Λευκά χαρτιά. Κάποια από αυτά με μία εξίσωση, ένα άλλο σύμβολο, αλλά στην πλειονότητά τους κενά, χωρίς μήνυμα. Γιατί μήνυμα είναι αυτά τα ίδια. Αυτό μαθαίνουμε ότι υποστηρίζουν οι νέοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται στην Κίνα, με αφορμή την κρατική πολιτική μηδενικού Covid, η οποία, σύμφωνα με την κυβέρνηση, στοχεύει στην πλήρη εξάλειψη των κρουσμάτων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό είναι το αίτιο των κινητοποιήσεων ή μια αφορμή. Και αυτό γιατί τα λευκά χαρτιά δηλώνουν πως αυτοί που τα κρατούν δεν μπορούν να μιλήσουν ελεύθερα και γι’ αυτό μιλούν ελάχιστα. Φωνάζουν και γράφουν πολύ λίγα συνθήματα. Αντί για συνθήματα λευκά, βουβά χαρτιά, εύγλωττα μέσα στη σιωπή τους, και πρόσωπα καλυμμένα από μάσκες που ίσως δεν σηματοδοτούν απλώς τη συμμόρφωση προς τις κρατικές υγειονομικές οδηγίες: μήπως πρόκειται και για μια προσπάθεια να μείνουν ανώνυμοι; Πάντως ανάμεσα στα λόγια που μαθαίνουμε από τα ελληνικά ΜΜΕ ότι ακούστηκαν, κάποιος λέει: «Δεν θέλουμε να είμαστε σκλάβοι, θέλουμε να είμαστε πολίτες».
Σκέφτομαι πώς πρωτογνώρισα στη ζωή μου αυτές τις μάσκες που φορούν και οι Κινέζοι διαδηλωτές. Πρώτα σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στα Μνημόνια από το 2010 και εξής. Μαύρες μάσκες ανθρώπων που ήταν αποφασισμένοι να δράσουν βίαια, είτε γιατί αυτό πίστευαν είτε ίσως από συμφέρον, όταν φτάσαμε στην ύποπτη καταστροφή ιστορικών κτιρίων της Αθήνας το 2012. Μάσκες που φορέσαμε στην πανδημία, μάσκες που έκαψαν σε επίδειξη ανυπακοής οι αντιεμβολιαστές, μάσκες που φοριούνται όλο και πιο λίγο σήμερα. Μάσκες που τις φαντάστηκα να χρησιμοποιούνται σαν σκηνικά αντικείμενα το 2017 σε παράσταση του Οιδίποδος Τυράννου, έργου όπου ο λοιμός είναι το προσωπείο μια άλλης νόσου, ηθικής και πολιτικής που ο Σοφοκλής αποκαλεί τυραννία όταν λέει «ύβρις φυτεύει τύραννον».
Συνοψίζοντας την αγωνία του μπροστά στη γραφή και αποδίδοντας επιγραμματικά την ατέλειωτη κάποτε στιγμή που αιωρείται ανάμεσα στην έκφραση και στη σιγή που ισοδυναμεί με ανυπαρξία, ο Μαλαρμέ έγραφε τον στίχο «η λευκή έγνοια του πίνακά μας». Στίχο που συνδέει την ποίηση και τη ζωγραφική, τη λευκή σελίδα με τον λευκό άδειο επίσης καμβά και που έχει γίνει περίπου σλόγκαν. Η λευκή σελίδα, ο λευκός καμβάς, το λευκό κενό, που ακροβατεί ανάμεσα στην επιθυμία και την απουσία της, ανάμεσα στη δυνατότητα και την αδυναμία της να εκφραστεί: από το δωμάτιο ενός συγγραφέα στο τοπίο μιας πόλης, μιας χώρας, της πιο μεγάλης στον κόσμο.
Ο Μεγάλος Τιμονιέρης, ο Μάο Τσε Τουνγκ, ατενίζει και σήμερα από τη γιγάντια φωτογραφία του την πλατεία Τιεν Αν Μεν. Αν τυχόν οι διαδηλωτές περνούν από εκεί ποιο είναι το μήνυμα που διαβάζει στις λευκές σελίδες τους;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας