέβαια είναι πολύ πιο δύσκολο να σουλουπώσεις μια τέτοια πλατεία από το να φτιάξεις το επιθυμητό Σύνταγμα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας