Φεγγάρι κόκκινο σαν τη φωτιά

Αλλά όσο περνούσε η ώρα άλλαζε και το χρώμα του. Αρχισε να κιτρινίζει, να γίνεται μετά πορτοκαλί και να κοκκινίζει, να κοκκινίζει ώσπου πήρε το χρώμα της φωτιάς: βαθύ κόκκινο, βαθύ πορτοκαλί και σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο, σαν το χρώμα του ουρανού.

Οι άνθρωποι, κάτω στη Γη, το κοιτούσαν και θαύμαζαν τα χρώματά του που άλλαζαν και σχολίαζαν με φράσεις όπως «μα, τι θαύματα κάνει η φύση», ή «φαντάζεσαι να δούμε στο τέλος του Αυγούστου μια κόκκινη πανσέληνο;» ή «πόσο ωραία χρώματα…». Κάποιοι, λίγο περισσότερο ρομαντικοί, ίσως περιορίζονταν στον ρεμβασμό χαμένοι σε σκέψεις πέρα και μακριά από τη Σελήνη, που ξεκινούσε τόσο εντυπωσιακά τον κύκλο της.

Και κάποιοι άλλοι, κάπως πιο πραγματιστές, θυμήθηκαν ότι το χρώμα του ουρανού στη δύση αλλά και του φεγγαριού επηρεάζεται από τις συνθήκες της ατμόσφαιρας, από τη χημική σύστασή της, μέσα από την οποία φτάνει στα ανθρώπινα μάτια η εικόνα του ουράνιου σώματος, που, ούτως ή άλλως, ετερόφωτο ήταν πάντα, άρα ευεπίφορο στις παρεμβολές…

Κάποιος που ήξερε πολλά στην παρέα είπε ότι ανάλογα με τη σύσταση της ατμόσφαιρας των πλανητών, το ηλιοβασίλεμα παίρνει άλλα χρώματα: για παράδειγμα, θα είναι μπλε στον… «κόκκινο» πλανήτη Αρη, αφού η ατμόσφαιρά του περιέχει περισσότερη σκόνη στα κατώτερα στρώματά της.

Μόνο ένας, που δεν μιλούσε πολύ, εκείνη την ώρα πετάχτηκε και διέκοψε τον παντογνώστη. «Αυτό που συμβαίνει απόψε οφείλεται στη φωτιά, όλη η χώρα καίγεται. Το φεγγάρι πήρε το χρώμα της καταστροφής».

Τον κοίταξαν όλοι. Η χώρα καιγόταν από άκρη σε άκρη, άνθρωποι είχαν πεθάνει με φρικτό τρόπο, ζώα, δέντρα και φυτά, και η ατμόσφαιρα γέμιζε στάχτη και καπνό. Δεν μίλησαν, του έδωσαν σιωπηρά δίκιο, αισθανόμενοι το βάρος της καταστροφής που είχαν τολμήσει να ξεχάσουν τις λίγες μέρες των διακοπών τους. Δεν είχαν τι να πουν. Ηξεραν ότι αυτό που συνέβαινε ήταν μεγάλο, πολύ σοβαρό και οι επιπτώσεις του θα φαίνονταν σύντομα: με πλημμύρες, με διάβρωση, με κατολισθήσεις, με ασθένειες. Γιατί αυτή η στάχτη, αυτός ο καπνός, που ανέπνεαν οι άμεσα πληγέντες, αλλά και οι υπόλοιποι, καθώς ταξίδευαν με τον αέρα, μόνο καλό δεν προμήνυε για τους ανθρώπους αυτής της χώρας.

Κάποιος πήγε να πει κάτι σαν «είναι αυτή η κλιματική κρίση», αλλά δεν τόλμησε να το εκφέρει. Αμέσως κατάλαβε ότι η κλιματική κρίση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, για αυτά που έκαναν και κάνουν και για όλα όσα δεν έκαναν και δεν κάνουν.

Σιωπή έπεσε στην παρέα. Την έκοψε το γκαρσόνι που έφερε την παραγγελία: τρεις μπίρες, δύο αναψυκτικά, ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί. Ευχήθηκαν και αντευχήθηκαν «εις υγείαν», «καλό αποκαλόκαιρο» και άλλα παρόμοια, που συνηθίζονται στα εξοχικά μέρη τέτοιες μέρες του χρόνου και κάπως η κουβέντα άνοιξε ξανά και πήρε άλλους δρόμους.

Ψηλά στον ουρανό, στη δύση, το νέο φεγγάρι όλο και σκούραινε ώσπου έδυσε πίσω από το ίδιο βουνό που είχε χαθεί ο ήλιος. Αθώο για το χρώμα του που προκάλεσε τόσες συζητήσεις. Η νύχτα ήταν ζεστή και σκοτεινή, ιδανική για όσους είχαν βγει για ψάρεμα, ιδανική και για όσους ήθελαν να ξενυχτήσουν με μια μπίρα ή ένα ποτήρι κρασί. Κάπου κοντά και κάπου μακριά, μεγάλες φλόγες κατέτρωγαν τα δάση, τα σπίτια και τις ζωές των ανθρώπων. Και πώς να μιλήσεις γι’ αυτό μια νύχτα του Αυγούστου που ήθελες άλλα να σκέφτεσαι;