Σαν να ερχόταν από αλλού. Από το χτες, από το αύριο, δεν ξέρω, πάντως όχι από εκεί που συνωθούνται το αυτονόητο με το στερεότυπο. Η μορφή του, η ομιλία του, η συμπεριφορά του, ο χρόνος που έδινε στον εαυτό του για να σκεφτεί πριν εκστομίσει μια φράση, τον τοποθετούσαν ουσιαστικά έξω από εκεί που βασιλεύει η τυραννία τής άνευ όρων οικειότητας, δίνοντάς στο οικείο χρόνο για να αναπτυχθεί με φυσικότητα, χωρίς τη χρήση αμήχανων βελτιωτικών.
Από το χτες ο Γιώργος Μανιάτης έφερε τη σχέση του με το βιβλίο, ήταν ο άνθρωπος του βιβλίου, διαβατήριο τότε πολύτιμο για την είσοδο αλλά και την εξέλιξη στο Πανεπιστήμιο. Τον συνάντησα στο Τμήμα Επικοινωνίας, την εποχή της περιπλάνησης στο κέντρο της Αθήνας, στο οποίο ευτυχώς παρέμεινε το τμήμα. Μετά την πρώτη μας μετακόμιση, τα γραφεία μας ήταν δίπλα δίπλα για καιρό.
Αγαπούσε τη ζωγραφική, κάτι που φαινόταν και από τους πίνακες της Λίας που τους καμάρωνε και που υπήρχαν στο γραφείο του για να μας καλημερίζουν. Νομίζω ότι οι λίγοι συνάδελφοι και φοιτητές του μεταπτυχιακού που συνυπήρξαμε τότε στην οδό Ακαδημίας είχαμε νιώσει αυτό που λέμε πανεπιστημιακή κοινότητα για έναν απλό λόγο: ήταν όμορφος ο χώρος όπου συνυπήρχαμε, χωρίς τα ηλίθια φώτα των αιθουσών διδασκαλίας και τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, χωρίς τα γκράφιτι παντού, κανένα κενό για να ανασάνεις.
Ο Γιώργος δεν μεταλλάχθηκε σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου Διαμαντοπούλου και λοιπών που θέλουν τον πανεπιστημιακό και μάλιστα των ανθρωπιστικών σπουδών να τρέχει από τη μία γωνιά στην άλλη του κόσμου αλλάζοντας τον τίτλο και τη γλώσσα της ίδιας ανακοίνωσης, συνήθως ομαδικής, κατασκευάζοντας έναν κύκλο ετεροαναφορών, που θα του εξασφαλίζει τη δήθεν διεθνή παρουσία. Αγαπούσε τα βιβλία γιατί και ο ίδιος έγραφε βιβλία γι' αυτά που ήταν οι έγνοιες και οι αγάπες της ζωής του.
Ο Γιώργος ήταν ον πολιτικό, δεν φωνασκούσε, δεν προπαγάνδιζε, δεν αρνούνταν τις ιδέες των άλλων. Ηταν άνθρωπος που αγωνιζόταν να δει καταπρόσωπο το τώρα, το δράμα αυτού εδώ του τόπου όπου η ελευθερία, η δημοκρατία, το δίκιο δεν είναι πράγματα αφ' εαυτών εγγυημένα. Συμμετείχε στα ανοιχτά μαθήματα που οργανώθηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ, μιας απεργίας από τις σπάνιες που δεν μύριζαν θάνατο αλλά ζωή, που δεν ήθελαν την καταστροφή του υπάρχοντος, αλλά την ουσιαστική αλλαγή του στον δρόμο του έρωτα της γνώσης.
Πίσω από την παραδειγματική ηρεμία του, σιγόκαιγε μια αγωνία και η αίσθηση της αγωνίας αυτής μαζί με την πνευματικότητα και την παρρησία του ήταν, νομίζω, στοιχεία τα οποία έφερναν κοντά του αγόρια και κορίτσια, μαθητές και μαθήτριές του, που πιστεύω ότι όχι μόνο θα τον θυμούνται, αλλά σε κάθε δύσκολη ώρα που η ζωή θα τους καλεί να πράξουν, θα νιώθουν όπως μαθαίνουμε από το Συμπόσιο ότι σκεφτόταν ο Αλκιβιάδης για τον δάσκαλό του, τον Σωκράτη: Αραγε πώς θα ήθελε τώρα ο δάσκαλός μου να πράξω;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας