Αντικατοπτρισμός πάνω από το νερό

Η επίσκεψη στη Χαλκίδα για δουλειές στην καρδιά του Νοέμβρη δεν προμήνυε κάτι σημαντικό. Δημόσιες υπηρεσίες και συναντήσεις για υποχρεώσεις, κουβέντες τυπικές κυρίως και ώρες αναμονής.

Ο καιρός ξεγελούσε την εποχή και από τα παράθυρα έμπαινε ήλιος - ή κάτι που θύμιζε ήλιο. Τη θάλασσα την είχαν δει το πρωί νωρίς, ήρεμη, αλλά δεν προλάβαιναν να τη σκεφτούν όσο οι υποχρεώσεις έτρεχαν.

Κάποτε όμως οι δουλειές έφτασαν σε ένα τέλος. Οταν βγήκαν στον δρόμο, θα ‘ταν μεσημεράκι, η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή.

Τα βαριά πανωφόρια που έβαλαν το πρωί ξεκινώντας από την Αθήνα τώρα ήταν ασήκωτα. Δεν τόλμησαν να τα βγάλουν στην αρχή.

«Πού να τα κρατάς στο χέρι τώρα», σκέφτηκαν. Κι ύστερα ο χρόνος πίεζε. Λίγη ώρα είχαν στη διάθεσή τους πριν επιστρέψουν, ίσα ίσα να πιουν έναν καφέ, να τσιμπήσουν κάτι κι ύστερα πίσω στην Αθήνα.

«Τουλάχιστον, ας πιούμε έναν καφέ στην παραλία», είπε ένας. Συμφώνησαν. Ολοι κουρασμένοι ήταν, είχαν ξυπνήσει νωρίς και τον είχαν ανάγκη.

Κοίταξαν τα ρολόγια τους. «Εχουμε μισή ωρίτσα», ψιθύρισε η μάνα.

Το δρομάκι που έβγαζε στην παραλία του Ευρίπου δεν άργησε να εντοπιστεί και σε λίγο βρέθηκαν να περπατούν παράλληλα με το νερό, που ξεγελούσε το φθινόπωρο και γυάλιζε λείο κάτω από το φως.

«Εκεί απέναντι έχει πλαζ το καλοκαίρι», είπε ο πατέρας. «Οταν ήμουν φαντάρος, εκεί κάναμε μπάνιο και παραβγαίναμε ποιος θα φτάσει πιο μέσα».

«Δεν είναι επικίνδυνο να κολυμπάς εδώ;», ρώτησε η μία κόρη.

«Είναι, θέλει προσοχή», της απάντησε. «Εμένα μια φορά παραλίγο να με παρασύρει το ρεύμα, ίσα που πρόλαβα να γυρίσω».

Δεν του απάντησε. Ηταν αργά για ανησυχία. Και τα προς επίλυση θέματα, πολλά. Τα συζήτησαν άλλη μια φορά, θα έρχονταν κι άλλες -το ήξεραν- αλλά επανήλθαν.

Ηρθαν κι οι καφέδες, ήρθαν και τα «τσιμπήματα». Εφαγαν, «στύλωσαν» και σηκώθηκαν να φύγουν.

Κοίταξαν μια τη θάλασσα.

«Μοιάζει με καλοκαίρι», είπε η άλλη κόρη.

«Σαν να είναι Μάιος ή Ιούνιος», της απάντησε η τρίτη.

Γύρισαν προς το στενό. Η μία, που ήθελε να κρατήσει κάτι από την εικόνα, ξαναγύρισε να κοιτάξει πίσω.

Καραβάκια έπλεαν στο βάθος. Κάποια από αυτά άφηναν καπνό και η απέναντι στεριά είχε χαθεί. Πουθενά δεν έβλεπε την πλαζ.

Λουλούδια έβλεπε και παρτέρια και ανθρώπους που έκαναν βόλτα πλάι στη θάλασσα. Σημαίες ανέμιζαν στην αύρα.

Ενα ζευγάρι, ένας κύριος με καφέ κοστούμι και ημίψηλο καπέλο και μια κυρία.

Η φορεσιά της λευκή και μακριά, με κρινολίνο. Κρατά ομπρελίτσα για τον ήλιο.

Πιο πίσω ένα άλλο ζευγάρι κάθεται σε ψάθινες πολυθρόνες. Ο μεσήλικας κύριος με την γκρίζα γενειάδα φοράει ανοιχτόχρωμο ψαθάκι με μαύρη κορδέλα, ενώ και η καθιστή κυρία προστατεύεται από ομπρέλα.

Απολαμβάνουν όλοι τον καιρό, τη μυρωδιά του ιωδίου, διακοπές μιας άλλης εποχής, κάπου 150 χρόνια πριν.

Σε μία άλλη χώρα, σε έναν άλλο καιρό, ίσως και άλλη εποχή του χρόνου.

Αγνωστες οι χαρές και οι έγνοιες τους, άγνωστα και τα ονόματά τους. Ισως μάλιστα να μην υπήρξαν ποτέ πραγματικά.

Κι αυτός που τους απαθανάτισε -ή τους γέννησε στη μήτρα της φαντασίας- πιθανόν δεν είχε σκεφτεί ποτέ ότι μια μέρα σαν σήμερα μια επισκέπτρια της Χαλκίδας θα έβλεπε τον αντικατοπτρισμό τους πάνω από τα τρελά νερά του Ευβοϊκού.

Μα σήμερα ήταν τα γενέθλια του δημιουργού και ένα μικρό σύννεφο της τα θύμισε.